Αν ζητάς την ελπίδα ψάξε αλλού…

Ο καπι­τα­λι­σμός εξε­λίσ­σε­ται… ή σαπί­ζει με γορ­γούς ρυθ­μούς. Οι πατρο­πα­ρά­δο­τες αξια­κές του αρχές (τα κρά­τη δίνουν τα πάντα στους καπι­τα­λι­στές με τη προσ­δο­κία να δώσουν αυτοί κάποιο ξερο­κόμ­μα­το στους Λαούς, στους εργά­τες, αφού παρα­χορ­τά­σουν) ενι­σχύ­ο­νται. Πλέ­ον δημο­κρα­τι­κό κρά­τος εννο­εί­ται όποιο ξεπου­λά­ει — χαρί­ζει στους καπι­τα­λι­στές το σύνο­λο της δημό­σιας περιου­σί­ας (αδια­φο­ρώ­ντας πλή­ρως για την τύχη της πλειο­ψη­φί­ας) έστω κι αν αυτό δια­πράτ­τει εγκλή­μα­τα, όπως πολε­μι­κές επι­χει­ρή­σεις και σφα­γές, κατά­φω­ρη παρα­βί­α­ση στοι­χειω­δών ανθρώ­πι­νων δικαιω­μά­των, προ­βο­λή ρατσι­στι­κών και φασι­στι­κών αντιλήψεων.

Αντί­θε­τα, το κρά­τος που διστά­ζει να ξεπου­λή­σει τις κρα­τι­κές υπο­δο­μές, που φρο­ντί­ζει για την εξα­σφά­λι­ση μιας μίνι­μουμ προ­στα­σί­ας δικαιω­μά­των της Λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας, έστω κι αν δεν ευθύ­νε­ται για την παρα­μι­κρή εγκλη­μα­τι­κή παρε­κτρο­πή, θεω­ρεί­ται αντι­δη­μο­κρα­τι­κό, αυταρχικό…

Η ελπί­δα των Λαών στη Μαρ­ξι­στι­κή ‑Λενι­νι­στι­κή άπο­ψη για τη προ­στα­σία της δημό­σιας περιου­σί­ας που εξα­σφα­λί­ζει τη Λαϊ­κή ευημερία….

Σχο­λιά­ζει ο Νίκος Βουρ­τσά­νης