Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αργυρώ Λουλαδάκη και Βαγγέλης Λουλαδάκης: «Εκτός. Χώροι» (ποίηση, εκδ. Μανδραγόρας)

Παρου­σιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

  Η ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή «Εκτός. Χώροι» που κυκλο­φο­ρεί από τις εκδό­σεις Μαν­δρα­γό­ρα (Δεκέμ­βριος 2016) των αδερ­φών Αργυ­ρώς Λου­λα­δά­κη και του Βαγ­γέ­λη Λου­λα­δά­κη είναι ένα ολο­κλη­ρω­μέ­νο, ποι­η­τι­κό, φιλο­λο­γι­κό και αισθη­τι­κό έργο που δεί­χνει με την απλό­τη­τα του στον ανα­γνώ­στη της ποί­η­σης πως υπάρ­χει και εκεί­νη η ποί­η­ση που δεν φωνά­ζει, που δεν δια­μαρ­τύ­ρε­ται αλλά που με ήρε­μο, νωχε­λι­κό, σχε­δόν αδιό­ρα­το τρό­πο μιλά­ει για καθη­με­ρι­νές εικό­νες και για ανθρώ­πι­να συναι­σθή­μα­τα, που συχνά προ­σπερ­νά­με μέσα στην καθη­με­ρι­νή ανοη­σία ή κάτω από την επί­δρα­ση που έχει το άγχος της επι­βί­ω­σης και του μεροκάματου.

  ektosΟ τίτλος του βιβλί­ου, που απο­τε­λεί και ο ίδιος ένα ποί­η­μα, προ­δια­θέ­τει τον υπο­ψια­σμέ­νο (αλλά και τον λιγό­τε­ρο υπο­ψια­σμέ­νο) ανα­γνώ­στη ότι μπρο­στά του έχει ένα δια­φο­ρε­τι­κό βιβλίο ποί­η­σης σε σχέ­ση με τα «συνη­θι­σμέ­νες» ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές που κυκλο­φο­ρούν και εκδί­δο­νται. Πρώ­τα απ’ όλα, για­τί σε αυτό το βιβλίο δεν έχου­με έναν αλλά δύο συγ­γρα­φείς, με δια­κρι­τή συγ­γε­νι­κή σχέ­ση (είναι αδέλ­φια), που ο καθέ­νας με τη δική του – σύντο­μη αλλά πλού­σια ποι­η­τι­κή παρου­σία – έρχε­ται σε άμε­ση επι­κοι­νω­νία με τον άλλο καθώς δια­χει­ρί­ζο­νται παρό­μοια θέμα­τα σε μια ποι­η­τι­κή σύμπρα­ξη που δεν ισο­πε­δώ­νει την δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα του άλλου. Δεύ­τε­ρο, για­τί το «Εκτός. Χώροι» είναι ένα βιβλίο, ο ψυχο­λό­γος Νίκος Ι. Χουρ­δά­κης σε παρου­σί­α­ση του στο περιο­δι­κό Μαν­δρα­γό­ρας το ονο­μά­ζει «αισθη­τι­κό γεγο­νός» (1), που συν­δυά­ζει τις λέξεις και τους στί­χους με την τέχνη της φωτο­γρα­φί­ας δημιουρ­γώ­ντας ένα αδιαί­ρε­το σύνο­λο, ιδα­νι­κό για τα θέμα­τα που ερευ­νούν και εξε­ρευ­νούν οι ποι­η­τές: τον χώρο, την απου­σία του χώρου, το φως, τις σκιές και φτά­νο­ντας στην κατα­γρα­φή των υπαρ­ξια­κών και των συναι­σθη­μα­τι­κών ζητη­μά­των της καθη­με­ρι­νό­τη­τας, χωρίς να πολι­τι­κο­λο­γούν (και χρη­σι­μο­ποιού­με τη λέξη με την αρνη­τι­κή της έννοια), χωρίς όμως και να υπο­κρί­νο­νται. Σε αυτό το σημείο αξί­ζει αν σημειώ­σου­με ότι ο Βαγ­γέ­λης Λου­λα­δά­κης ασχο­λεί­ται ερα­σι­τε­χνι­κά με την φωτο­γρα­φία ενώ οι εικό­νες που υπάρ­χουν στο βιβλίο ως άλλα εικο­νο­ποι­ή­μα­τα, και οι ίδιες λιτές και απέ­ριτ­τες, είναι του ποιητή.

  Δια­βά­ζο­ντας τού­το το βιβλίο ταξι­δεύ­εις σε άγνω­στα μα και σε τόσο οικεία νερά: μέσα στο σπί­τι σου, στο ποτή­ρι με το νερό που αντι­φεγ­γί­ζει το φως της λάμπας, στις σκιές που χορεύ­ουν πάνω στο ταβά­νι όταν σου­ρου­πώ­νει, στο πόδι της καρέ­κλας, στη γωνιά του τρα­πε­ζιού, στον ιστό μιας αρά­χνης. Ταξι­δεύ­εις και μαθαί­νεις να παρα­τη­ρείς την ψυχή, την ουσία των πραγ­μά­των που η καθη­με­ρι­νή, επι­βε­βλη­μέ­νη αλλο­τρί­ω­ση της ζωής και των συναι­σθη­μά­των μας, εμπο­δί­ζει να αντι­λη­φθού­με. Από αυτή την άπο­ψη, αν και οι συγ­γρα­φείς του «Εκτός. Χώροι» ξεκά­θα­ρα δεν παίρ­νουν θέση, το βιβλίο παίρ­νει τη θέση που του ανα­λο­γεί στη σύγ­χρο­νη, ελλη­νι­κή ποί­η­ση και στο πλευ­ρό εκεί­νης της ποί­η­σης που δεν στα­μα­τά, μέσα στην μεγά­λη ποι­κι­λία δια­θέ­σε­ων και εκφρά­σε­ων που την δια­κα­τέ­χει, από την κοι­νω­νι­κή έκρη­ξη μέχρι την προ­σω­πι­κή ενδο­σκό­πη­ση, να ανα­ζη­τά – ακό­μα κι αν δεν το θέλει, έστω και ασυ­νεί­δη­τα – την απε­λευ­θέ­ρω­ση από σκλη­ρά δεσμά και συνήθειες.

  Αλλά θα αδι­κού­σα­με το έργο των αδελ­φών Λου­λα­δά­κη εάν μεί­νου­με μόνο σε αυτό το σημείο, οπωσ­δή­πο­τε αλη­θι­νό και ειλι­κρι­νές και οσο­δή­πο­τε λίγο, για­τί πρέ­πει να δού­με και τη διά­θε­ση των ίδιων των συγ­γρα­φέ­ων σχε­τι­κά με το έργο τους. Αντι­γρά­φου­με και πάλι σχε­τι­κή δια­πί­στω­ση του Νίκου Ι. Χουρ­δά­κη, ενώ παράλ­λη­λα την συνυ­πο­γρά­φου­με μέχρι κεραί­ας, ότι: «Η εργα­σία της Αργυ­ρώς και του Βαγ­γέ­λη προ­ϋ­πο­θέ­τει τα μοντερ­νι­στι­κά κινή­μα­τα του περα­σμέ­νου αιώ­να, τα οποία σύμ­φω­να με τον ποι­η­τή Νάνο Βαλα­ω­ρί­τη (1921): «…[ήταν το] Dada, [ο] Φου­του­ρι­σμός, [ο] Υπερ­ρε­α­λι­σμός, [οι] Σιτου­σιο­νι­στές, [οι] Λετ­τρι­στές, [η] Φωνη­τι­κή ποί­η­ση, [η] οπτι­κή, [οι] poetes electriques, [οι] γλωσ­σο­κε­ντρι­κοί, [οι οποί­οι] συμ­με­τεί­χαν στην πολι­τι­κή με τη στά­ση τους απέ­να­ντι στη γλώσ­σα, την κοι­νω­νία και τον κόσμο.» Τα αδέλ­φια δεν προ­σχω­ρούν στον μετα­μο­ντερ­νι­σμό• εμμέ­νουν στη γραμ­μή του μοντερ­νι­σμού και πιθα­νο­λο­γώ ότι φιλο­δο­ξούν την ανα­νέ­ω­ση του, μέσα στο πλαί­σιο της σύγ­χρο­νης, βαρύ­τα­της για τον τόπο μας πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Ο μοντερ­νι­σμός πέρα από αισθη­τι­κό κίνη­μα από­κτη­σε μια βαθιά πολι­τι­κή σημα­σία και με αυτή την έννοια είναι προ­ο­δευ­τι­κά ασύ­γκρι­τος σε σχέ­ση με τη μετα­μο­ντέρ­να ιδε­ο­λο­γία, η οποία δε δια­κρί­νε­ται για τα σημεία αντι­στά­σε­ως της στον ολε­τή­ρα των αγο­ρών και των συνει­δή­σε­ων, για να μην πού­με, ότι αυτή η μετα­μο­ντέρ­να κατά­στα­ση, για να θυμη­θού­με τον Ζαν- Φραν­σουά Λυο­τάρ (1924–1998), είναι στοι­χείο της ίδιας της νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρης ιδε­ο­λο­γί­ας, στο επί­πε­δο του εποικοδομήματος.»

  Το «Εκτός. Χώροι», ένα βιβλίο με ξεκά­θα­ρη ελλει­πτι­κή και υπο­βλη­τι­κή γρα­φή, βαθειά υπαρ­ξια­κή, αφαι­ρε­τι­κή αλλά και τόσο περι­γρα­φι­κή, αξί­ζει της προ­σο­χής του ανα­γνώ­στη – ότι μάλι­στα προ­έρ­χε­ται και από δύο ποι­η­τές της επαρ­χί­ας, από τα Χανιά της Κρή­της, που δεν ανα­λώ­νο­νται σε μια στεί­ρα ανα­πα­ρα­γω­γή τοπι­κι­στι­κών στε­ρε­ο­τύ­πων και ηθο­γρα­φί­ας, μας δίνει την βεβαιό­τη­τα και την από­δει­ξη ότι η σύγ­χρο­νη ελλη­νι­κή ποί­η­ση έχει πολ­λά ακό­μα να δώσει σε αυτούς και αυτές που ανα­ζη­τούν το δια­φο­ρε­τι­κό τόσο στην ζωή, όσο και στην έκφραση.

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ

Η Αργυ­ρώ Λου­λα­δά­κη, γεν­νή­θη­κε (1973) και κατοι­κεί στα Χανιά της Κρή­της. Είναι από­φοι­τος του τμή­μα­τος Νεο­ελ­λη­νι­κών και Βυζα­ντι­νών Σπου­δών της Φιλο­σο­φι­κής Σχο­λής του Πανε­πι­στη­μί­ου arguroΚρή­της όπου ολο­κλή­ρω­σε τον πρώ­το κύκλο μετα­πτυ­χια­κών σπου­δών με ειδί­κευ­ση στον τομέα της Νεο­ελ­λη­νι­κής Φιλο­λο­γί­ας. Είναι υπο­ψή­φια διδά­κτωρ, στο Πανε­πι­στή­μιο Πελο­πον­νή­σου στην Καλα­μά­τα, με θέμα της δια­τρι­βής της “Θεω­ρία και Πρα­κτι­κή της μετα­φο­ράς σε ποι­η­τι­κά κεί­με­να του 19ου αιώ­να”. Ολο­κλή­ρω­σε ένα επι­πλέ­ον μετα­πτυ­χια­κό πρό­γραμ­μα σπου­δών στον τομέα Φιλο­σο­φι­κών και Κοι­νω­νι­κών Σπου­δών του Πανε­πι­στη­μί­ου Κρή­της με ειδί­κευ­ση στις Επι­στή­μες της Εκπαί­δευ­σης. Εργά­ζε­ται ως εκπαι­δευ­τι­κός. Έχει συμ­με­τά­σχει σε πολ­λά συνέ­δρια και ημε­ρί­δες που αφο­ρούν σε θέμα­τα λογο­τε­χνί­ας και εκπαί­δευ­σης. Έχει εκδώ­σει δύο ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές το 2013.

Ο Βαγ­γέ­λης Λου­λα­δά­κης γεν­νή­θη­κε το 1977 στα Καμι­σια­νά του νομού Χανί­ων. Το επάγ­γελ­μά του είναι επι­πλο­ποιός, ενώ παράλ­λη­λα ασχο­λεί­ται εδώ και χρό­νια με τη loloudakisζωγρα­φι­κή και τη φωτογραφία.
Οι “Μικρές μελέ­τες” απο­τέ­λε­σε την πρώ­τη του ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή που εξέ­δω­σε. Έχει συμ­με­τά­σχει σε πολ­λούς ποι­η­τι­κούς δια­γω­νι­σμούς με δια­κρί­σεις. To 2010 συμ­με­τεί­χε στην τελι­κή επι­λο­γή για
το βρα­βείο ποί­η­σης καλύ­τε­ρου βιβλί­ου νέου ποι­η­τή στο Τρια­κο­στό Πρώ­το Συμπό­σιο Ποί­η­σης στην Πάτρα όπως επί­σης και στο πρώ­το φεστι­βάλ λογο­τε­χνών το 2011 στην Αθή­να στο ίδρυ­μα Μιχά­λης Κακογιάννης.

 

Παρα­πο­μπή

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο