Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αρμόδωρος: Πυγολαμπίδα

Μία γυναί­κα μάχεται
για να τεκνοποιήσει
να φέρει τέκνο δυνατό
και να το γαλουχήσει

όπως αυτή μοναδικά
γνω­ρί­ζει και θα κάνει
μακριά από κακοτοπιές
κι από όποια πλεκτάνη.

Για χρό­νια αγωνίζεται
με ζέστες και με κρύα
χωρίς παραπατήματα
και στα­θε­ρή πορεία.

Ξάφ­νου γεν­νιέ­ται ο νεοσσός
που ‘χε στα όνει­ρα της
κι η ελπί­δα αναπτερώνεται
πετά­ει απ’ τη χαρά της.

Όσο περ­νά­ει ο καιρός
κι ο νέος μεγαλώνει
όχι μονά­χα η μαμά
μα και ο κόσμος γύρωθε
βλέ­πει και καμαρώνει.

Τέτοια  παι­διά αν γεννιόντουσαν
ω !  ποία αρμονία !
θα άλλα­ζε το σκηνικό
κι όλη η κοινωνία.

Αλλά από συνήθεια
πάντα ο βελζεβούλης
βάζει  φωτιές…
και ψάχνονται …
ποιος είν’ ο πατερούλης;;;

Η δόλια μάν­να οργίζεται
πικραί­νε­ται, θυμώνει
και με δυο λόγια καθαρά
όλους αποστομώνει.

«Εγώ για επιβήτορα
δε διά­λε­ξα κανένα
μόν’ το παι­δί να ‘ναι υγιές
για σας μα και για μένα.

Καθέ­νας σας κι όλοι μαζί
βάλα­τε μια ψηφίδα.
Μη μ’ απογοητεύσετε,
βοη­θή­στε η πυγολαμπίς
να γίνει φως κι ελπίδα !»

D.ARMODOROS

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο