Ας μιλήσουμε ΑΝΟΙΧΤΑ κύριε Τσίπρα

Γρά­φει ο Δον Τομα­σί­νο //

Την νύχτα της 25ης Ιανουα­ρί­ου το συγκε­ντρω­μέ­νο πλή­θος στα Προ­πύ­λαια του Πανε­πι­στη­μί­ου φώνα­ζε υπέρ του νέου ηγέ­τη του κρά­τους, για δια­γρα­φή μέρους του κρα­τι­κού χρέ­ους, για ανα­δια­νο­μή του πλού­του, για ακύ­ρω­ση Μνη­μο­νί­ων κτλ.

Την πρώ­τη εβδο­μά­δα, με τη φόρα της εκλο­γι­κής νίκης, ο Υπ.Οικ. κος Βαρου­φά­κης ειπε στον Προ­ε­δρεύ­ο­ντα του Eurogroup κο Ντάι­σε­μπλουμ ότι το Μνη­μό­νιο είναι “νεκρό”. Το κομ­μα­τι­κό τότε πλή­θος πανη­γύ­ρι­ζε και διά­φο­ροι εξ αυτών, που δεν είχαν ψηφί­σει ΣΥΡΙΖΑ στις εκλο­γές, διε­ρω­τή­θη­καν μήπως τελι­κώς αυτοί όδευαν όντως για κατάρ­γη­ση του Μνημονίου.

Και μετά από 18 μέρες, την 20η Φεβρουα­ρί­ου, η Κυβέρ­νη­ση εκλι­πα­ρώ­ντας τους δανει­στές προς χρο­νι­κή κάλυ­ψη προ­γράμ­μα­τος ανα­χρη­μα­το­δό­τη­σης του κρα­τι­κού χρέ­ους, συμ­φώ­νη­σε στην επέ­κτα­ση του Μνη­μο­νί­ου για 4 μήνες με ενδιά­με­ση αξιο­λό­γη­ση στο τέλος Απριλίου.

Ο όρος “ακύ­ρω­ση, κατάρ­γη­ση, σκί­σι­μο, ανα­στο­λή” Μνη­μο­νί­ων είναι ένας ψεύ­τι­κος όρος.

Το Μνη­μό­νιο δεν είναι τίπο­τα άλλο παρά ένας από τους όρους ανα­χρη­μα­το­δό­τη­σης του κρα­τι­κού χρέ­ους, είναι ανα­πό­σπα­στο μέρος της δανεια­κής σύμ­βα­σης και μετα­φρά­ζε­ται σε 478 νομο­θε­τή­μα­τα της περιό­δου 2010–2015.

Αυτά ρυθ­μί­ζουν όλα τα σκέ­λη της κοι­νω­νι­κής ζωής από τη Φορο­λο­γία, τις Εργα­σια­κές Σχέ­σεις, τις Κρα­τι­κές Δαπά­νες, τα Έσο­δα κ.τ.λ.

Η νυν Κυβέρ­νη­ση έπαι­ξε με τις λέξεις.

Γνω­ρί­ζο­ντας ότι ούτε έχει την πρό­θε­ση, ούτε τη μέθο­δο για την επό­με­νη μέρα να ακυ­ρώ­σει 478 Νόμους, η ισχύς των οποί­ων ανα­χρη­μα­το­δο­τεί το Δημό­σιο Χρέ­ος και το Κρά­τος δεν χρε­ω­κο­πεί, διο­λί­σθη­σε αρχι­κώς σε μία ασα­φή υπό­σχε­ση εκτέ­λε­σης των υπο­σχε­θέ­ντων στο μέλ­λον, κατό­πιν της υιο­θέ­τη­σης μέρους του προ­γράμ­μα­τος των δανει­στών του Κρά­τους ‑ναι, το ίδιο πρό­γραμ­μα που προ­τά­θη­κε και στην κυβέρ­νη­ση Σαμα­ρά- και τις τελευ­ταί­ες ημέ­ρες, υπό της πίε­σης του κενού ρευ­στό­τη­τας παρου­σιά­ζει το ένα μετά το άλλο σχέ­διο στους δανει­στές, μήπως και λάβει έστω ένα μέρος από τα 7.2 δις. Ευρώ του Μνημονίου.

Θυμί­ζου­με ότι το Πρό­γραμ­μα του ΣΥΡΙΖΑ έλε­γε ότι ΔΕΝ θέλουν άλλα “τοξι­κά” δανει­κά και για αυτόν τον λόγο επέ­κρι­ναν την κυβέρ­νη­ση Σαμα­ρά ότι επε­κτει­νε το Μνη­μό­νιο για 2 μήνες και αφού ανέ­λα­βαν κυβερ­νη­τι­κά καθή­κο­ντα, την επέ­κρι­ναν για­τι δεν το επέ­κτει­νε για 6 μήνες.

Στη Νομο­θε­σία ισχύ­ουν ΑΠΑΝΤΕΣ οι Νόμοι της περιό­δου 2010–2015 με την προ­σθή­κη ακό­μα 25 δόσε­ων για τα ληξι­πρό­θε­σμα στο Δημό­σιο (100 δόσεις από 75), προς εξό­φλη­ση των ληξι­προ­θέ­σμων της φορο­λο­γι­κής πολι­τι­κής της περιό­δου 2010–2015, που ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγ­γει­λε ως φορο­λη­στρι­κή, άδι­κη και αμέ­σου καταρ­γή­σε­ως άμα τη ανα­λή­ψει της κυβέρνησης.

Η παλι­νω­δία στην δια­χεί­ρι­ση και στην πολι­τι­κή καθώς και η δημιουρ­γία αδιε­ξό­δου, είναι εγγε­νές στοι­χείο των πολι­τι­κών φορέ­ων που προ­σπα­θούν να ισορ­ρο­πή­σουν μετα­ξύ ψεύ­τι­κων υπο­σχέ­σε­ων προς τον Λαό και εξυ­πη­ρέ­τη­σης της τρέ­χου­σας κατάστασης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολι­τι­κός φορέ­ας εξα­πά­τη­σε τους ψηφο­φό­ρους του.

Αυτό πλέ­ον, πέραν ενός κομ­μα­τι­κού στε­νού πυρή­να που επι­μέ­νει στο αντί­θε­το, είναι εμφανές.

Τώρα όμως ετοι­μά­ζε­ται να προ­χω­ρή­σει σε κάτι πιο επικίνδυνο.

Επει­δή αντι­λαμ­βά­νε­ται ότι η υπο­γρα­φή ενός ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ 3, θα επι­φέ­ρει σε σύντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα μεγά­λη κοι­νω­νι­κή έντα­ση και θα κατα­στή­σει άκρως αβέ­βαιη την παρα­μο­νή του στην δια­χεί­ρι­ση ‑του­λά­χι­στον με το παρόν κυβερ­νη­τι­κό σχή­μα με τους ΑΝ.ΕΛΛ.- θέλει να πετά­ξει “το μπα­λά­κι” στον Λαό.

Δηλα­δή, να τον “ρωτή­σει”: Θέλε­τε να υπο­γρά­ψω 3ο Μνη­μό­νιο για να λάβει το Κρά­τος ένα ακό­μα Δάνειο 30–40 Δις (φυσι­κά ισχύ­ουν όλοι οι Νόμοι των 2 προη­γου­μέ­νων Μνη­μο­νί­ων) ή να ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΕΙ με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια το Κρά­τος λόγω αδυ­να­μί­ας εξυ­πη­ρέ­τη­σης εξω­τε­ρι­κού δανει­σμού και με την εσ. στά­ση πλη­ρω­μών σε μισθούς-συντά­ξεις να ελλοχεύει;

Θέλε­τε δηλ. να κόψε­τε το πόδι σας, να βγά­λε­τε το μάτι σας ή να πέσε­τε με το αυτο­κί­νη­το με 100 χλμ. σε τοίχο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν εξε­λέ­γη για αυτό. Εξε­λέ­γη με την υπό­σχε­ση και ακύ­ρω­σης των Μνη­μο­νί­ων και καλυ­τέ­ρευ­σης σαφώς του βιω­τι­κού επιπέδου.

Τίπο­τα από τα δύο δεν είναι εφικτό.

Από την αρχή γνώ­ρι­ζαν ότι υπό­σχο­νται πράγ­μα­τα που ούτε θέλουν, ούτε έχουν τα εργα­λεία να τα εφαρμόσουν.

Μπή­καν σε έναν χορό, πού μαζί με αυτούς, οδη­γεί­ται με γορ­γό πλέ­ον βήμα στο γκρε­μό και ένας Λαός ασχέ­τως επι­λο­γής. Για­τί όλες οι επι­λο­γές οδη­γούν με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια στην πλή­ρη κοι­νω­νι­κή κατα­στρο­φή και στην μαζι­κή εξαθλίωση.

Και τώρα τι, θα ρωτή­σει ο αναγνώστης.

Το “τώρα τι” απα­ντά­ται άμε­σα στο πεδίο και της εξαγ­γε­λί­ας και της εφαρμογής.

Και η μόνη σήμε­ρα πολι­τι­κή δύνα­μη που έχει εκτός από τη βού­λη­ση και τη μέθο­δο και τον σχε­δια­σμό να ανα­τρέ­ψει αυτή την πορεία προς την πλή­ρη κοι­νω­νι­κή κατα­στρο­φή, ας το πού­με καθα­ρά, είναι το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα. Κανέ­νας άλλος.

Η αιτιο­λο­γη­μέ­νη ανά­λυ­ση των αιτιών της κρί­σης ‑που δεν είναι φυσι­κά για­τί η κα Μέρ­κελ είναι δύστρο­πος χαρακτήρας‑, ο σχε­δια­σμός της παρα­γω­γής και της οικο­νο­μί­ας επι­στη­μο­νι­κά προς όφε­λος του Συνό­λου και η σχε­διο­ποί­η­ση και εκτέ­λε­ση της εκβιο­μη­χά­νι­σης και της εξα­γω­γι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας της Χώρας, μέσω της πλή­ρους εκμε­τάλ­λευ­σης των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών της πηγών, είναι η μόνη λύση.

Ίσως αυτό να το ξέρουν πολ­λοί πλέ­ον και να φοβού­νται ή να μην είναι έτοι­μοι να το πουν.

Ίσως να το ξέρει και ο κος Τσί­πρας, αλλά πρέ­πει να κάνει τον πρωθυπουργό.

Ο εγκλω­βι­σμός πλέ­ον είναι πλή­ρης για την Κυβέρνηση.

Αν κερ­δί­σει λιγο ακό­μα χρό­νο, μέσω της υπο­γρα­φής ενός 3ου χρη­μα­το­δο­τι­κού προ­γράμ­μα­τος ‑ώστε να μην χρε­ω­κο­πή­σει άμε­σα το Κράτος‑, ακό­μα και να το βάλει σε δημο­ψή­φι­σμα, σε ελά­χι­στο χρο­νι­κό διά­στη­μα, η κοι­νω­νι­κή δυνα­μι­κή των στρωμ­μά­των που βρί­σκο­νται πλέ­ον στο κοι­νω­νι­κό και οικο­νο­μι­κό περι­θώ­ριο και πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται καθη­με­ρι­νά, θα πυρο­δο­τή­σουν κατα­στά­σεις μη προ­βλέ­ψι­μες και μη ελέγξιμες.

Δεν θα ήθε­λα να ήμουν στη θέση του κου Τσίπρα.

Αλλά ο καθέ­νας όπως στρώ­νει κοιμάται.