Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ατέχνω(ς) ακόμα μάτια μου, Ατέχνω(ς)

Το Ατέ­χνως ήρθε στο δια­δι­κτυα­κό αέρα στις 15 Γενά­ρη του 2015, συμ­πτω­μα­τι­κά μόλις δέκα ημέ­ρες πριν τα πολι­τι­κά «εγκαί­νια» της πρω­το­δεύ­τε­ρης φοράς Αρι­στε­ρά, που τρί­τω­σε τα μνη­μό­νια. Προ­φα­νώς αυτό το μεσο­διά­στη­μα δεν ήταν οι δέκα μέρες που συγκλό­νι­σαν τον κόσμο, όπως δεν τον  συγκλό­νι­σαν ούτε και οι δώδε­κα μήνες που ακο­λού­θη­σαν, είτε στην πραγ­μα­τι­κή ζωή, είτε στο μικρό­κο­σμο του δια­δι­κτύ­ου. Θέλου­με να πιστεύ­ου­με όμως πως συγκρι­τι­κά με την κυβέρ­νη­ση του­λά­χι­στον, κάτι παρα­πά­νω κατα­φέ­ρα­με να αλλά­ξου­με ως περιο­δι­κό, φέρ­νο­ντας κάτι και­νού­ριο και διαφορετικό.

Το Ατέ­χνως επι­χεί­ρη­σε να καλύ­ψει ένα κενό στο δια­δι­κτυα­κό χάρ­τη, χωρίς να παρα­βλέ­πει τα δικά του κενά και τις διά­φο­ρες ελλεί­ψεις του, που δεν περι­λαμ­βά­νουν πάντως τα ερυ­θρά αιμο­σφαί­ρια και την πρω­τό­τυ­πη κρι­τι­κή ματιά. Και το βλέ­που­με έκτο­τε να ανα­πτύσ­σε­ται καθη­με­ρι­νά, σαν ένα μικρό μωρό ενός έτους, που ακό­μα μπου­σου­λά­ει, αλλά έχει κάνει και πολ­λά ποιο­τι­κά άλμα­τα. Και λέει τις πρώ­τες του λεξού­λες, αλλά επι­διώ­κει να αρθρώ­νει έναν ποιο­τι­κό εναλ­λα­κτι­κό λόγο, που είναι κι ο βασι­κός λόγος της ύπαρ­ξής του.

Δεν είναι ωραίο να περιαυ­το­λο­γεί κανείς, αλλά αυτή η συστο­λή υπο­χω­ρεί κι ανα­στέλ­λε­ται, όταν πρό­κει­ται για ένα τέτοιο, συλ­λο­γι­κό εγχεί­ρη­μα, με μια σει­ρά αξιό­λο­γους γρα­φιά­δες, που έκα­ναν πρά­ξη τη βασι­κή μας δέσμευ­ση για πρω­τό­τυ­πη ύλη, με ποι­κί­λη θεμα­το­λο­γία και καθη­με­ρι­νή ροή κει­μέ­νων. Με την αφορ­μή αυτή νιώ­θου­με την ανά­γκη να ευχα­ρι­στή­σου­με όλους τους συνερ­γά­τες μας που έχουν βάλει το δικό τους λιθα­ρά­κι σε αυτή την προ­σπά­θεια του περιο­δι­κού, έστω και αν αυτό ήταν ένα μόνο κεί­με­νο, ακό­μα κι αν στο ενδιά­με­σο έχουν χωρί­σει οι δρό­μοι μας.

Κυρί­ως όμως οφεί­λου­με μια ειδι­κή ανα­φο­ρά στο ανα­γνω­στι­κό κοι­νό του Ατέ­χνως, που μας υπο­δέ­χτη­κε ζεστά από την πρώ­τη στιγ­μή και ανα­νε­ώ­νει καθη­με­ρι­νά την εμπι­στο­σύ­νη του στο περιο­δι­κό. Συνη­θί­ζου­με να μιλά­με με όρους κινή­μα­τος, για βαθιές ρίζες κι ακα­τά­λυ­τους δεσμούς με τον κόσμο. Για εμάς αυτά δεν ήταν καθό­λου αυτο­νό­η­τα, συνε­πώς θέλου­με να σας ευχα­ρι­στή­σου­με για την καθη­με­ρι­νή επα­φή και την ανά­δρα­ση, με τις παρα­τη­ρή­σεις σας, τις συμ­βου­λές-προ­τά­σεις σας, τα σχό­λια, κτλ. Και να σας προ­τρέ­ψου­με να γίνε­τε πιο αυστη­ροί μαζί μας, στις υπο­δεί­ξεις σας και την κρι­τι­κή σας, για να συμ­βάλ­λε­τε με κάθε πιθα­νό τρό­πο στη βελ­τί­ω­ση της ύλης του περιοδικού.

Κου­βα­λά­με την πεί­ρα του πρώ­του χρό­νου, όλες τις ευχά­ρι­στες και τις όποιες αρνη­τι­κές στιγ­μές, και συνε­χί­ζου­με με όρε­ξη και θέλη­ση να κάνου­με ακό­μα περισ­σό­τε­ρα, να έχου­με πιο ενερ­γή παρου­σία κι εξω­στρε­φή δρα­στη­ριό­τη­τα, με ανοι­χτές εκδη­λώ­σεις κι άλλες ιδέ­ες που σκο­πεύ­ου­με να εντά­ξου­με στο σχε­δια­σμό μας.

Ένα χρό­νο μετά, είμα­στε όρθιοι πάνω στη σχε­δία μας και συνε­χί­ζου­με το ταξί­δι μας, μαζί με πολ­λούς συντρό­φους που (σε αντί­θε­ση με αυτούς του ομη­ρι­κού Οδυσ­σέα) αυξά­νο­νται και πλη­θύ­νο­νται. Κι όπως λέει, παρα­φρα­σμέ­νος, ο στί­χος που επι­λέ­ξα­με στον τίτλο.

Ατέχνω(ς) ακό­μα μάτια μου, Ατέχνω(ς)

Ατέ­χνως

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο