Αυτοί που έδειξαν τσαγανό

Γρά­φει ο Cogito ergo sum //

Για το απο­τέ­λε­σμα του προ­χτε­σι­νού δημο­ψη­φί­σμα­τος έχε­τε ήδη ακού­σει πολ­λά και θα ακού­σε­τε περισ­σό­τε­ρα επί αρκε­τές μέρες ακό­μη ενώ μάλ­λον έχε­τε δια­μορ­φω­μέ­νη την δική σας άπο­ψη για το νόη­μα και την σημα­σία αυτού του απο­τε­λέ­σμα­τος. Εκτι­μώ, λοι­πόν, ότι δεν έχει νόη­μα να σας κου­ρά­σω περισ­σό­τε­ρο προ­σθέ­το­ντας κάτι από τα ίδια.

Θέλω, όμως, να στα­θώ σε μια συγκε­κριμ­μέ­νη παρά­με­τρο αυτού του δημο­ψη­φί­σμα­τος. Εκτι­μώ πως αξί­ζει μια ιδιαί­τε­ρη ανα­φο­ρά σε όλους εκεί­νους που «βασα­νί­στη­καν» ώσπου ν’ απο­φα­σί­σουν να ρίξουν το «Όχι» τους στην κάλ­πη. Για­τί μπο­ρεί να υπήρ­ξαν εκεί­νοι που ψήφι­σαν «Όχι» με ελα­φριά καρ­διά («έτσι, για την αλη­τεία», όπως λέει ένα τουίτ) αλλά υπήρ­ξαν και άνθρω­ποι που, επη­ρε­α­σμέ­νοι από το ανε­πα­νά­λη­πτο κλί­μα τρο­μο­κρα­τί­ας, χρειά­στη­κε να κάνουν ο καθέ­νας την δική του υπέρ­βα­ση για να αρνη­θούν την συμπα­ρά­τα­ξή τους με τους μενου­μευ­ρω­παϊ­στές. Και τέτοιοι υπήρ­ξαν πολ­λοί, όπως για παράδειγμα:

• Οι εργα­ζό­με­νοι των μεγά­λων επι­χει­ρή­σε­ων, οι οποί­οι απει­λού­νταν όλη την εβδο­μά­δα από τα αφε­ντι­κά τους πως κιν­δυ­νεύ­ουν να χάσουν τις δου­λειές τους αν δεν βγει το «Ναι».
• Οι απλοί, καθη­με­ρι­νοί συμπο­λί­τες μας, που δέχτη­καν βομ­βαρ­δι­σμό απει­λών πώς τάχα­τες κιν­δυ­νεύ­ουν με κού­ρε­μα κατα­θέ­σε­ων αν κερ­δί­σει ο Τσίπρας.
• Οι νέοι των 18–23 ετών, που ουσια­στι­κά έχουν μάθει να ζουν μόνο με το ευρώ και οποια­δή­πο­τε ιδέα για επι­στρο­φή σε εγχώ­ριο νόμι­σμα εμπε­ριέ­χει γι’ αυτούς τον ‑απο­λύ­τως φυσιο­λο­γι­κό- φόβο του αγνώστου.
• Οι συντα­ξιού­χοι και οι μισθο­δο­τού­με­νοι του δημο­σί­ου, που πέσα­νε πάνω τους λυτοί και δεμέ­νοι για να τους πεί­σουν πως «Όχι» σημαί­νει πτώ­χευ­ση του κρά­τους, άρα πέταγ­μά τους στον δρόμο.
• Οι γονείς, που έπρε­πε να συνται­ριά­ξουν σ’ αυτό που έλε­γε η καρ­διά τους να κάνουν, την αγω­νία τους για το μέλ­λον των παι­διών τους, μη έχο­ντας δικαί­ω­μα να πάνε στην κάλ­πη με την σκέ­ψη «Όχι κι ας γίνουν όλα στά­χτη και μπούρ­μπε­ρη».

Όλοι αυτοί χρειά­στη­καν κάποια δόση θάρ­ρους για να αντι­στα­θούν στους εκβια­σμούς και τις απει­λές. Ίσως κάποιοι να μην κατά­φε­ραν να ξεπε­ρά­σουν όλους τους φόβους τους ακό­μη κι αφού είχαν ρίξει τον φάκελ­λό τους στην κάλ­πη. Κι αν το απο­τέ­λε­σμα ήταν ορια­κό, ίσως μερι­κοί να ανα­ρω­τιού­νταν ακό­μη και σήμε­ρα αν έπρα­ξαν σωστά. Όμως, το βασι­κό είναι ότι όλοι κατόρ­θω­σαν να αντι­στα­θούν, έστω και με τον δικό του ο καθέ­νας τρό­πο σκέψης.

Σ’ όλους αυτούς τους απλούς ανθρώ­πους, που ένοιω­σαν να ορθώ­νο­νται (έστω, έτσι όπως το κατά­λα­βαν) απέ­να­ντι σε όσα και όσους χρό­νια τώρα τους δυνα­στεύ­ουν, ας στεί­λου­με του­λά­χι­στον ένα μήνυ­μα συγκα­τά­βα­σης. Τι κι αν δεν συμ­φω­νού­με με τις από­ψεις τους; Δεν βλά­φτει να περι­στοι­χι­ζό­μα­στε από ανθρώ­πους που έχουν το τσα­γα­νό να αντι­στέ­κο­νται και την θέλη­ση να σηκω­θούν όρθιοι. Ας τους δώσου­με το χέρι. Στην κρί­σι­μη στιγ­μή θα τους χρειαστούμε.