Αυτούς που άφησα στο Λονδίνο τότε, τους βρήκα σήμερα εδώ

Γρά­φει ο Τάκης Βαρε­λάς //

Μιας και είναι παρα­μο­νή της Παναγίας,
είπα να κάνω και εγώ μια βόλ­τα κάπου εκεί στο Λονδίνο.
Η υγρα­σία, βαμ­μέ­νη στο βαθύ γκρί­ζο, τρυ­πού­σε τα κόκα­λα και όχι μόνο.
Βαρύ το κλί­μα, βαρύ και το βήμα.
Από παντού, τα νέα δεν έδει­χναν καλό ριζικό.
Έξι μήνες τώρα, τα μαντά­τα απο την πατρί­δα, και τους κολα­σμέ­νους, προ­μή­νυαν τα χειρότερα
Το Μπιγκ Μπεν, ασά­λευ­το, μετρού­σε το βογ­γη­τό των αποίκων.
Στον τοί­χο του, το φρε­σκο­κο­λημ­μέ­νο διά­ταγ­μα, της Ιεράς Συμ­μα­χί­ας έφερ­νε τα νέα.
“……Αι Αυλαί της Γαλ­λί­ας, της Μ. Βρε­τα­νί­ας και της Ρωσί­ας, ενερ­γού­σε δυνά­μει του Ελλη­νι­κού Έθνους ανα­τε­θεί­σης αυτής εξου­σί­ας, να εκλέ­ξου­σι τον ηγε­μό­να της Ελλάδος.
Κρά­τους, ήδη ανε­ξαρ­τή­του.….” και συνε­χί­ζει ” Η Ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση θέλει είναι μοναρ­χι­κή και κληρονομική…”
Συν­θή­κη των μεγά­λων δυνάμεων
25 Απρι­λί­ου 1832

Τα παρά­τη­σα όλα, βλα­στη­μώ­ντας την ώρα που πάτη­σα το πόδι μου στη Λόντρα
Άρχι­σα να βρί­ζω θεούς και δαίμονες.
Με το πρώ­το μπάρ­κο για το Νότο, επι­στρο­φή στην πατρί­δα και είπα, ότι είναι να γίνει, ας γίνει.
Ξεβρά­στη­κα στη Κούλουρη.

Ήταν παρα­μο­νή του Δεκα­πε­ντά­γου­στου του 2015.
Το βλέμ­μα, ακί­νη­το, ασά­λευ­το σε απέ­ρα­ντη κατοι­κη­μέ­νη καταστροφή.
Οι Άνθρω­ποι με το χαμό­γε­λο ραμ­μέ­νο, μη και βγει κλά­μα και δει­λιά­σουν τα παιδιά
Η χώρα ρημαγ­μέ­νη. Ότι από­μει­νε, το έβγα­λαν το σφυρί.
Ο δημό­σιος πλού­τος, στο πλιάτσικο.
Αυτούς που άφη­σα στο Λον­δί­νο τότε, τους βρή­κα σήμε­ρα εδώ.
Είχαν γίνει κανο­νι­κή εται­ρεία. Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση την λέγανε.
Είχαν και κοι­νό στρα­τό. ΝΑΤΟ το έλεγαν
Είχαν και μια μεγά­λη Τρά­πε­ζα, ΕΚΤ την έλεγαν
Είχαν και ένα ταμείο για πλιά­τσι­κα σε όλο τον κόσμο, ΔΝΤ το έλεγαν
Και σαν να μην έφτα­ναν αυτά, φτιά­ξα­νε και μια ποιο μεγά­λη Τρά­πε­ζα, Παγκό­σμια Τρά­πε­ζα την έλεγαν
Είχαν και κάτι δικούς τους καπε­τα­ναί­ους, νιό­φερ­τους, σπου­δα­σμέ­νους στα ξένα .
Πως τους έλε­γαν;… για να θυμη­θώ; Α ναι, Πρώ­τη Φορά Αριστερούς!
Είχαν βέβαια και κάτι άλλους, τσου­βα­λια­σμέ­νους χρό­νια τώρα, στη δού­λε­ψη τους.
Δια­φω­νού­σαν για το ταψί αλλά συμ­φω­νού­σαν για το φούρνο!
Για το φαί του κοσμά­κη, που λόγος να βρεθεί!
Κοντο­στά­θη­κα και αναρωτήθηκα!
Δεν είναι δυνα­τόν! Τόσος πλού­τος και τόση πεί­να μαζί; Γιατί;
Ανα­ρω­τή­θη­κα. Τι στο διά­ο­λο κάνουν όλοι αυτοί οι νοικοκυραίοι;
Δεν ορθώ­νουν ανά­στη­μα; Δεν νοιάζονται;
Εδώ, το πλιά­τσι­κο δεν έχει τελειω­μό. Μια χώρα ρεμπετ ασκέρ!
Οι νέοι να μπαρ­κά­ρουν, να φεύ­γουν σε ξένα χέρια, σε ξένα αφεντικά
Η θάλασ­σα, αυτό το απέ­ρα­ντο γαλά­ζιο, να ξεβρά­ζει όλων των χρω­μά­των τη ψυχές, σε όλες τις ηλικίες!
θεέ μου! Ξανα­σφά­ζουν τον κόσμο. Είπα!
Αγριεύ­τη­κα, πετά­χτη­κα όρθιος.
Η δυσαρ­μο­νία της φύσης, είναι έργο των εμπό­ρων! Οργίστηκα!

… ξύπνη­σα. Ήταν μαύ­ρα χαράματα.
Η τηλε­ό­ρα­ση, ήταν ακό­μη ανοικτή.
Άνοι­ξα τα μάτια, μα δεν άκου­γα τίπο­τα, μόνο είδα.
Είδα τα έδρα­να στη Βου­λή να έχουν μετα­τρα­πεί, σε μεγά­λη κρεβατοκάμαρα.
Ο ναός της δημο­κρα­τί­ας τους, καθι­στό υπνωτήριο.
Δεν είχαν όμως πρό­βλη­μα, βολεύτηκαν.
Είδα τους νοι­κο­κυ­ραί­ους, να κοι­μού­νται αρι­στε­ρά και δεξιά, στα ορει­νά και πεδινά.
Στα πρό­σω­πα τους, καμία αγω­νία, καμιά σύσπαση.
Αριθ­μοί σε ανα­μο­νή και ύπνω­ση, έτοι­μοι, να νομι­μο­ποι­ή­σουν το φόνο.
Είδα τότε να περ­νούν από μπρο­στά μου, όλες οι συν­θή­κες από το 1832 έως τα μνη­μό­νια τους 2015.
Είδα, όπως τότε, τα κόμ­μα­τα να μονιά­ζουν, για το ποιος θα σφί­ξει την θήλεια πρώ­τος και καλύτερος..
Είδα τους καπε­τα­ναί­ους, να αυλο­φέρ­νουν, αγκα­λιά με τους Αγγλο­γάλ­λους και τους Γερ­μα­νούς προστάτες.
Ο Αλέ­ξης Μαυ­ρο­κορ­δά­τος, να συνα­γω­νί­ζε­ται τον άλλο Αλέ­ξη και τους άλλους, που ήρθαν από τζά­κια βαθιά ριζωμένα.
Είδα όμως, ορθούς τους λίγους, αυτούς που ανα­σαί­νουν και χωρίς οξυ­γό­νο για να έχου­με ανά­σα εμείς. Λίγοι, μα θέλου­με πολ­λούς από δαύτους.

Από τότε που γίνα­με κρά­τος, πέρα­σαν όλα τα χρό­νια στο ζυγό.
Από σήμε­ρα, ξεκι­νά ο νέος ζυγός.
Από αύριο, όλα είναι στο χέρι σου.
Από ότι είδα και ότι άκου­σα. ένα μόνο μου μένει.
Ελεύ­θε­ρος θα είσαι, μόνο όταν γίνεις ιδιοκτήτης.
Πράγ­μα που σημαίνει,
εμπρός της γης οι κολασμένοι
των σκλά­βων γιοί εμπρός — εμπρός

14 Αυγού­στου 2015

(Ο Τάκης Βαρε­λάς είναι ζωγράφος)