Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Βλέπαμε …Survivor, κύριε!»

Με μια ανα­κοί­νω­ση – πρω­το­βου­λία που ξαφ­νιά­ζει ευχά­ρι­στα οι καθη­γη­τές της Γ’ ΕΛΜΕ Θεσ­σα­λο­νί­κης ασκούν σκλη­ρή κρι­τι­κή στο survivor χαρα­κτη­ρί­ζο­ντας το τηλε­σκου­πί­δι που διδά­σκει στη νέα γενιά ότι

«καμιά ξευ­τί­λα και προ­δο­σία δεν είναι ντροπή».

Με την ανα­κοί­νω­σή τους οι καθη­γη­τές εστιά­ζουν και στο ρόλο του τηλε­ο­πτι­κού σταθ­μού που προ­βάλ­λει το συγκε­κρι­μέ­νο «παι­χνί­δι»:

«Το ΣΚΑΙ, το κανά­λι με την πιο εχθρι­κή στά­ση απέ­να­ντι στους κοινωνικούς

αγώ­νες και την πιο φιλι­κή στην πολι­τι­κή κατα­στρο­φής των δικαιω­μά­των μας και ιδιαί­τε­ρα αυτών της νέας γενιάς, προ­βάλ­λει ένα ακραία δια­στρο­φι­κό, αντα­γω­νι­στι­κό, “αθλη­τι­κό παι­χνί­δι”, στο οποίο ανώ­νυ­μοι και διά­ση­μοι απο­κομ­μέ­νοι από το κοι­νω­νι­κό περι­βάλ­λον, διεκ­δι­κούν μέχρι «τελι­κής πτώ­σε­ως» το έπα­θλο που συνή­θως είναι η …τρο­φή ! Αφού δεν έχει άρτο, πάρ­τε θεά­μα­τα… με άρτο!».

«Σήμε­ρα το Survivor μάς διδά­σκει ότι καμία ξεφτί­λα, καμιά μικρή προ­δο­σία, κανέ­να συναι­σθη­μα­τι­κό ξεγύ­μνω­μα, κανέ­να κάρ­φω­μα του διπλα­νού σου δεν είναι ντρο­πή προ­κει­μέ­νου να επι­βιώ­σει κανείς. Η πει­θαρ­χία, η τυφλή υπα­κοή στους άνω­θεν κανό­νες, ακό­μα και τους πιο γελοί­ους και παρά­λο­γους, είναι αυτο­νό­η­τη και επι­βε­βλη­μέ­νη για όσους θέλουν να παρα­μεί­νουν στο παι­χνί­δι. Όλα αυτά πρέ­πει να εμπε­δώ­σουν έγκαι­ρα οι μαθη­τές μας», αναφέρει.

Ολό­κλη­ρη η ανακοίνωση:

***

 Η Γ΄ ΕΛΜΕ‑Θ παίρνει θέση ενάντια στα τηλεσκουπίδια

Βλέπαμε …Survivor, κύριε!

 

2.500. 000 τηλε­θε­α­τές μετα­ξύ των οποί­ων εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες μαθη­τές  μας, ακό­μη και παι­διά του Δημο­τι­κού (δυνα­μι­κό κοι­νό το λένε) παρα­κο­λου­θούν κάθε βρά­δυ το ελλη­νι­κό «Survivor» που σπά­ει τα ρεκόρ τηλε­θέ­α­σης το ένα μετά το άλλο.

Δεν πρό­κει­ται για δασκα­λί­στι­κη γκρί­νια που «δεν δια­βά­ζουν τα μαθή­μα­τά τους» εκεί­νη την ώρα. Οι αξί­ες που επι­βάλ­λο­νται μέσα από την τηλε­ο­πτι­κή εικό­να είναι από­λυ­τα αντί­θε­τες με αυτές που επι­χει­ρού­με κοπιω­δώς κι απελ­πι­σμέ­να να εμπνεύ­σου­με τους μαθη­τές μας . Γι αυτό έχου­με χρέ­ος να τις στη­λι­τεύ­σου­με με τον πιο κατη­γο­ρη­μα­τι­κό τρόπο.

Το ΣΚΑΙ, το  κανά­λι με την πιο εχθρι­κή στά­ση απέ­να­ντι στους  κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες και την πιο φιλι­κή στην πολι­τι­κή κατα­στρο­φής των δικαιω­μά­των μας και ιδιαί­τε­ρα αυτών  της νέας γενιάς, προ­βάλ­λει ένα  ακραία δια­στρο­φι­κό, αντα­γω­νι­στι­κό, “αθλη­τι­κό παι­χνί­δι”, στο οποίο ανώ­νυ­μοι και διά­ση­μοι απο­κομ­μέ­νοι από το κοι­νω­νι­κό περι­βάλ­λον, διεκ­δι­κούν μέχρι «τελι­κής πτώ­σε­ως» το έπα­θλο που συνή­θως είναι η …τρο­φή ! Αφού δεν έχει άρτο, πάρ­τε θεά­μα­τα… με άρτο!

Στα­δια­κά, ο αντα­γω­νι­σμός μετα­ξύ ομά­δων και ατό­μων οδη­γεί στην

ανά­δει­ξη του νικη­τή μέσω της απόρ­ρι­ψης των άλλων, της ψυχο­λο­γι­κής ή σωμα­τι­κής κατάρ­ρευ­σης (που εξι­τά­ρει τους θεα­τές), του τελι­κού απο­κλει­σμού. «Όποιος μένει πίσω θα πρέ­πει να φτύ­νει αίμα!», λέει μια παίκτρια.
Το κοι­νό παρα­κο­λου­θεί τις αντι­δρά­σεις, τις αντο­χές και τις συμπε­ρι­φο­ρές των «μαχη­τών» συμ­με­τέ­χο­ντας μέσω SMS που απο­φέ­ρουν κέρ­δη σε τηλεοπτικές/πολυεθνικές εταιρείες.

Με άλλα λόγια: ατο­μι­κι­σμός, προ­δο­σία, αλλη­λο­ε­ξό­ντω­ση, απα­ξί­ω­ση των άλλων, κατάρ­ρευ­ση των ηττη­μέ­νων, απο­κλει­σμός των αδύναμων…

Η τηλε-πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μοιά­ζει να αντα­να­κλά τον κοι­νω­νι­κό δαρ­βι­νι­σμό ενός συστή­μα­τος που ξέρει πώς να δια­λύ­ει κάθε ανθρώ­πι­νο δεσμό, πρω­τί­στως στο πεδίο της εργα­σί­ας,  ή των εξε­τά­σε­ων όπου κυριαρ­χεί το «ο θάνα­τός σου, η ζωή μου».

Για την «επι­βί­ω­ση του πιο προ­σαρ­μο­σμέ­νου» (survival of the fittest) μίλη­σε ο Δαρ­βί­νος, όμως τόσο στον Άγιο Δομί­νι­κο όσο και στον εργα­σια­κό στί­βο η καλή φόρ­μα, η fitness σε κάνει survivor, σε κάνει «απα­σχο­λή­σι­μο».

Σήμε­ρα το «Survivor» μάς διδά­σκει ότι καμία ξευ­τί­λα, καμιά μικρή προ­δο­σία, κανέ­να συναι­σθη­μα­τι­κό ξεγύ­μνω­μα, κανέ­να κάρ­φω­μα του διπλα­νού σου δεν είναι ντρο­πή προ­κει­μέ­νου να επι­βιώ­σει κανείς.

Η πει­θαρ­χία, η τυφλή υπα­κοή στους άνω­θεν κανό­νες, ακό­μα και τους πιο γελοί­ους και παρά­λο­γους, είναι αυτο­νό­η­τη και επι­βε­βλη­μέ­νη για όσους θέλουν να παρα­μεί­νουν στο παι­χνί­δι. Όλα αυτά πρέ­πει να εμπε­δώ­σουν έγκαι­ρα οι μαθη­τές μας.

Δεν είναι «απλά ένα παι­χνί­δι» είναι η επι­βο­λή του παρά­λο­γου. παρηκ­μα­σμέ­νου πολι­τι­σμού του κυρί­αρ­χου συστή­μα­τος στα παι­διά μας, απ’ αυτούς που τα έχουν στε­ρή­σει το πραγ­μα­τι­κό παι­χνί­δι, το γέλιο, τη χαρά και την ελπίδα!

Το πιο εξορ­γι­στι­κό είναι ότι το «Survivor»   προ­βάλ­λε­ται την  επο­χή της αέναης λιτό­τη­τας,  της φτώ­χειας, της πεί­νας, των μαθη­τών μας που λιγο­θυ­μούν, ( μόλις προ­χθές μια 17χρονη  μαθή­τρια στην Πάτρα λιπο­θύ­μη­σε για­τί είχε τρεις μέρες να φάει κανο­νι­κά), του υπο­κα­τώ­τα­του μισθού, της μαθη­τεί­ας –δου­λεί­ας, της γιγα­ντιαί­ας και ενί­ο­τε ανα­κυ­κλού­με­νης ανερ­γί­ας των νέων, των 400χιλ. παι­διών μας που μετα­να­στεύ­ουν στο εξω­τε­ρι­κό. Εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες οικο­γέ­νειες ζουν στο κοι­νω­νι­κό λυκό­φως, κόβουν από το φαΐ, τη θέρ­μαν­ση, το ρεύ­μα. Ένας λαός φυλα­κι­σμέ­νος στο μνη­μο­νια­κό Survivor.

Καλού­με τους συνα­δέλ­φους της τάξης να δώσου­με ακό­μη μια μάχη ενά­ντια στα τηλε­ο­πτι­κά σκου­πί­δια, προ­βάλ­λο­ντας της αξί­ες της αλλη­λεγ­γύ­ης, της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, του σεβα­σμού του Άλλου, της φιλί­ας,  του γνή­σιου αθλη­τι­κού πνεύ­μα­τος, του αλη­θι­νού αγώ­να για μια απε­λευ­θε­ρω­τι­κή Παι­δεία στα πλαί­σια μιας δίκαι­ης κι ανθρώ­πι­νης κοινωνίας.

Να γίνου­με όλοι μαχη­τές σε τού­το τον αγώνα!

 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                           Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Γιάν­νης Λαθή­ρας                           Νίκος Παλάντζας

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο