Γιατί όσα δε ζήσαμε — ακόμα — αυτά μας ανήκουν

Φωτο­γρα­φία: Ελπί­δα Πουρναρά

Επι­μέ­λεια: Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //

Αντί ευχών για το νέο έτος. Κι αν προ­σέ­ξεις πως θα τον δια­χει­ρι­στείς και πως θα του φερ­θείς, ο χρό­νος παύ­ει να είναι εχθρός και κάθε στιγ­μή που θα περ­νά θα είναι μια κερ­δι­σμέ­νη εμπει­ρία. Για­τί όσα δε ζήσα­με — ακό­μα — αυτά μας ανήκουν.

«…Αηδί­ες— ο χρό­νος έγι­νε για να κυλάει,
οι έρω­τες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαί­νει στο διάολο
κι εγώ για να δια­σχί­ζω το Άπει­ρο με το μεγά­λο διασκελισμό

ενός μαθη­μα­τι­κού υπολογισμού,
μονά­χα όποιος τα διψά­ει όλα
μπο­ρεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσα­με χάνεται,
γκρε­μί­ζε­ται μέσα στο σάπιο οισο­φά­γο του χρόνου
και μόνο καμιά φορά,
τις νύχτες,
θλι­βε­ρό γερα­σμέ­νο μηρυ­κα­στι­κό τ’ ανα­μα­σά­ει η ξεδο­ντια­σμέ­νη μνήμη,
όσα δε ζήσα­με αυτά μας ανήκουν…»

(Τάσος Λει­βα­δί­της, 25η ραψω­δία της Οδύσσειας)