Για τη Μαρία μας που «έφυγε» σαν σήμερα!!

«Έφυ­γε» στις 7 Γενά­ρη 2009

Η Μαρία Δημη­τριά­δη χάι­δευε αυτιά μόνο όταν τρα­γου­δού­σε. Όταν μιλού­σε, ο λόγος της γινό­ταν κοφτε­ρό μαχαί­ρι. Όχι μόνο δεν μάσα­γε ποτέ τα λόγια της, μα τα έκα­νε και πρά­ξεις. Αυτή την πορεία ακο­λού­θη­σε στη σύντο­μη ζωή της. Ατα­λά­ντευ­τη, ακό­μα κι όταν, συχνά, χρειά­στη­κε να πλη­ρώ­σει βαρύ προ­σω­πι­κό τίμη­μα. Αγα­πή­σα­με τη Μαρία, σαν δικό μας άνθρω­πο ‑ήταν δικός μας άνθρω­πος- και το πρό­ω­ρο φευ­γιό της άφη­σε μια γεύ­ση πικρή που δεν την ξεπλέ­νει εύκο­λα ο χρόνος.
Ίσως η πιο γλυ­κιά προσ­δο­κία ενός ανθρώ­που όταν ξεκι­νά­ει για το πιο μακρι­νό ‑χωρίς επι­στρο­φή- ταξί­δι, να είναι να μην σκε­πά­σει τα χνά­ρια του η σκό­νη της λήθης. Ίσως αυτή η προσ­δο­κία να κάνει λιγό­τε­ρο βαριά τη βαλί­τσα του. Δεν σε ξεχνά­με Μαρία. Με τα τρα­γού­δια σου στην πλώ­ρη μας θα τρα­βά­με κου­πί για τις πιο όμορ­φες θάλασ­σες και όσο οι καρ­διές μας θα χτυ­πούν, ένας τους χτύ­πος θα ΄ναι πάντα η φωνή σου.

Επι­μέ­λεια: Οικοδόμος