Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γιορτή του ποδοσφαίρου

Γρά­φει ο 2310net //

Το φετι­νό Euro δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Το σημα­ντι­κό­τε­ρο γεγο­νός των ημε­ρών είναι τα αμέ­τρη­τα περι­στα­τι­κά οπα­δι­κής, χου­λι­γκα­νι­κής βίας που σημειώ­νο­νται μέσα και έξω από τα γήπεδα.

Ρώσοι με Άγγλους, Γερ­μα­νοί με Ουκρα­νούς, Γάλ­λοι με άλλους, Τούρ­κοι, Αλβα­νοί, Κρο­ά­τες, οι περισ­σό­τε­ροι εκπρό­σω­ποι του χου­λι­γκα­νι­σμού των χωρών τους έχουν με κάποιο τρό­πο εμπλα­κεί σε επει­σό­δια. Μόνο Ελβε­τούς να πλα­κώ­νουν Σου­η­δούς δεν έχου­με δει ακόμα.

Το ποδό­σφαι­ρο, ο αθλη­τι­σμός γενι­κό­τε­ρα ήταν ανέ­κα­θεν προ­νο­μια­κός χώρος για την ανά­πτυ­ξη περι­στα­τι­κών βίας και χου­λι­γκα­νι­σμού. Λίγο οι εντά­σεις που προ­κα­λεί το παι­χνί­δι, λίγο ο μαζι­κός του χαρα­κτή­ρας κι η ψυχο­λο­γία της μάζας που επι­κρα­τεί στις κερ­κί­δες, λίγο το αίσθη­μα μεγα­λεί­ου που δημιουρ­γεί η ιδιαί­τε­ρη αγά­πη για την ομά­δα, κάνουν κατά και­ρούς σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο τους οπα­δούς να συμπε­ρι­φέ­ρο­νται σχε­δόν όπως ένας στρα­τός που στό­χο έχει την υπε­ρά­σπι­ση των εδα­φών του αλλά και τη διεύ­ρυν­σή τους, την κατά­λη­ψη των αντί­πα­λων σημαιών και πανό.

Αυτού του είδους οι ποδο­σφαι­ρι­κοί αντα­γω­νι­σμοί, με τις δια­στά­σεις που λαμ­βά­νουν, γίνο­νται καλοί αγω­γοί μετά­δο­σης εθνι­κι­στι­κών αντι­λή­ψε­ων ακό­μα και σε απλούς οπα­δούς. Εκρή­ξεις μεγα­λεί­ου και εθνι­κής υπε­ρη­φά­νειας, αλλά και αντί­θε­τα, ποδο­σφαι­ρι­κές ήττες που βιώ­νο­νται ως εθνι­κές ταπει­νώ­σεις, οδη­γούν συχνά φιλά­θλους που δεν ανή­κουν σε χου­λι­γκα­νι­κές ή φασι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες, σε δρά­σεις ή αντι­δρά­σεις βίας.

Μόνο που τώρα φαί­νε­ται πως τα πράγ­μα­τα είναι δια­φο­ρε­τι­κά. Εδώ πια δεν πρό­κει­ται για μερι­κούς τύπους που ήπιαν λίγο παρα­πά­νω, για ορι­σμέ­νους θερ­μό­αι­μους που βρέ­θη­καν σε στιγ­μές έντα­σης ούτε για ραντε­βού­ορ­γα­νω­μέ­νων υπο­ψή­φιων δολο­φό­νων σε κάποιο χωρά­φι. Εδώ μιλά­με για οργα­νω­μέ­να μπου­λού­κια που απο­τε­λού­νται από εθνι­κι­στές, φασί­στες, νεο­να­ζί και χου­λι­γκά­νους που ταξί­δε­ψαν στη Γαλ­λία για να κάνουν επεισόδια.

Εδώ το πρό­βλη­μα δεν φαί­νε­ται να είναι το ποδό­σφαι­ρο. Δεν δημιουρ­γεί το ποδό­σφαι­ρο τα πάθη και τις εντά­σεις. Αυτό που παρα­κο­λου­θού­με να εξε­λίσ­σε­ται είναι η έκφρα­ση του ανα­δυό­με­νου πανευ­ρω­παϊ­κά εθνι­κι­σμού. Η δρά­ση των ανερ­χό­με­νων φασι­στι­κών, ναζι­στι­κών ταγ­μά­των σε κάθε χώρα δεν προ­κα­λεί βία μόνο σε μια τέτοια περί­πτω­ση συγκέ­ντρω­σης ευρω­παί­ων εθνι­κο­νε­ο­να­ζι­χού­λι­γκανς. Είναι λίγο πολύ οι ίδιες ομά­δες, τα ίδια τάγ­μα­τα που όταν δεν αλλη­λο­σκο­τώ­νο­νται για τα λάβα­ρα των συλ­λό­γων τους, οργα­νώ­νουν επι­θέ­σεις σε βάρος μετα­να­στών και προ­σφύ­γων, ομο­φυ­λό­φι­λων, αντι­φα­σι­στών. Είναι οι ίδιοι οι μαχαι­ρο­βγάλ­τες που όταν δεν ακο­νί­ζουν τις ξιφο­λόγ­χες τους στα πεζο­δρό­μια, τις μπή­γουν στα στή­θη των Λουκ­μάν και των Παύ­λων. Είναι τα πρω­το­πα­λί­κα­ρα «νόμι­μων» πολι­τι­κών κομ­μά­των που οργα­νώ­νουν φεστι­βάλ, συσ­σί­τια και αιμο­δο­σί­ες, συμ­με­τέ­χουν σε κοι­νο­βού­λια και κυβερ­νή­σεις, στη­ρί­ζουν υπο­ψη­φιό­τη­τες προ­έ­δρων κρα­τών. Είναι εκεί­νοι που πετά­νε γου­ρου­νο­κε­φα­λές στους ξερι­ζω­μέ­νους πρό­σφυ­γες, βάζουν φωτιά σε κέντρα υπο­δο­χής, εκφο­βί­ζουν και απει­λούν όποιον τους  φαί­νε­ται δια­φο­ρε­τι­κός ή ξένος. Είναι συνο­δοι­πό­ροι­και ομοϊ­δε­ά­τες του Μπρέι­βικ. Θαυ­μα­στές του Χίτλερ, του Μου­σο­λί­νι, του Μετα­ξά και του Παπα­δό­που­λου που έφτια­ξε δρό­μους. Μισούν τους άλλους ακό­μα και όταν μοι­ρά­ζο­νται παρό­μοια ορά­μα­τα όπως την επι­κρά­τη­ση της λευ­κής φυλής, την εξά­λει­ψη των άλλων, την επι­κρά­τη­ση με τη βία, τον αφα­νι­σμό του εχθρού.

Όταν συγκε­ντρώ­νεις τέτοιους από 24 χώρες είναι σαν να διορ­γα­νώ­νεις ένα φεστι­βάλ εθνι­κι­σμού, μια γιορ­τή μίσους και όχι ποδο­σφαί­ρου. Ο ένας λαός μισεί τον άλλον χωρίς πάντα να υπάρ­χει λόγος. Φυσι­κά αυτό δεν ανα­κα­λύ­φθη­κε τώρα. Τέτοιες αντι­πά­θειες, εντά­σεις ή κόντρες υπήρ­χαν σε όλες τις αθλη­τι­κές διορ­γα­νώ­σεις. Το γεγο­νός ότι εκφρά­ζο­νται με τέτοιο τρό­πο έχει να κάνει με την άνο­δο του εθνι­κι­σμού πανευ­ρω­παϊ­κά. Και μάλι­στα ενός εθνι­κι­σμού ο οποί­ος σε πολ­λές εκφρά­σεις του έχει όλα τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά των νεο­να­ζι­στι­κών συμμοριών.

Η διά­χυ­ση τέτοιων στοι­χεί­ων στις κερ­κί­δες των συλ­λό­γων και των εθνι­κών ομά­δων δεν είναι και­νού­ριο φαι­νό­με­νο. Μην ξεχνά­με ότι στις μέρες της εθνι­κής υπε­ρη­φά­νειας του 2004, ως εκπρό­σω­πος ενός συν­δέ­σμου φιλά­θλων της ελλη­νι­κής εθνι­κής ομά­δας ήταν ο νεο­να­ζί Πανα­γιώ­τα­ρος. Από τότε έχουν κατα­γρα­φεί δεκά­δες περι­στα­τι­κά επι­θέ­σε­ων σε αλλο­δα­πούς στα πλαί­σια αγώ­νων της εθνι­κής Ελλά­δας και ταυ­τό­χρο­να παρα­τη­ρεί­ται ότι εδώ και χρό­νια γίνε­ται προ­σπά­θεια μέσω του ποδο­σφαί­ρου να δημιουρ­γη­θεί μια νέα εθνι­κι­στι­κή ανάταση.

Ευτυ­χώς που ήρθαν οι ήττες από τα Νησιά Φερόε και κάθε άλλη ποδο­σφαι­ρο­μά­να για να κατα­λά­βουν όσοι μπο­ρούν να κατα­λά­βουν ότι στο ποδό­σφαι­ρο δεν υπάρ­χουν ελλη­νι­κές, αγγλι­κές ή ουγ­γρι­κές ψυχές που καθο­ρί­ζουν απο­τε­λέ­σμα­τα, αλλά ομά­δες που παί­ζουν καλό, κακό ή μέτριο ποδόσφαιρο.

Βία

Μετά το νέο περι­στα­τι­κό μαζι­κής βίας στο Ορλά­ντο, άρχι­σαν πάλι να ακού­γο­νται οι γνω­στές από­ψεις ενα­ντί­ον της οπλο­κα­το­χής στις ΗΠΑ. Για αυτά τα περι­στα­τι­κά δεν φταί­ει μόνο το γεγο­νός ότι οι δρά­στες έχουν εύκο­λη πρό­σβα­ση σε όπλα. Προ­φα­νώς και δεν θα έπρε­πε να έχουν. Όμως υπάρ­χουν κι άλλα αίτια, πολύ βαθύ­τε­ρα και πολύ σημα­ντι­κό­τε­ρα από την ελευ­θε­ρία κατο­χής όπλων, τα οποία θα κρυ­φτούν κάτω από το χαλί, αν η μόνη αντί­δρα­ση σε τέτοια περι­στα­τι­κά είναι η αντι­τρο­μο­κρα­τι­κή υστε­ρία και το guncontrol.

Τα αίτια της βίας είναι πάντα πολύ πιο σύν­θε­τα. Άλλω­στε και στην Ελλά­δα, όπου υπο­τί­θε­ται ότι υπάρ­χει έλεγ­χος και δεν μπο­ρεί ο καθέ­νας να φέρει ένα ημιαυ­τό­μα­το, τις ίδιες μέρες είδα­με να συντε­λεί­ται μια άγρια δολο­φο­νία με θύτη και θύμα 14 ετών παι­διά. Θα βόλευε πολύ για την εθνι­κή, ευρω­παϊ­κή, δια­φω­τι­στι­κή αφή­γη­ση μας ο θύτης να ήταν μου­σουλ­μα­νά­κι προ­σφυ­γό­που­λο ή εκπαι­δευ­μέ­νο παι­δί-δολο­φό­νος τζι­χα­ντι­στής, αλλά δεν ήταν.

Μπάλα

Βλέ­πο­ντας την Ρωσία και τις άλλες πρώ­ην σοβιε­τι­κές χώρες να βολο­δέρ­νουν σε μια ακό­μα αθλη­τι­κή διορ­γά­νω­ση, αντι­λαμ­βά­νε­ται κανείς πόσο δια­φο­ρε­τι­κό είναι το ποδό­σφαι­ρο, ο αθλη­τι­σμός γενι­κό­τε­ρα, στον καπι­τα­λι­σμό. Οι ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νοι σταρ των ρωσι­κών ομά­δων που πλέ­ον ανή­κουν σε μια χού­φτα ολι­γάρ­χες παρου­σιά­ζουν και πάλι απο­κρου­στι­κή εικό­να. Τόσο αδύ­να­μοι που παρα­λί­γο να χάσουν και από την ομά­δα-αιώ­νιο ανέκ­δο­το Αγγλία.

Παραιτηθείτε

Αυτό το σύν­θη­μα θα ταί­ρια­ζε σε όποιον σχε­τί­ζε­ται με την αγγλι­κή ποδο­σφαι­ρι­κή ομά­δα, ωστό­σο χρη­σι­μο­ποιεί­ται από τους ακομ­μά­τι­στους του νικη­φό­ρου Μένου­με Ευρώ­πη για να ρίξει την μονα­δι­κή κυβέρ­νη­ση που μπο­ρεί να περά­σει τα μέτρα που εκεί­νοι ονει­ρεύ­ο­νται.  Βέβαια αυτό το ευρω­λι­γου­ρι­κό νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μόρ­φω­μα που εδώ και ένα χρό­νο παλεύ­ει να απο­κτή­σει κινη­μα­τι­κή υπό­στα­ση, παρό­τι πιο άμπα­λο κι από τα Νησιά Φερόε, μια χαρά αξιο­ποιεί­ται για τη συσπεί­ρω­ση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και την επι­τά­χυν­ση των νέων μνη­μο­νί­ων που έρχο­νται. Άλλω­στε η πολι­τι­κή στον καπι­τα­λι­σμό είναι ένα παι­χνί­δι στο οποίο παί­ζουν δύο κοι­νω­νι­κές τάξεις και στο τέλος κερ­δί­ζει πάντα το κεφάλαιο.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο