«Δίστομο» του Βασίλη  Τσακίρογλου

Γρά­φει η Φαί­δρα Ζαμπα­θά — Παγου­λά­του //

Και μόνο ο τίτλος του τελευ­ταί­ου Βιβλί­ου του δια­κε­κρι­μέ­νου ποι­η­τή Βασί­λη Τσα­κί­ρο­γλου, προϊ­δε­ά­ζει τον ανα­γνώ­στη για το θέμα  της ποι­η­τι­κής του συλ­λο­γής. Μια τρα­γι­κή Ιστο­ρία ενός όμορ­φου τόπου, ψηλά προς τα ορει­νά  να πλαι­σιώ­νε­ται από τις ολο­κέ­ντη­τες παρα­λί­ες της Αντί­κυ­ρα και των Άσπρων Σπιτιών.

Ανα­φε­ρό­μα­στε στο ΔΙΣΤΟΜΟ όπου η τύχη του επι­φύ­λασ­σε  μια ολο­κλη­ρω­τι­κή κατα­στρο­φή και όχι μόνο αλλά με  εκα­το­ντά­δες θύμα­τα από μωρά στην κού­νια έως τις για­γιά­δες και τους παπούδες.

Ένα οδυ­νη­ρό οδοι­πο­ρι­κό μέσα στον Ιού­νιο του 1943, που είχε ανθί­σει ο τόπος και μοσχο­μύ­ρι­ζαν οι πασχα­λιές και κοκ­κί­νι­ζε το γρα­σί­δι από τα  χιλιά­δες φιλιά από τις παπα­ρού­νες. Ένα  βίαιο κι απάν­θρω­πο οδοι­πο­ρι­κό που στιγ­μά­τι­σε τους Κατα­κτη­τές του Β΄Παγκοσμίου Πολέ­μου ώστε να σκύ­βουν το κεφά­λι ντρο­πια­σμέ­νοι μπρο­στά στους Λαούς που εξό­ντω­σαν. Ωστό­σο εξα­κο­λου­θούν με άλλους τρό­πο να εξο­ντώ­νουν Λαούς. Αλή­θεια ανα­ρω­τιέ­ται κάποιος με κοι­νό νου, για­τί τόσο μίσος και μάλι­στα από τους θύτες και όχι από τα θύμα­τα. Τάχα πρό­κει­ται  για αρρώ­στια ψυχής, για μικρό­βια άρα­γε υπο­δού­λω­σης που δεν βρή­κε ακό­μη η Επιστήμη?

Αγνο­ούν τις λέξεις ΕΙΡΗΝΗ , ΑΝΘΡΩΠΙΑ.

Ο κόσμος έχει προ­χω­ρή­σει μπρο­στά το Σύμπαν πάσχει μαζί μας κι όμως εξα­κο­λου­θούν  ακό­μη οι Πόλε­μοι, παι­διά πεθαί­νουν κάθε μέρα  ή από βομ­βι­στι­κές επι­θέ­σεις ή από πεί­να, η ζωή του Ανθρώ­που δεν αξί­ζει πια τίπα­τα στον 21^ο αιώ­να, άνθρω­ποι ζητια­νεύ­ουν και ψάχνουν στα σκουπίδια .

Ο Β. Τ. απο­φά­σι­σε να δώσει ζωντα­νά με την άξια  ποι­η­τι­κή του γρα­φί­δα τη σφσγή του Διστόμου,χωρίς κραυ­γές αλλά με ζωντα­νές εικό­νες τρό­μου. Περι­γρα­φές απάν­θρω­πης βίας, κτη­νώ­δεις στιγ­μές όπου ο άνθρω­πος  παύ­ει να έχει λογι­κή, παύ­ει να έχει καρδιά.

Η Ποι­η­τι­κή Σύν­θε­ση που τελι­κά κατα­λή­γει σε ΚΑΝΤΑΤΑ όπως  απε­φάν­θη ο Μου­σουρ­γός Τεο­ντόρ Καμπα­τσί­εφ, ο οποί­ος προ­τί­θε­ται να την μελο­ποι­ή­σει , είναι μια ωμή αλή­θεια που φέρ­νει ρίγος στον σημε­ρι­νό Άνθρωπο.

Και δεν είναι μόνο  το Δίστο­μο, είναι πολ­λά τα μέρη της Πατρί­δας μας που  ένιω­σαν την άγρια κι απάν­θρω­πη συμπε­ρι­φο­ρά των Κατα­κτη­τών. Εκεί­νο το κομ­μά­τι Γης απέ­να­ντι από τον Κοριν­θια­κό Κόλ­πο έζη­σε τα πάν­δει­να όπως τα Καλά­βρυ­τα, το Κομ­μέ­νο στην Αρτα, το Δοξά­το   και πόσα άλλα.

Με ιδιαί­τε­ρα γλα­φυ­ρό λόγο ό Ποι­η­τής Β.Τ.  εξι­στο­ρεί ‘όπως εκεί­νος γνω­ρί­ζει την τέχνη της Ποί­η­σης και με τις ιδιαί­τε­ρες ευαι­σθη­σί­ες που έχει,σαν ειδι­κός παρα­τη­ρη­τής που ρίχνει τον ποι­η­τι­κό προ­βο­λέα του πάνω στις πιο σκλη­ρές στιγ­μές. Οι λέξεις κυλούν μόνες τους αβί­α­στα σαν τις ριπές των οπλο­πο­λυ­βό­λων που έσπερ­ναν τον θάνα­το, έναν άγριο , άδι­κο θάνα­το, που στιγ­μά­τι­σε έναν γεν­ναίο τόπο ανδρεί­ας, περη­φά­νιας, αντί­στα­σης και ηρω­ι­κής Ιστορίας.

Ποιος θα μπο­ρού­σε να δικαιώ­σει τέτοια σφα­γή, ποιος θα μπο­ρού­σε να κλεί­σει τα μάτια  μπρο­στά σε τέτοιο έγκλη­μα ‚ποιος θα μπο­ρού­σε να θάψει την ίδια την Ιστο­ρία. Ανα­ρω­τιέ­ται ό Λαός  της Ελλά­δας μισό αιώ­να τώρα„ οι ξωμά­χοι στα Ορει­νά, αλλά και στα Παρά­λια, στις κοι­λά­δες, στα ηλιό­λου­στα νησιά, στα άγρια αλλά και στα ήρε­μα  βου­νά μιας Χώρας που αιώ­νες τώρα διδά­σκει Ιστο­ρία, Φιλοσοφία,Τέχνες, Πολι­τι­σμό μέσα στο Ανθρώ­πι­νο Σύμπαν.

Ο Ποι­η­τής μας στην επε­ξερ­γα­σία της Ποι­η­τι­κής αυτής Σύν­θε­σης, ανα­φέ­ρει με ευθύ­νη και δίκαιη κρί­ση την φρι­κα­λέα  αντι­με­τώ­πι­ση των ωμών Κατα­κτη­τών, την απάν­θρω­πη σφα­γή στον 20^ο αιώ­να, αιώ­να εξέ­λι­ξης και προ­ό­δου του Πολι­τι­σμού και της Επι­στή­μης, που χρη­σι­μο­ποί­η­σαν άνθρω­ποι σε συν ανθρώ­πους τους.

Η αλή­θεια ωμή να κραυ­γά­ζει ένα πελώ­ριο Για­τί χωρίς να υπάρ­χει απάντηση.

Ο λόγος του Βασί­λη Τσα­κί­ρο­γλου τρέ­χει ποτα­μός σχη­μα­τί­ζο­ντας παρα­πό­τα­μους και ρυά­κια ώστε να μην υπάρ­χει τίπο­τα κρυ­φό. Οι άνθρω­ποι όμως έχουν  πάντα χρέ­ος να θυμού­νται τι πέρα­σαν και να μην επι­τρέ­ψουν στο μέλ­λον παρό­μοια γεγο­νό­τα πολε­μι­κών συρ­ρά­ξε­ων. Ας ευχα­ρι­στή­σου­με τον Ποι­η­τή  Β.Τ. που με δεξιο­τε­χνία και ιδιαί­τε­ρη ευαι­σθη­σία μας θύμι­σε και ζήσα­με μαζί του το εφιαλ­τι­κό αυτό γεγονός.