Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δεν είναι αργία, είναι απεργία

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Το ποδό­σφαι­ρο έχει χαρα­κτη­ρι­στεί μπα­λέ­το της εργα­τι­κής τάξης. Κι οι αγώ­νες που γίνο­νται κεκλει­σμέ­νων των θυρών μοιά­ζουν με μπα­λέ­το, χωρίς μου­σι­κή συνο­δεία. Τι σχέ­ση έχουν όμως με την εργα­τι­κή τάξη και τους δικούς της αγώ­νες οι υψη­λό­μι­σθες μπα­λα­ρί­νες, δηλ οι παί­κτες που προ­σφέ­ρουν το θέα­μα εντός αγω­νι­στι­κού χώρου; Και τι γίνε­ται όταν αυτοί οι τελευ­ταί­οι απο­φα­σί­ζουν κατέ­βουν σε απεργία;

Μπο­ρεί να μην είναι εύκο­λο να συν­δέ­σει κανείς τους ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νους αστέ­ρες με το γνω­στό σύν­θη­μα «προ­λε­τά­ριοι όλων των χωρών ενω­θεί­τε» (κι αυτό παρά τη διε­θνι­στι­κή σύν­θε­ση των περισ­σό­τε­ρων ομά­δων, που μετά το νόμο Μπό­σμαν και τα ανοι­χτά σύνο­ρα, είναι ένα μωσαϊ­κό λαών), αλλά από τη στιγ­μή που το ποδό­σφαι­ρο έμπλε­ξε στα δίχτυα της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης κι έγι­νε επαγ­γελ­μα­τι­κό, οι αθλη­τές θεω­ρού­νται επαγ­γελ­μα­τί­ες, με συγκε­κρι­μέ­νες υπο­χρε­ώ­σεις αλλά και δικαιώ­μα­τα. Μόνο που αυτά τα τελευ­ταία δεν είναι δια­σφα­λι­σμέ­να κι αυτο­νό­η­τα, όπως θα πίστευε ένας εξω­τε­ρι­κός παρατηρητής.

Γι κάθε μεγά­λο άσο, με παχυ­λό συμ­βό­λαιο, υπάρ­χουν δεκά­δες συνά­δελ­φοί του που αντι­με­τω­πί­ζουν σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα (από τη μισθο­δο­σία μέχρι την ασφά­λι­σή τους και την περί­θαλ­ψή τους σε περί­πτω­ση τραυ­μα­τι­σμών), ακό­μα και για τη στοι­χειώ­δη επι­βί­ω­σή τους πολ­λές φορές. Βρί­σκει ισχύ δηλα­δή ο γενι­κός κανό­νας για όλους τους χώρους του θεά­μα­τος (ηθο­ποιοί, τρα­γου­δι­στές, δημο­σιο­γρά­φοι και τηλε­ο­πτι­κοί παρου­σια­στές, κτλ) και όχι μόνο.

Αυτό ακρι­βώς το χάσμα μετα­ξύ της ελίτ και της «πλέ­μπας» είναι που υπα­γο­ρεύ­ει τη στά­ση της (συντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­ας της) αφρό­κρε­μας, σε αντί­στοι­χες περι­πτώ­σεις, κι ανα­δει­κνύ­ει τις δια­φο­ρές και την «ταξι­κή δια­στρω­μά­τω­ση» που υπάρ­χει στον «κλά­δο».
Κάτι που είχε γίνει φανε­ρό, πριν από μερι­κά χρό­νια, στην απερ­γία των Ελλή­νων παι­κτών της Α1, στο μπά­σκετ, όταν μερι­κοί διε­θνείς, με επι­κε­φα­λής το Λάζα­ρο Παπα­δό­που­λο, είχαν μπει μπρο­στά­ρη­δες στην κινη­το­ποί­η­ση και την απο­χή από τους αγώ­νες της πρε­μιέ­ρας του πρω­τα­θλή­μα­τος. Μια πρω­το­βου­λία που σκό­ντα­ψε ωστό­σο στην πρά­ξη, στους συμπαί­κτες τους στην Εθνι­κή, το Σπα­νού­λη, το Δια­μα­ντί­δη, και όλους τους καλα­θο­σφαι­ρι­στές που αγω­νί­ζο­νταν στους δύο αιώ­νιους, ΠΑΟ και Ολυ­μπια­κό, και δεν ήθε­λαν να ρισκά­ρουν τα μεγά­λα συμ­βό­λαιά τους, με μια απερ­γία. Παράλ­λη­λα διε­κτυ­λί­χθη­καν σκη­νές απεί­ρου κάλ­λους, με τα ΜΑΤ να εισβά­λουν στα παρ­κέ για να προ­στα­τέ­ψουν το προ­ϊ­όν του ΕΣΑΚΕ και να απο­μα­κρύ­νουν την υπο­τυ­πώ­δη περι­φρού­ρη­ση των μελών της διοί­κη­σης του ΠΣΑΚ –κάτι που σήμα­νε και το κύκνειο άσμα του Λάζου στο τιμό­νι της διοίκησης.

Αυτή τη φορά, το μπα­λά­κι (ή μάλ­λον η μπά­λα) περ­νά­ει στους ποδο­σφαι­ρι­στές και τον (συνή­θως δια­κο­σμη­τι­κού χαρα­κτή­ρα) ΠΣΑΠ, που είδαν την υπο­μο­νή τους να εξα­ντλεί­ται με την αθέ­τη­ση των συμ­φω­νη­θέ­ντων από τις ποδο­σφαι­ρι­κές αρχές (ΕΠΟ, Super League) και ζητά­ει για τα μέλη του συν­δέ­σμου (τους επαγ­γελ­μα­τί­ες των 491 ευρώ, όπως ανα­φέ­ρο­νται σε μια ανα­κοί­νω­ση) μια σει­ρά μέτρα, όπως τη δημιουρ­γία ενός εγγυ­η­τι­κού ταμεί­ου, για τους ποδο­σφαι­ρι­στές που μένουν ξεκρέ­μα­στοι από τις ΠΑΕ που υπο­βι­βά­ζο­νται σκό­πι­μα στις ερα­σι­τε­χνι­κές κατη­γο­ρί­ες, για να απαλ­λα­γούν τα χρέη τους, κι αφή­νουν πίσω τους φέσια και απλή­ρω­τους παίκτες.

Το ζήτη­μα βέβαια είναι πως οι μεγά­λες ΠΑΕ μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν πολύ εύκο­λα ως «απερ­γο­σπα­στι­κό μηχα­νι­σμό» τη λεγε­ώ­να των ξένων, που δεν υπά­γο­νται στο ίδιο όργα­νο, ενώ και η ΕΠΟ (που έχει συμ­φω­νή­σει στο αίτη­μα του ΠΣΑΠ και φέρει ευθύ­νη για όσα δεν έχουν γίνει) απει­λεί με τιμω­ρία τις ομά­δες που δε θα παρα­τά­ξουν πλή­ρη σύν­θε­ση στον αγω­νι­στι­κό χώρο.

Η απερ­γία μοιά­ζει λέξη απα­γο­ρευ­μέ­νη, ακό­μα και σε αυτό το επί­πε­δο. Κι οι (ποδο­σφαι­ρι­κές και πολι­τεια­κές) αρχές βρί­σκο­νται πάντα στο πλευ­ρό των ανώ­νυ­μων εται­ριών και των προ­έ­δρων τους. Αλί­μο­νο τώρα αν η μπά­λα πάψει να λει­τουρ­γεί ως όπιο για τους οπα­δούς και τους λαούς των ομά­δων, κι αρχί­σει να περ­νά­ει άλλα αγω­νι­στι­κά μηνύματα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο