“…Δεν κιότεψα δεν λύγισα και τη ζωή αψήφισα”

«…Ο παρα­μυ­θέ­νιος κόσμος της Ανα­το­λής στον οποίο μας μετα­φέ­ρει η φωνή του Στέ­λιου Καζαν­τζί­δη, έχει μια αλλιώ­τι­κη γοη­τεία και δημιουρ­γεί ατμο­σφαι­ρι­κές εικό­νες, μυστα­γω­γι­κές και κάποια περι­συλ­λο­γή και προβληματισμό.

Σαν αντί­δο­το όμως στα τρα­γού­δια αυτά με το ανα­το­λί­τι­κο ηχό­χρω­μα και περιε­χό­με­νο, θα μπο­ρού­σα­με να ανα­φέ­ρου­με ότι ο Καζαν­τζί­δης με όλη τη δύνα­μη της ψυχής του, έχει ερμη­νέ­ψει ένα κύκλο τρα­γου­διών με καθα­ρά πολι­τι­κό περιε­χό­με­νο που γύρι­σε σε δίσκο 33 στρο­φών τον Αύγου­στο του 1974. Πρό­κει­ται για το έργο του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη «Στην Ανα­το­λή» σε στί­χους του ίδιου του συν­θέ­τη, του Μιχά­λη Κακο­γιάν­νη (και σε δύο τρα­γού­δια των Κ. Στυ­λιά­τη και Ι. Καλα­μί­τση). Σεγό­ντο στον Καζαν­τζί­δη σ’ αυτά τα υπέ­ρο­χα τρα­γού­δια κάνει η Χάρις Αλε­ξί­ου, ενώ σε δύο κομ­μά­τια τρα­γου­δούν σε διά­λο­γο Καζαν­τζί­δης και Θεοδωράκης.

ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ, Ολό­κλη­ρος ο δίσκος

Το έργο αυτό «Στην Ανα­το­λή» με τα τόσο σπου­δαία από κάθε πλευ­ρά τρα­γού­δια θάφτη­καν από το μάρ­κε­τινγκ και δεν τα άκου­σε το ευρύ κοι­νό, αν και ποιο­τι­κά ήταν ό,τι καλύ­τε­ρο είχε τρα­γου­δή­σει ο Καζαν­τζί­δης σε σύγκρι­ση με τις παλαιό­τε­ρες συνερ­γα­σί­ες του με Θεο­δω­ρά­κη, Χατζι­δά­κι, Ξαρ­χά­κο, Λοΐ­ζο, Λεο­ντή, Μαρ­κό­που­λο και Κατσαρό.

ΒΟΥΝΑ ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΩ

Βου­νά βου­νά σας χαιρετώ
φεύ­γω για μακριά
για ταξί­δι μεγά­λο, δίχως πηγαιμό
δίχως γυρισμό.

Βου­νά βου­νά σας χαιρετώ
φεύ­γω για μακριά
δεν κιό­τε­ψα δεν λύγισα
και τη ζωή αψήφισα

μονά­χα μια καρ­διά πονώ
μόνο μια καρδιά
αυτή μόνο θα νιώσει
το σκλη­ρό καη­μό από το χωρισμό
μονά­χα μια καρ­διά πονώ
μόνο μια καρδιά

Βου­νά βου­νά σας χαιρετώ
φεύ­γω για μακριά
δεν κιό­τε­ψα δεν λύγισα
και τη ζωή αψήφισα.

Ένα από τα τρα­γού­δια του δίσκου σε ποί­η­ση Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, που είναι αφιε­ρω­μέ­νο στα παι­διά του Πολυ­τε­χνεί­ου που σκο­τώ­θη­καν με το κεφά­λι ψηλά, το «Βου­νά σας χαι­ρε­τώ», ο Στέ­λιος Καζαν­τζί­δης με μια τρο­με­ρή φωνή λες και έρχε­ται από το υπερ­πέ­ραν, δίνει όλες τις ψυχι­κές του δυνά­μεις σε μια κατα­πλη­κτι­κή ερμη­νεία. Μια ερμη­νεία μονα­δι­κή που ασφα­λώς αφο­πλί­ζει τους καλο­προ­αί­ρε­τους ή κατευ­θυ­νό­με­νους επι­κρι­τές του Καζαντζίδη…»

Πάνος Γερα­μά­νης
[“Στέ­λιος Καζαν­τζί­δης, Όταν η φωνή φτά­νει στο θρύ­λο”, εκδό­σεις Άγκυ­ρα, 2000] 

Επι­μέ­λεια: Οικοδόμος