Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Πόσο μετράει ο θάνατος ενός Γάλλου υπηκόου κι ενός Άραβα από τη Μέση Ανατολή; Μα, προφανώς το ίδιο, θα σπεύσει να απαντήσει κανείς. Εάν όμως οι ευαισθησίες και τα δάκρυα είναι επιλεκτικά, τότε δεν απέχουν πολύ από το να είναι κροκοδείλια. Κι η επισήμανση μιας αυτονόητης αλήθειας, γίνεται το πιο δύσκολο πράγμα πολλές φορές, μες στο κλίμα αυτών των ημερών και την άτυπη Τζιχάντ που έχει κηρυχθεί κατά των Μουσουλμάνων, εν γένει.
Αυτό ακριβώς προσπάθησε να πει ο βετεράνος άσος (της Σεβίλλης και της Τότεναμ μεταξύ άλλων) με τις δηλώσεις του σε ισπανικό ραδιοφωνικό σταθμό για το πρόσφατο χτύπημα στο Παρίσι. Μπήκε ασπίδα ενάντια στη γενικευμένη Ισλαμοφοβία και το τσουβάλιασμα, αλλά την ίδια στιγμή επισήμανε την υποκρισία των επίσημων ποδοσφαιρικών αρχών, τα πολιτικά τους κριτήρια και τα διαφορετικά σταθμά που τηρούν κατά περίπτωση.
«Μια ζωή Γάλλου δεν έχει περισσότερη αξία σε σχέση με αυτή ενός Παλαιστίνιου αγοριού» Τι εννοούσε;
Την προπερασμένη βδομάδα στα ευρωπαϊκά γήπεδα τηρήθηκε επίσημα ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της πολύνεκρης, τρομοκρατικής ενέργειας στο Παρίσι. Το 2008 όμως, όταν ο Κανουτέ είχε δείξει στη φανέλα του, κατά τη διάρκεια ενός πανηγυρισμού του, ένα μήνυμα αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη, τα κριτήρια της Ομοσπονδίας δεν ήταν το ίδιο ελαστικά, καθώς του επιβλήθηκε ποινή για έμμεση προβολή πολιτικών μηνυμάτων.
Το μήνυμα της Ομοσπονδίας ήταν σαφές. Δεν πρέπει να μπλέκουμε το ποδόσφαιρο με την πολιτική. Εκτός κι αν πρόκειται για κάτι που αφορά τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις (όπως στην 11η Σεπτέμβρη, που αναβλήθηκε η αγωνιστική του Τσάμπιονς Λίγκ), οπότε το μήνυμα δεν είναι πολιτικό κι αφορά τότε τις «πανανθρώπινες αξίες…» Αλλά η συνεχιζόμενη γενοκτονία (ή μήπως εθνοκάθαρση;) στην Παλαιστίνη δεν είναι μία απ’ αυτές…
