Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Είναι 12 η ώρα…

Είναι η 12 η ώρα, είναι η ώρα των τρε­λών, τρα­γου­δού­σε παλιά η Αρλέ­τα. Η ώρα των τρε­λών, των φαντα­σμά­των που πλα­νώ­νται πάνω από το γκου­βέρ­νο και από τη γηραιά ήπει­ρο, της αντι­μνη­μο­νια­κής πρι­γκί­πισ­σας, που θα γίνει ξανά Στα­χτο­πού­τα, χάνο­ντας το Λου­μπου­τέν γοβά­κι της Τζά­κρη. Είναι η ώρα (του Καρα­μαν­λή και) της κυβέρ­νη­σης, που συστε­γά­ζει παλιούς ανα­νε­ω­τές με καρα­μπι­νά­τους Πασό­κους και με ομο­φο­βι­κούς ακρο­δε­ξιούς. Και με Μαρί­ες Αντουα­νέ­τες (Φίλης, Φωτί­ου), που απο­ρούν κι εξί­στα­νται: αν ο λαός δεν μπο­ρεί να φάει μακα­ρό­νια με 23% ΦΠΑ, σε φτιά­ξει γεμι­στά, που είναι και οικο­νο­μι­κά. Συγκά­τοι­κοι είμα­στε όλοι στην τρέ­λα –αφού είναι η ώρα των τρε­λών… Και αυτή η κυβέρ­νη­ση, που έγι­νε ήδη ο περί­γε­λος του δια­δι­κτύ­ου κι ανα­κοι­νώ­θη­κε μες στα μαύ­ρα μεσά­νυ­χτα, σαν τον κλέ­φτη και τον ψεύ­τη (ή μήπως ψευ­τρά­κο;) που τον πρώ­το χρό­νο χαί­ρο­νται (και αυτοί δεν έχου­νε κλεί­σει ακό­μα χρό­νο στην εξου­σία), ετοι­μά­ζε­ται ήδη από τώρα να φύγει νύχτα, ακο­λου­θώ­ντας τη μοί­ρα των μνη­μο­νια­κών προ­κα­τό­χων της.

Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο