Ενα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη για τον Στάλιν

Στά­λιν

Κλά­φτε λαοί. Από σήμε­ρα ο κόσμος είναι λιγό­τε­ρο μεγάλος.

Ο Στά­λιν πέθανε.

Ο ίσκιος απ’ το μεγά­λο φέρε­τρό του χαράζει

ένα πελώ­ριο πέν­θος στα μανί­κια των προλετάριων.

Αυτό το φέρε­τρο που σήμε­ρα σηκώ­νου­νε στους όμους τους οι λαοί.

Ο Στά­λιν πέθανε.

Απ’ όλα τις γωνιές του κόσμου οι εργά­τες κι οι αγρό­τες του στέλ­νουν το χαι­ρε­τι­σμό τους και τον όρκο τους.

Το Ντνιε­προ­στρόι ξερι­ζώ­νει τα τσι­με­ντέ­νια του πόδια κι έρχε­ται να κλά­ψει στο προ­σκέ­φα­λό του.

Κι ο γέρο-Βόλ­γας, αϊ για-για, είχε να δει έτσι μαύ­ρη μέρα, από τις μαύ­ρες μέρες της σκλαβιάς.

Μα όχι, δεν είναι αλή­θεια γέρο-Βόλ­γα, όχι αδέρ­φια λαοί.

Ο Στά­λιν δεν πέθανε.

Όταν οι εργά­τες χτί­ζουν τις μεγά­λες γέφυ­ρες για να περά­σει το μέλλον

Ο Στά­λιν ζει.

Όταν οι κόκ­κι­νοι φαντά­ροι αγρυ­πνά­νε για την πατρί­δα και την Ειρήνη

Ο Στά­λιν ζει.

Όταν μισού­με τον πόλε­μο, όταν αντι­στε­κό­μα­στε στον πόλεμο

Ο Στά­λιν ζει.

Όταν ελπί­ζου­με, όταν τρα­γου­δά­με, όταν παλεύουμε

Ο Στά­λιν ζει.

Όταν σε όλο τον κόσμο οι πατριώ­τες πεθαί­νουν για τη λευτεριά

Ο Στά­λιν ζει.

Για­τί ο Στά­λιν δεν είναι ένας άνθρω­πος για να μπο­ρεί να πεθάνει!
Ο Στά­λιν είναι η ελπί­δα και το ψωμί, είναι τ’ ατσά­λι και η Ειρήνη…

Ο Στά­λιν είναι η φωτιά που τέσ­σε­ρα δισε­κα­τομ­μύ­ρια χέρια απλώ­νο­νται να ζεσταθούν

Ο Στά­λιν είναι ποτά­μι και φράγ­μα, υψι­κά­μι­νος και σημαία.

Ο Στά­λιν είναι το μεγά­λο αγκω­νά­ρι που ακου­μπά­ει ο κόσμος.

Κοι­τά­χτε τον!

Να ‘τος!

Πελώ­ριος!

Σαν ένα βουνό!

Όπου κι αν γυρί­σε­τε θα δεί­τε το πλα­τύ του χέρι να σας γνέφει.

Ο Στά­λιν περ­πα­τά­ει τους δρό­μους της Ρωσί­ας της Ρωσί­ας, γυρ­νά­ει όλους τους δρό­μους του κόσμου.

Θα τον βρεί­τε πλάι στους εργά­τες να φτυα­ρί­ζει το κάρ­βου­νο και να τρο­φο­δο­τεί τη φωτιά του χρό­νου και της ελπίδας.

Θα τον βρεί­τε στον θερι­σμό να δίνει ένα χέρι στους κου­ρα­σμέ­νους χωριάτες

Θα τον δεί­τε συλο­γι­σμέ­νο να κοι­τά­ει μακριά και να ονει­ρεύ­ε­ται την ευτυ­χία του κόσμου

Ενώ το ηλιο­βα­σί­λε­μα θα πέφτει πάνω του αργά σα μια κόκ­κι­νη σημαία

Ο Στά­λιν ζει!

Ακού­στε, ακού­στε λοιπόν!

Μες στο γιγά­ντιο βήμα των λαών ακού­στε τη μεγά­λη καρ­διά του να χτυπάει…

Κλά­φτε λαοί… Από σήμε­ρα ο κόσμος είναι λιγό­τε­ρο μεγάλος

Ο Στά­λιν πέθανε.

Κι ο γέρο-Βόλ­γας, αϊ για-για…

Μάθε κάθε πολι­τεία κάθε γωνιά του κόσμου από σήμε­ρα παίρ­νει τα’ όνο­μά του

Γίνε­ται ένα Στάλινγκραντ.

Κι οι εργά­τες ανε­βα­σμέ­νοι στην πελώ­ρια σκα­λω­σιά του ήλιου

Με τα σφυ­ριά τους σκα­λί­ζουν τη μορ­φή του στην είσο­δο της Ιστορίας.

Προ­χω­ρεί­τε λαοί. Από σήμε­ρα ο κόσμος θα γίνει ακό­μα πιο μεγάλος

Ο Στά­λιν πέθανε.

Ο Στά­λιν ζει. Εμπρός, εμπρός, τρα­γου­δώ­ντας το μεγά­λο όνο­μά του, προχωρείτε

Προ­χω­ρεί­τε λαοί.

Κι ο γέρο-Βόλ­γας, αϊ για-για, έχει να δει μεγά­λες μέρες, σαν έρθει η Ειρή­νη κι η παγκό­σμια λευτεριά.