Επανέρχονται τα «άκρα»;

Γρά­φει ο Cogito ergo sum //

Θυμά­μαι πόσο απλά ήταν τα προ­ε­κλο­γι­κά πράγ­μα­τα πριν δυο-τρεις δεκα­ε­τί­ες. Είχα­με την Νέα Δημο­κρα­τία με την συντη­ρη­τι­κού­ρα της, το ΠαΣοΚ με τον τρι­το­δρο­μι­κό ψευ­δο­σο­σια­λι­σμό του, το ΚΚΕ με τον στα­θε­ρά αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό του λόγο, τα μικρό­τε­ρα φιλο­ευ­ρω­παϊ­κά αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα (ΚΚΕ εσω­τε­ρι­κού, Σοσια­λι­στι­κή Πρω­το­βου­λία, Σοσια­λι­στι­κή Πρω­το­πο­ρία, Κόμ­μα Αγρο­τών-Εργα­τών κλπ) με την μορ­φή κάποιας “Συμ­μα­χί­ας”, άντε και καμ­μιά Εθνι­κή Παρά­τα­ξη ως ακρο­δε­ξιά πινελ­λιά ή καμ­μιά Πολι­τι­κή Άνοι­ξη ως πολι­τι­κή τσι­κο­λε­λέ­τα. Ήταν η επο­χή όπου υπήρ­χαν «πέντε κόμ­μα­τα, δυο πολι­τι­κές», σύμ­φω­να με τον μακα­ρί­τη τον Χαρίλαο.

Η θολού­ρα τής καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης ανα­κά­τε­ψε τα πράγ­μα­τα. Ξαφ­νι­κά, ως μέτρο σύγκρι­σης επε­λέ­γη το μνη­μό­νιο και τα πολι­τι­κά κόμ­μα­τα κατα­τά­χθη­καν σε δυο κατη­γο­ρί­ες, ανά­λο­γα με τα συν­θή­μα­τά τους: τα μνη­μο­νια­κά και τα αντι­μνη­μο­νια­κά. Όμως, παρά την καθα­ρό­τη­τα του μέτρου, η κατά­τα­ξη αυτή παρου­σί­α­σε προ­βλή­μα­τα. Η Νέα Δημο­κρα­τία, για παρά­δειγ­μα, ξεκί­νη­σε ως αντι­μνη­μο­νια­κή αλλά κατέ­λη­ξε στο να φέρει το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο στον τόπο μας. Η ΔημΑρ, επί­σης, επέ­με­νε ότι απερ­γα­ζό­ταν την «απα­γκί­στρω­ση» από τα μνη­μό­νια αλλά συγκυ­βέρ­νη­σε με δυο κόμ­μα­τα που έφε­ραν στην χώρα από ένα μνη­μό­νιο το καθέ­να. Παρό­μοιο μπέρ­δε­μα υπάρ­χει και με τα δυο συγκυ­βερ­νώ­ντα μέχρι προ­σφά­τως κόμ­μα­τα (ΣυΡι­ζΑ και ΑνΕλ), που έφε­ραν το δικό τους –τρί­το στην σει­ρά- μνη­μό­νιο αλλά επι­μέ­νουν ότι είναι αντιμνημονιακά.

Σε τού­τες, τις επερ­χό­με­νες εκλο­γές, η πολι­τι­κή θολού­ρα πάει ένα βήμα παρα­πέ­ρα. Οι «καθα­ρές θέσεις» αντι­κα­τα­στά­θη­καν από μια ανι­στό­ρη­τη και ανα­πό­δει­κτη παρα­φι­λο­λο­γία περί «εθνι­κής ομο­ψυ­χί­ας» και «εθνι­κής συνεν­νό­η­σης». Πρώ­ην ακραιφ­νείς μνη­μο­νια­κοί και πρώ­ην ακραιφ­νείς αντι­μνη­μο­νια­κοί δεί­χνουν στην πλειο­ψη­φία τους να συμ­φω­νούν σε ένα πράγ­μα: στο ότι ο μονα­δι­κός τρό­πος για να στα­μα­τή­σει ο κατή­φο­ρος της χώρας είναι να υπάρ­ξει μια ευρύ­τε­ρη συνερ­γα­σία όλων των πολι­τι­κών δυνάμεων.

Το παρά­δο­ξο της ιστο­ρί­ας είναι ότι, ενώ όλοι αυτοί ομνύ­ουν στο όνο­μα αυτής της αυθαί­ρε­της και ανερ­μά­τι­στης ενό­τη­τας, στις 20 Σεπτεμ­βρί­ου θα διεκ­δι­κή­σουν με αξιώ­σεις την είσο­δό τους στο κοι­νο­βού­λιο εννιά κόμ­μα­τα: ΣυΡι­ζΑ, ΝΔ, Χρυ­σή Αυγή, Ποτά­μι, ΚΚΕ, ΑνΕλ, ΠαΣοΚ, ΛαΕν και (σύμ­φω­να με τους έγκρι­τους ανα­λυ­τές και δημο­σιο­γρά­φους) η λεβέ­ντι­κη Ένω­ση Κεντρώ­ων! Για τέτοια ενό­τη­τα και ομο­ψυ­χία μιλάμε!

Θα με ρωτή­σε­τε ποιος είναι ο λόγος που τα λέω όλα αυτά τέτοιες ώρες. Προ­σέξ­τε τι διε­φθαρ­μέ­νες σκέ­ψεις μπο­ρεί να κάνει το ανθρώ­πι­νο μυα­λό όταν δεν έχει άλλη δου­λειά (για ευνό­η­τους λόγους, η Ένω­ση Κεντρώ­ων δεν λαμ­βά­νε­ται υπ’ όψη στην ανά­λυ­ση που ακο­λου­θεί):

Τα περισ­σό­τε­ρα από τα κόμ­μα­τα που προ­α­νέ­φε­ρα τάσ­σο­νται ανα­φαν­δόν υπέρ του ευρω­παϊ­κού προ­σα­να­το­λι­σμού της χώρας και, μάλι­στα, μέσα στον σκλη­ρό της πυρή­να, την ευρω­ζώ­νη (με μόνη παρα­σπον­δία τις λαφα­ζά­νειες φιο­ρι­τού­ρες περί εθνι­κού νομί­σμα­τος, πλην εντός Ε.Ε.). Παράλ­λη­λα, τα ίδια αυτά κόμ­μα­τα έχουν ψηφί­σει του­λά­χι­στον μια φορά υπέρ ενός ή περισ­σο­τέ­ρων μνη­μο­νί­ων. Κατά περί­ερ­γο (;) τρό­πο δε, αυτά ακρι­βώς τα κόμ­μα­τα είναι που κόπτο­νται υπέρ της εθνι­κής συνεν­νό­η­σης, της εθνι­κής ομο­ψυ­χί­ας και των ευρύ­τε­ρων συνεργασιών.

Αυτά συμ­βαί­νουν με τα περισ­σό­τε­ρα κόμ­μα­τα, αυτά που –υπο­τί­θε­νται πως- δίνουν κοι­νό αγώ­να για το καλό της χώρας. Όμως, υπάρ­χουν και οι «λακε­δαι­μό­νιοι». Υπάρ­χουν δυο κόμ­μα­τα τα οποία τοπο­θε­τού­νται ξεκά­θα­ρα και με επι­μο­νή κατά των μνη­μο­νί­ων, κατά της υπο­τα­γής στην Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και κατά των συνερ­γα­σιών με άλλους πολι­τι­κούς χώρους, μη θέλο­ντας (προ­φα­νώς) να μολύ­νουν την ιδε­ο­λο­γι­κή τους καθα­ρό­τη­τα. Πρό­κει­ται για την Χρυ­σή Αυγή και το ΚΚΕ. Για τα περί­φη­μα «άκρα».

Εδώ ακρι­βώς βρί­σκε­ται ο λόγος για τον οποίο λέω σήμε­ρα όλα τού­τα. Η πρό­δη­λη επι­θυ­μία για ομο­ψυ­χία, συνεν­νό­η­ση και συνερ­γα­σία των υπο­λοί­πων κομ­μά­των κατα­δει­κνύ­ει εμμέ­σως ότι μόνο τα «άκρα» θέλουν να βγού­με από την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση, μόνο τα «άκρα» επι­μέ­νουν να μη βλέ­πουν τίπο­τε θετι­κό στα μνη­μό­νια και στην πολι­τι­κή που ακο­λου­θή­θη­κε από τις κάθε λογής κυβερ­νή­σεις μέχρι σήμερα.

Βεβαί­ως, η κατά­δει­ξη αυτή είναι μέχρι σήμε­ρα έμμε­ση αλλά μην αμφι­βάλ­λε­τε ότι πολύ σύντο­μα θα εντο­πι­στεί και θα αρχί­σει να δια­λα­λεί­ται από τα δημο­σιο­γρα­φι­κά φερέ­φω­να της αστι­κής τάξης. Πολύ περισ­σό­τε­ρο δε, διό­τι αυτή η «θεω­ρία» θα ξανα­φέ­ρει στο προ­σκή­νιο τις γνω­στές ανι­στό­ρη­τες και βλα­κώ­δεις θεω­ρί­ες περί «ταύ­τι­σης των δυο άκρων», περί εξο­μοί­ω­σης φασι­σμού και κομ­μου­νι­σμού, περί μαύ­ρων και κόκ­κι­νων δικτα­τό­ρων κλπ. Με απλά λόγια, δηλα­δή, όσοι θεω­ρεί­τε εαυ­τούς ως αντι­μνη­μο­νια­κούς ετοι­μα­στεί­τε να ακού­σε­τε από τα κανά­λια ότι είσα­στε… ακραί­οι! Κι όσοι είμα­στε απλώς κομ­μου­νι­στές, ας ετοι­μα­ζό­μα­στε να κλη­θού­με από τους προ­στά­τες της δημο­κρα­τι­κής νομι­μό­τη­τας να απο­δεί­ξου­με ότι ουδε­μία σχέ­ση έχου­με με τον εγκλη­μα­τι­κό φασι­σμό των χρυσαυγητών.