ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ (ποίημα)

Από μακριά το χερο­πά­λε­μα του πλήθους
ανα­ση­κώ­νει μηχα­νι­κά τη σάρκα

για νάβρει απαντοχή
στο Τίμιό του ξύλο.

Στην πλα­τεία σύντοιχα
σέρ­νε­ται και πάλι μια Σκιά.

Ψηλή
με πετρω­μέ­νη χούφτα

Που σπά­ζει δάκρυα ανάερα
κι εικό­νες μυροφόρων.

Αυτές
τις χωνε­μέ­νες στα αιώνια
ακί­νη­τα όμορφες

Αγκα­λια­σμέ­νες με καρφιά
κι ερω­τευ­μέ­νες μ’έ­να ξόδι που γλυστρά
στο ψύχος της συνήθειας.

Γυμνές απο εγκώμια.

Κλη­ρο­δο­τή­θη­κε κομ­μέ­νη φλέβα.

Βαθιά σε κόρ­φο ολόγυμνο
επώ­α­ζε σφι­χτές γροθιές-ψιχάλες

Ο αλη­θι­νά Εσταυ­ρω­μέ­νος εαυ­τός μας.

Σβη­σμέ­νος κεραυνός
μες στην κακοκαιρία.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ

(Ο πίνα­κας είναι του θεό­δω­ρου Ράλλη)