Γράφει η Φαίδρα Ζαμπαθά — Παγουλάτου //
Ένας πνευματικός άνθρωπος που γέμισε κυριολεκτικά το χώρο της Πατρίδας μας , ιδιαίτερα της Ποίησης, και τον ομόρφυνε με τον άρτιο ποιητικό του λόγο.
Ένας ηγέτης της Ποίησης, του ήθους, της εντιμότητας και της Αγάπης. Ευπροσήγορος, ζεστός, ανθρώπινος, συνεργάσιμος, και δημιουργικός.
Ο Ηλίας Σιμόπουλος, σημάδεψε το πέρασμά του από τη Λογοτεχνική μας Οικογένεια μ ένα βαθύ στοχαστικό έργο σε γλαφυρό λόγο, σωστά δομημένο, με φιλοσοφική διάθεση, μέσα στον ποιητικό χώρο.
Χαμογελαστός πάντα ο Ηλίας με τρυφερά και όμορφα λόγια για όλους μας προσπαθούσε να είναι κοντά μας, κοντά στον Ανθρωπο, με στόχο τη συναδέλφωση, τη συμπαράσταση, και τη δίκαιη και ισότιμη αντιμετώπιση.
Μέσα σε περισσότερα από 40 Βιβλία ‚ο αναγνώστης έρχεται σ επαφή με το ευγενικό, διαυγές πνεύμα του Ποιητή μας και διαπιστώνει τη γλυκύτητα, τη βαθιά έμπνευση , του ταλαντούχου Λογοτέχνη και του έντιμου Αγωνιστή στη Ζωή και την Τέχνη.
Η Ποίηση του πολυεδρική αγκαλιάζει πικοίλα θέματα , κοινωνικά, ιστορικά, ερωτικά, γενέθλιας Γης, μια απέραντη γκάμα και εξίσου απέραντη αγκαλιά για τον Άνθρωπο.
Για Τον Ηλία Σιμόπουλο πολλοί άξιοι των Ελληνικών Γραμμάτων έγραψαν και μίλησαν με ενθουσιασμό και σεβασμό για τον Άνθρωπο και το έργο του.
Ο Δημοσθένης Ζαδές μεταξύ άλλων θα κλείσει τη κριτική του ‘’πλούσιος και άρτιος ο ποιητικός λόγος του Η.Σ. μας προσφέρεται στο [Μεγάλο Ποτάμι] του, άξιος να κερδίσει την εκτίμηση και την αγάπη μας.’’
‘’Η ποιητική εγκράτεια του κ. Σιμόπουλου , μας δίνει έν από τα πιο συγκινημένα και τρυφερά ποιήματα της συλλογής, [ την Ιερή Μνήμη]. Χαίρομαι ότι συναντώ όπως σε τούτο το Βιβλίο στίχους φορτισμένους με ποίηση’’, γράφει ο Ευάγγελος Μόσχος.
Ο Ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης θα του γράψει μεταξύ πολλών άλλων ‘’Επιβεβαιώνετε ταυτόχρονα την ευρύτατη πνευματική και ψυχική σας καλλιέργεια, και μου θυμίζει ποιητές όπως ο ΕΛΥΆΡ, που κι εγώ πολύ αγάπησα.’’
Αυτά από τους ομότεχνούς του, που τον τίμησαν και τον ξεχώρισαν. Η Περιφέρεια Πελοποννήσου καθώς και η Εταιρία μας που έχει το προνόμιο, τον πρότειναν για το ΒραΒείο ΝΟΒΕΛ το 2011.Υπήρξε μέλος σε πολλές Επιτροπές του ΥΠΠΟ , όπως των Συντάξεων, των Κρατικών Βραβείων, της Αγοράς Βιβλίων. Για την Αγωνιστική του δράση διώχθηκε ο ίδιος και η Οικογένεια του. Κατασχέθηκαν Βιβλία του και Χειρόγραφα, και συγκεκριμένα η Έκδοση του Βιβλίου [Αρκαδική Ραψωδία] ενώ βρισκόταν στο Τυπογραφείο απαγορεύτηκε η εκτύπωση και τυπώθηκε το 1949, μετά τον Πόλεμο.
Χρημάτισε Πρόεδρος του Κουβανικού Συνδέσμου και παράλληλα μέλος σε πολλά πνευματικά Ιδρύματα όπως ο Παρνασσός. Έδωσε πολλές διαλέξεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Εξωτερικό. Έλαβε μέρος σεπολλά Λπογοτεχνικά Συνέδρια, θυμάμαι μάλιστα το 1977 στο Βερολίνο καθόμαστε δίπλα δίπλα επί Γεν Γραμματείας μου στην ΕΕΛ ενώ εκείνος ήταν Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών.
Ωστόσο πριν κλείσω αυτό το μικρό σημείωμα για έναν μεγάλο δάσκαλο και αξιαγάπητο Φίλο για μένα θα ήθελα να αναφερθώ σε μια στιγμή μεγάλη της Ζωής του που νομίζω ότι είναι ακόμη άγνωστη. Ο Ηλίας Σιμόπουλος δεν αναφέρθηκε ποτέ στο γεγονός που θα σας διηγηθώ εν τάχει όπως μου το διηγήθηκε ο Πατέρας μου με δάκρυα στα μάτια, πριν τον χάσω.
Ο Ηλίας Σιμόπουλος στα χρόνια που ετοιμαζότανε ο ερχομός της Εταιρίας μας από τα μεγάλα ονόματα των Ελληνικών Γραμμάτων της εποχής εκείνης στα 1934, είχε τη θέση του Γραμματέα του Καλλιτεχνικού Τμήματος της Ενωτικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας όπου μέλη της ήταν ο Κώστας Βάρναλης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Πατέρας μου Κούλης Ζαμπαθάς και πολλοί άλλοι . Κατά τη διάρκεια της Κατοχής τα Καλλιτεχνικά Σωματεία όπως το Σ.Ε.Η. Σωματείο Ηθοποιών, το Καλλιτεχνικό Επιμελητήριο των Εικαστικών, οι Αρχαιολόγοι ίσως και κάποιοι Δημοσιογράφοι, είχαν οργανωθεί, στις Αντιστασιακές δυνάμεις του Πολιτιστικού Χώρου μαζί με το ΕΑΜ Λογοτεχνών, και είχαν παράλληλα οργανώσει συσσίτιο που το έπαιρναν από το Αρχαιολογικό Μουσείο και ειδικά από την πλαϊνή πόρτα της οδού Τοσίτσα. Οι Λογοτέχνες που δεν είχαν ακόμη γίνει μέλη της Εταιρίας μας, δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν συσσίτιο μέσα στην απόγνωση και την πείνα του Πολέμου.
Τότε ο Ηλίας Σιμόπουλος μάζεψε τους Λογοτέχνες που κυριολεκτικά υπέφεραν μαζί με τις Οικογένειες τους κι έκανε μια Επίσημη Επιτροπή νόμιμη, ας μην ξεχνάμε ότι ο Ηλίας ήταν Νομικός, ώστε να δικαιούνται και αυτοί ένα πιάτο φαγητό, Αυτή η κίνηση εκτιμήθηκε απ όλους κι έπαιξε το ρόλο του προθάλαμου της ίδρυσης του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών πολύ αργότερα στα 1958, όπου το Δεκέμβρη του 1982 συγχωνεύεται με την Εταιρία μας, κι έτσι πραγματοποιείται και η παλιά σκέψη και πρόταση του τότε Προέδρου μας Άγγελου Σικελιανού .Και με τη συγχώνευση ο Ηλίας Σιμόπουλος ψηφίζεται Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Νομίζω ότι το ιστορικό αυτό γεγονός μέσα στη λαίλαπα της Κατοχής ήταν ένας αναμφισβήτητα ηρωισμός ενός ευαίσθητου Ανθρώπου και Ποιητή ο οποίος επί σειρά ετών δεν είπε ούτε μία κουβέντα, δεν έγραψε ούτε μία λέξη. Έτσι έμεινε άγνωστο στην Πνευματική μας Οικογένεια. Ο πατέρας μου όμως ήθελε σαν ευαίσθητος Λογοτέχνης κι εκείνος να ευχαριστήσει δημόσια τον Συνάδελφο Η.Σ. και να τον δικαιώσει για την αλτρουιστική του αυτή πράξη . Δεν ήθελε να το πάρει μαζί του. Κι εγώ ήθελα μια κατάλληλη στιγμή να ευχαριστήσω κι εγώ τον Η.Σ. που ίσως έφαγα και η ίδια, μικρούλα τότε, μια κουταλιά φαγητό.
Τέτοια συμβάντα δεν πρέπει να περνούν στη λήθη.