Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η ανασύσταση της κεντροαριστεράς

Γρά­φει ο Cogito ergo sum //

Δεν ξέρω αν το πήρα­τε χαμπά­ρι αλλά το ΠαΣοΚ ξανα­πή­ρε φόρα για να ανα­συ­στή­σει την κεντρο­α­ρι­στε­ρά. Πρώ­τον, το είπε τις προ­άλ­λες σε ομι­λία της η Φώφη: «Είμα­στε εδώ παρό­ντες, απο­φα­σι­σμέ­νοι και αισιό­δο­ξοι, για να ενώ­σου­με την πίστη, την φωνή και τη δύνα­μή μας, για να συν­δυά­σου­με τους αγώ­νες, τις αγω­νί­ες και τις ελπί­δες μας, για να συν­θέ­σου­με και να ανα­νε­ώ­σου­με τις ιδέ­ες, τις ανα­ζη­τή­σεις και τις προ­τά­σεις μας, για να δώσου­με νόη­μα , αξία, στην κεντρο­α­ρι­στε­ρά». Και, δεύ­τε­ρον, το έγρα­ψαν οι έγκυ­ροι ανα­λυ­τές, με αφορ­μή την παρου­σία Φώφης, Γιωρ­γά­κη και Σημί­τη στο πρό­σφα­το συνέ­δριο του Ποτα­μιού: «Εάν προ­σθέ­σει κανείς και πλειά­δα στε­λε­χών από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, που παρέ­στη­σαν επί­σης στο Συνέ­δριο, τότε μάλ­λον η πορεία του Ποτα­μιού φαί­νε­ται να είναι συνυ­φα­σμέ­νη με τις διερ­γα­σί­ες για την επα­νέ­νω­ση του χώρου της κεντρο­α­ρι­στε­ράς…». Δεν έχου­με λόγο να αμφι­σβη­τού­με όλα αυτά. Αλλά ας πάρου­με τα πράγ­μα­τα με την σει­ρά, για­τί αυτή η επι­χει­ρού­με­νη ανα­σύ­στα­ση έχει πολύ παρελθόν.

Πριν καμ­μιά σαρα­ντα­ριά χρό­νια, το ΠαΣοΚ εμφα­νί­στη­κε ως «σοσια­λι­στι­κό» κόμ­μα, όπως λέει και το όνο­μά του, άλλω­στε. Αργό­τε­ρα επα­να­προσ­διο­ρί­στη­κε ως «σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό». Λίγο αργό­τε­ρα, ο ιδρυ­τής του ανα­κά­λυ­ψε έναν «τρί­το δρό­μο προς τον σοσια­λι­σμό». Μετά άρχι­σε τις νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κου­τσου­κέ­λες, με κάτι προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα που δεν είχαν και μεγά­λη σχέ­ση με τον σοσια­λι­σμό. Κατό­πιν, το κόμ­μα έστρι­βε όλο και προς τα δεξιά κάθε φορά που άλλα­ζε τιμο­νιέ­ρη. Στην αρχή «εκσυγ­χρο­νί­στη­κε» με τον Σημί­τη, ύστε­ρα ήρθε ο Τζέφ­φρυ και του άλλα­ξε τον αδό­ξα­στο (μαζί με ολό­κλη­ρη την κοι­νω­νία) και κατό­πιν, στα ξεφτί­σμα­τα, με τον Βαγ­γέ­λα ήρθε και τακί­μια­σε από­λυ­τα με την νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη δεξιά.

Σε όλη τού­τη την δεξιο­τί­μο­νη πορεία, το ΠαΣοΚ γέν­νη­σε μερι­κά μεγά­λα κεφά­λια. Τον Πάγκα­λο, λόγου χάρη. ο οποί­ος δεν είχε πρό­βλη­μα να συστή­σει κοι­νή κάθο­δο ΠαΣοΚ-ΝΔ στις εκλο­γές. Ή τον Λοβέρ­δο, ο οποί­ος απο­φά­σι­σε να κάνει την δική του «ρήξη» αφού πρώ­τα ξεθε­μέ­λιω­σε το σύστη­μα υγεί­ας σε τέτοιο βαθ­μό ώστε να αρκεί ένα φύση­μα του Άδω­νι για να σωρια­στεί. Ή την Αννού­λα, η οποία πρω­το­τύ­πη­σε σε παγκό­σμια κλί­μα­κα αφού έγι­νε η πρώ­τη «σοσια­λί­στρια» υπουρ­γός παι­δεί­ας που έκλει­σε σχο­λεία αντί να ανοί­ξει. Ή τον Πάχτα. Ή τον Λαλιώ­τη. Ή τον Μιχά­λη τον Αδιά­βα­στο. Ή… ή…ή…

cogit2

Πριν τρία-τριά­μι­συ χρό­νια, μετά από ένα τέτοιο «σαξές στό­ρυ» αλλά και μετά το στρα­πά­τσο των εκλο­γών του 2012, όλοι τού­τοι οι ρεμπε­σκέ­δες πήραν (του­λά­χι­στον, έτσι είπαν) πρω­το­βου­λία για ανα­σύ­στα­ση της κεντρο­α­ρι­στε­ράς. Και σαν να μην ήσαν από μόνοι τους αρκε­τοί, πήγαν κοντά τους και μερι­κά άλλα φυντά­νια. Όπως, ας πού­με, ο Γιαν­νί­τσης, ο οποί­ος είχε βάλει στο μάτι το ασφα­λι­στι­κό προ­τού ο Λοβέρ­δος μάθει την προ­παί­δεια. Ή ο Μπί­στης, ο οποί­ος έχει περά­σει από ένα κάρο κόμ­μα­τα αλλά δεν του έφτα­ναν αυτά κι έφτια­ξε και δικό του (την ΑΕΚΑ, αν δεν τη θυμό­σα­στε, με την οποία προ­σχώ­ρη­σε στο σημι­τι­κό ΠαΣοΚ για να γίνει υφυ­πουρ­γός εσωτερικών).

Κι επει­δή όλες οι μπούρ­δες έπρε­πε να ντυ­θούν με το κατάλ­λη­λο ρού­χο ώστε να γίνουν θελ­κτι­κές από το πόπο­λο, υπο­τί­θε­ται ότι αυτή η προ­σπά­θεια ξεκί­νη­σε ‑αν θυμό­σα­στε- από μια «κραυ­γή αγω­νί­ας» που υπέ­γρα­ψαν 58 αρκου­δια­ραί­οι, οι οποί­οι έχουν τόση σχέ­ση με την αρι­στε­ρά όση εγώ με την αερο­ναυ­πη­γι­κή. Τί ήταν να βγά­λουν οι 58 την δια­κή­ρυ­ξή τους; Αμέ­σως ξύπνη­σαν από βαθύ λήθαρ­γο οι πρυ­τά­νεις της αρι­στε­ράς. «Μωρέ, σαν καλά τα λένε τού­τοι», είπε ο Σημί­της… «Ρε γαμώ­το, πώς δεν το είχα σκε­φτεί εγώ», ανα­ρω­τή­θη­κε ο Βαγ­γέ­λας… «Κάτι τέτοιο είχα κι εγώ κατά νου αλλά με φάγα­νε τα λαμό­για», μελαγ­χό­λη­σε ο Γιωργάκης…

Φαί­νε­ται, όμως, πως εκεί­νη η προ­σπά­θεια δεν ήταν πολύ πετυ­χη­μέ­νη. Η «Ελιά» που φύτε­ψε ο Βαγ­γέ­λας, δεν έπια­σε. Παρ’ ότι της έρρι­ξε κάμπο­σο δημα­ρί­τι­κο λίπα­σμα, πνί­γη­κε στα αγριό­χορ­τα και τα ζιζά­νια και, ενώ γύρω της κάρ­πι­ζαν λεβέ­ντι­κα ποτά­μια, αντί για ελιές έβγα­λε «κού­μα­ρα κι απί­δια», όπως λέει ο λαός και επι­τρέψ­τε μου να μη συμπλη­ρώ­σω την παροι­μία και ρίξω το επί­πε­δο του κειμένου.

Έτσι, λοι­πόν, έφυ­γε ο Βαγ­γέ­λας και ήρθε η Φώφη να διορ­θώ­σει την κατά­στα­ση. Και κάπως έτσι, ξεχά­στη­κε η «Ελιά». Και τώρα ξανα­μα­ζεύ­ο­νται όλοι μαζί με φόρα και σηκω­μέ­να μανί­κια, έτοι­μοι να βάλουν μπρος το χτί­σι­μο της κεντρο­α­ρι­στε­ράς. Την ανα­συ­γκρό­τη­ση, όπως την λένε. Μόνο που τίπο­τε δεν πάει καλά με τού­τη την δουλειά.

Κατ’ αρχάς, τα υλι­κά δεν είναι σόι. Ένας σωρός χτι­στά­δες και ένα και­νούρ­γιο υλι­κό δεν πήρα­νε. Όλα τα μαζέ­ψα­νε από τα γκρε­μί­δια που σωριά­σα­νε όλα τού­τα τα χρό­νια. Τί σκα­τά να χτί­σεις με τέτοια υλι­κά; Ποιός φτιά­χνει και­νούρ­γιο σπί­τι με υλι­κά από «το παρόν κατεδαφίζεται»;

Έπει­τα, οι μαστό­ροι. Ποιοί θα χτί­σου­νε; Ο Λοβέρ­δος, η Αννού­λα κι ο Μιχά­λης ο Αδιά­βα­στος, που προ­α­να­φέ­ρα­με; Μήπως ο Κων­στα­ντι­νό­που­λος; Ο Σκαν­δα­λί­δης; Ο Λαλιώ­της; Ο Θεο­χα­ρό­που­λος, ο Τσού­κα­λης κι ο Χατζη­τέ­τοιος της ΔημΑρ; Μα αυτοί είχα­νε χτί­σει και το παλιό οικο­δό­μη­μα, που το πήρε ο άνε­μος και το σήκω­σε. Έφε­ρες κάπο­τε έναν ηλε­κτρο­λό­γο και σου έβα­λε τις πρί­ζες έτσι που πήγαι­νες ν’ ανά­ψεις το πορ­τα­τίφ κι έπαιρ­νε μπρος ο εξα­ε­ρι­σμός στον καμπι­νέ. Τον ξανα­φέρ­νεις, αν πεις να φτιά­ξεις και­νούρ­γιο σπίτι;

Πάνω απ’ όλα οι αρχι­μα­στό­ροι. Οι εργο­λά­βοι, να πού­με. Εγώ ξέρω πως όταν θες να πάρεις μια δου­λειά, παρου­σιά­ζεις στον ενδια­φε­ρό­με­νο ένα δείγ­μα από τις δου­λειές που έχεις κάνει μέχρι σήμε­ρα. Έχεις ένα πορτ­φό­λιο, που λένε κι οι αγγλο­μα­θείς. Στην θρυ­λού­με­νη «ανα­συ­γκρό­τη­ση της κεντρο­α­ρι­στε­ράς» ποιοί θα είναι οι εργο­λά­βοι; Η Φώφη, ας πού­με; Ο Γιωρ­γά­κης; Ο Βαγ­γέ­λας; Ο Σημί­της; Με τί πορτ­φό­λιο; Ποιά δου­λειά κάνα­νε καλά όλοι αυτοί ίσα­με σήμε­ρα ώστε να πει­στού­με πως θα κάνουν καλά και τού­τη; Ή μήπως θα πάρουν μετα­γρα­φή τον Σταύ­ρο και το ασκέ­ρι του, που όχι κοτέ­τσι δεν μπο­ρεί να χτί­σουν αλλά ούτε κοτε­τσό­συρ­μα να στήσουν;

Τελι­κά, αν κατά­λα­βα καλά, οι σοσια­λι­στές-σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες-εκσυγ­χρο­νι­στές-μεταρ­ρυθ­μι­στές-ανα­νε­ω­τές-κλπ του ‑απώ­τα­του και πρό­σφα­του- παρελ­θό­ντος θέλουν τώρα να γίνουν και ανα­συ­γκρο­τη­τές. Κι από πάνω, θέλουν να τους εμπι­στευ­τεί κι ο λαός.

Έχουν πλά­κα!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο