Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η απαραίτητη βία

Γρά­φει ο Cogito ergo sum //

Χαρά­ζο­ντας τις γενι­κές φάσεις της εξέ­λι­ξης τον προ­λε­τα­ριά­του, παρα­κο­λου­θή­σα­με τον λίγο-πολύ καλυμ­μέ­νο εμφύ­λιο πόλε­μο μέσα στην υπάρ­χου­σα κοι­νω­νία, ως το σημείο που o πόλε­μος αυτός ξεσπά­ει σε ανοι­χτή επα­νά­στα­ση και το προ­λε­τα­ριά­το θεμε­λιώ­νει την κυριαρ­χία του με τη βίαιη ανα­τρο­πή της αστι­κής τάξης.

(…) Όλες οι προη­γού­με­νες κοι­νω­νί­ες στη­ρί­ζο­νταν στην αντί­θε­ση ανά­με­σα σε τάξεις που κατα­πιέ­ζουν και σε τάξεις που κατα­πιέ­ζο­νται. Για να μπο­ρεί όμως κανείς να κατα­πιέ­ζει μια τάξη, πρέ­πει να εξα­σφα­λί­σει στην τάξη αυτή τέτοιους όρους ύπαρ­ξης, που να της δίνουν τη δυνα­τό­τη­τα να ζει του­λά­χι­στον τη ζωή του σκλά­βου. Ο δου­λο­πά­ροι­κος στην επο­χή της φεου­δαρ­χί­ας κατά­φε­ρε ν’ ανέ­βει με τη δου­λειά του και να γίνει μέλος της κοι­νό­τη­τας, όπως και o μικρο­α­στός κατά­φε­ρε να γίνει αστός κάτω από το ζυγό του φεου­δαρ­χι­κού απο­λυ­ταρ­χι­σμού. Αντί­θε­τα, ο σύγ­χρο­νος εργά­της, αντί ν’ ανυ­ψώ­νε­ται με την πρό­ο­δο της βιο­μη­χα­νί­ας, βυθί­ζε­ται όλο και πιο χαμη­λά, πιο κάτω ακό­μα κι από τις συν­θή­κες ζωής της ίδιας του της τάξης. Ο εργά­της πέφτει στην αθλιό­τη­τα και η μαζι­κή αθλιό­τη­τα αυξά­νει ακό­μα πιο γρή­γο­ρα από τον πλη­θυ­σμό και τον πλού­το. Έτσι γίνε­ται φανε­ρό ότι η αστι­κή τάξη είναι ανί­κα­νη να παρα­μεί­νει άλλο κυρί­αρ­χη τάξη της κοι­νω­νί­ας και να επι­βά­λει στην κοι­νω­νία σαν ρυθ­μι­στι­κό νόμο τους όρους ύπαρ­ξης της τάξης της. Είναι ανί­κα­νη να κυριαρ­χεί για­τί είναι ανί­κα­νη να εξα­σφα­λί­σει στο σκλά­βο της την ύπαρ­ξη, ακό­μα και μέσα στη σκλα­βιά του, για­τί είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη να τον ρίξει ως την κατά­στα­ση που θα χρειά­ζε­ται να τον τρέ­φει αυτή αντί να τρέ­φε­ται η ίδια απ’ αυτόν. Η κοι­νω­νία δεν μπο­ρεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρ­χία της αστι­κής τάξης, δηλα­δή η ύπαρ­ξη της αστι­κής τάξης δεν συμ­βι­βά­ζε­ται άλλο με την κοινωνία.

Ο ουσια­στι­κός όρος για την ύπαρ­ξη και την κυριαρ­χία της αστι­κής τάξης είναι η συσ­σώ­ρευ­ση του πλού­του στα χέρια ιδιω­τών, ο σχη­μα­τι­σμός και η αύξη­ση του κεφα­λαί­ου. H προ­ϋ­πό­θε­ση του κεφα­λαί­ου είναι η μισθω­τή εργα­σία. Η μισθω­τή εργα­σία στη­ρί­ζε­ται απο­κλει­στι­κά στο συνα­γω­νι­σμό ανά­με­σα στους ίδιους τους εργά­τες. Η πρό­ο­δος της βιο­μη­χα­νί­ας, που η αστι­κή τάξη είναι ο άβου­λος και παθη­τι­κός της φορέ­ας, βάζει στη θέση της απο­μό­νω­σης των εργα­τών μέσα από το συνα­γω­νι­σμό την επα­να­στα­τι­κή τους συνέ­νω­ση μέσα από την οργά­νω­ση. Έτσι, με την ανά­πτυ­ξη της μεγά­λης βιο­μη­χα­νί­ας αφαι­ρεί­ται κάτω από τα πόδια της αστι­κής τάξης το ίδιο το έδα­φος που πάνω στη βάση του παρά­γει και ιδιο­ποιεί­ται τα προ­ϊ­ό­ντα. Πριν απ’ όλα, η αστι­κή τάξη παρά­γει τους ίδιους τους νεκρο­θά­φτες της. Η πτώ­ση της και η νίκη του προ­λε­τα­ριά­του είναι το ίδιο αναπόφευκτα. (…)

Όταν στην πορεία της εξέ­λι­ξης θα έχουν εξα­φα­νι­στεί οι ταξι­κές δια­φο­ρές, κι όταν θα έχει συγκε­ντρω­θεί όλη η παρα­γω­γή στα χέρια των οργα­νω­μέ­νων ατό­μων, τότε η δημό­σια εξου­σία θα χάσει τον πολι­τι­κό της χαρα­κτή­ρα. Η πολι­τι­κή εξου­σία στην ουσία της είναι η οργα­νω­μέ­νη βία μιας τάξης για την κατα­πί­ε­ση μιας άλλης. Όταν το προ­λε­τα­ριά­το στην πάλη του ενά­ντια στην αστι­κή τάξη συγκρο­τεί­ται ανα­γκα­στι­κά σε τάξη, όταν γίνε­ται με μια επα­νά­στα­ση κυρί­αρ­χη τάξη και σαν κυρί­αρ­χη τάξη καταρ­γεί βίαια τις παλιές σχέ­σεις παρα­γω­γής, τότε μαζί μ’ αυτές τις σχέ­σεις παρα­γω­γής καταρ­γεί τους όρους ύπαρ­ξης της ταξι­κής αντί­θε­σης, τις τάξεις γενι­κά και έτσι και την ίδια τη δικιά του κυριαρ­χία σαν τάξη.

Στη θέση της παλιάς αστι­κής κοι­νω­νί­ας με τις τάξεις και τις ταξι­κές της αντι­θέ­σεις έρχε­ται μια ένω­ση, όπου η ελεύ­θε­ρη ανά­πτυ­ξη του καθε­νός είναι η προ­ϋ­πό­θε­ση για την ελεύ­θε­ρη ανά­πτυ­ξη όλων. (…)

Οι κομ­μου­νι­στές θεω­ρούν ανά­ξιο τους να κρύ­βουν τις από­ψεις και τις προ­θέ­σεις τους. Δηλώ­νουν ανοι­χτά ότι οι σκο­ποί τους μπο­ρούν να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν μονά­χα με τη βίαιη ανα­τρο­πή όλου του σημε­ρι­νού κοι­νω­νι­κού καθε­στώ­τος.

Ας τρέ­μουν οι κυρί­αρ­χες τάξεις μπρο­στά σε μια κομ­μου­νι­στι­κή επα­νά­στα­ση. Οι προ­λε­τά­ριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίπο­τε άλλο, εκτός από τις αλυ­σί­δες τους. Έχουν να κερ­δί­σουν έναν κόσμο ολόκληρο.

———————————————-

Σημεί­ω­ση: Στην δίκη των φονιά­δων της Χρυ­σής Αυγής, οι συνή­γο­ροι υπε­ρά­σπι­σης των ναζί κατη­γο­ρου­μέ­νων προ­σπά­θη­σαν να παγι­δέ­ψουν μια μάρ­τυ­ρα κατη­γο­ρί­ας ρωτώ­ντας την αν κατα­δι­κά­ζει την βία απ’ όπου κι αν προ­έρ­χε­ται. Το σημε­ρι­νό κεί­με­νο γρά­φτη­κε με αφορ­μή αυτό το περι­στα­τι­κό. Όσα δια­βά­σα­τε παρα­πά­νω δεν είναι παρά απο­σπά­σμα­τα από το «Κομ­μου­νι­στι­κό Μανι­φέ­στο», των Καρλ Μαρξ & Φρή­ντριχ Ένγκελς, με δικές μου υπο­γραμ­μί­σεις. Οι δυο «παπ­πού­δες» είναι σαφέ­στα­τοι. Όσοι επι­μέ­νουν ακό­μη να πιπι­λί­ζουν την καρα­μέλ­λα πως τάχα πρέ­πει να «κατα­δι­κά­ζου­με την βία απ’ όπου κι αν προ­έρ­χε­ται», να προσέχουν.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο