Η αποδόμηση του Τσε

Σχο­λιά­ζει ο Θανά­σης Αλε­ξί­ου* //

Nομί­ζω πως κάπου αρχί­ζει να κου­ρά­ζει αυτή η υπερ­προ­βο­λή του Τσε Γκε­βά­ρα ως επα­να­στά­τη, ως για­τρού, ως οικο­γε­νειάρ­χη κ.ο.κ. Ως οι αλλα­γές, οι ανα­τρο­πές εν τέλει οι επα­να­στά­σεις να γίνο­νται από κάποιους ρομα­ντι­κούς που από μόνοι τους, επει­δή έχουν θέλη­ση και πίστη, τα ξεπερ­νούν όλα και νικούν. Έτσι όμως ο Τσε παύ­ει να είναι ιστο­ρι­κό πρό­σω­πο που έδρα­σε σε συγκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες ως μέρος μιας συλ­λο­γι­κής οργά­νω­σης και γίνε­ται ένας ντε­σπε­ρά­ντος, όπως ται­ριά­ζει στο (μικρο)αστικό ιδεολό­γη­μα. Έτσι δεν απο­δο­μεί­ται ιστο­ρι­κά σήμε­ρα και ο Άρης Βελου­χιώ­της που απο­γυ­μνω­μέ­νος από το ιστο­ρι­κό πλαί­σιο της επο­χής που τον ανά­δει­ξε δια­κο­σμεί γρα­φεία υπουρ­γών; Σε καμία περί­πτω­ση δεν θα ήθε­λα να μειώ­σω την συμ­βο­λή του Τσε στην επα­νά­στα­ση της Κού­βας, ‑υπο­θέ­τω θα είναι εξί­σου σημα­ντι­κή όσο και του Φιντέλ‑, αλλά αυτή η μυθο­πλα­σία που εστιά­ζει στη δρά­ση του ενός, και μονα­δι­κού, νομί­ζω πως αγνο­εί, αν δεν απα­ξιώ­νει τους χιλιά­δες ανώ­νυ­μους αγωνιστές/ριες που μέσα από τη δομή (κόμ­μα, οργα­νι­σμό, ένω­ση), ας το πει ο καθέ­νας όπως θέλει, γίναν από αντι­κεί­με­νο το υπο­κεί­με­νο της Ιστορίας.

* Ο Θανά­σης Αλε­ξί­ου είναι Καθη­γη­τής Κοινωνιολογίας/Πανεπιστήμιο Αιγαίο