Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Η αστική φιλανθρωπία μέθοδος ταπείνωσης και διαφθοράς»: Ένα επίκαιρο Χριστουγεννιάτικο άρθρο του… 1935!

 

Επι­μέ­λεια Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Χαρα­κτη­ρι­στι­κό της εορ­τα­στι­κής περιό­δου για μία ακό­μη χρο­νιά είναι η διορ­γά­νω­ση από σει­ρά «κοι­νω­νι­κούς φορείς» (που κυριαρ­χούν κάθε είδους αστοί και μικρο­α­στοί «φιλεύ­σπλα­χνοι»)   κάθε είδους «φιλαν­θρω­πι­κών εκδη­λώ­σε­ων» με στό­χο την «εξα­σφά­λι­ση χαράς» στους άνερ­γους, τους άστε­γους και γενι­κό­τε­ρα τους διαρ­κώς αυξα­νό­με­νους φτω­χούς της σύγ­χρο­νης «ισχυ­ρής Ελλά­δας». Όμως η φιλαν­θρω­πία δεν είναι ανθρω­πι­σμός. ‘Η καλύ­τε­ρα οι κατα­πιε­σμέ­νοι θα πρέ­πει να παλέ­ψουν για μια κοι­νω­νία ανθρώ­πι­νη, μια κοι­νω­νία όπου οι παρα­γω­γοί του πλού­του θα είναι οι πολι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά κυρί­αρ­χοι του και θα τον χρη­σι­μο­ποιούν για να καλύ­πτουν τις ολο­έ­να και αυξα­νό­με­νες ανά­γκες τους. Μια κοι­νω­νία δηλα­δή που δεν θα έχει ανά­γκη από φιλάν­θρω­πους, μια κοι­νω­νία της πραγ­μα­τι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης, μια κοι­νω­νία σοσιαλιστική!

Στο σημεί­ω­μα μας αυτό παρου­σιά­ζου­με δύο ντο­κου­μέ­ντα από το παρελ­θόν που κατα­πιά­νο­νται και θεω­ρη­τι­κά-πρα­κτι­κά με το ζήτη­μα αυτό

Ένα επί­και­ρο άρθρο

Δια­βά­ζου­με στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ τα Χρι­στού­γεν­να του 1935 ένα άρθρο που μπο­ρεί να απο­τυ­πώ­νει το πολι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό κλί­μα της επο­χής, όμως έχει μηνύ­μα­τα επί­και­ρα και για το σήμε­ρα για το ζήτη­μα που εξε­τά­ζου­με.

rizos

Το άρθρο έχει ως τίτλο:

«Η αστι­κή φιλαν­θρω­πία μέθο­δος ταπεί­νω­σης και δια­φθο­ράς»

και ανα­φέ­ρει τα εξής (δια­τη­ρού­με την ορθο­γρα­φία, ενώ οι υπο­γραμ­μί­σεις είναι δικές μας):

Η γενι­κή Συνο­μο­σπον­δία των Εργα­τών κάλε­σε προ ημε­ρών συν­διά­σκε­ψη φια το ζήτη­μα της ανερ­γί­ας, σαν ένα βασι­κό ζήτη­μα. Και κάλε­σε τους ανθρώ­πους που καθο­δη­γούν την κεφα­λαιο­κρα­τία, τους πολι­τι­κούς εκπρο­σώ­πους της για να ζητή­σει απ΄αυτούς  και απ την τάξη τους ελε­η­μο­σύ­νη για το προ­λε­τα­ριά­το. Και ήταν επο­μέ­νως οι εκπρό­σω­ποι των εκμε­ταλ­λευ­τών γεν­ναιό­δω­ροι και ελε­ή­μο­νες κατα­δέ­χτη­καν να απο­φα­σί­σουν να μαζέ­ψουν ερά­νους  για να θρέ­ψουν τους άνερ­γους προ­λε­τά­ριους. Ο φορο­κλέ­πτης Βουρ­λού­μης προ­σέ­φε­ρε επι­δει­κτι­κά 5 χιλιά­ρι­κα για να τον μιμη­θεί ο αντι­δρα­στι­κός δολο­φό­νος των εργα­τών Τσαλ­δά­ρης που πρό­σφε­ρε και αυτός άλλα 5 χιλιά­ρι­κα! Το άθλιο και αισχρό αυτό παι­χνί­δι συνε­χί­στη­κε. Οι Καλο­μοί­ρη­δες η σπεί­ρα αυτή των προ­α­γω­γών της προ­λε­τα­ρια­κής συνεί­δη­σης να κάνει έκθε­ση της πλου­το­κρα­τι­κής   γεν­ναιο­δω­ρί­ας με το αζη­μί­ω­το εννο­εί­ται. Ότι χει­ρό­τε­ρο και ελε­ει­νό­τε­ρο φαι­νο­με­νι­κά  δεν παρου­σιά­στη­κε ως τα σήμε­ρα στις γραμ­μές του ελλη­νι­κού προ­λε­τα­ριά­του, απ αυτές τις εκδη­λώ­σεις της ζητια­νιάς των λεγό­με­νων ηγε­τών της Γ.Σ..Ε.Ε και της ελε­η­μο­σύ­νης των εχτρών του. Μια απ΄τις δυνα­τές πλευ­ρές της μαρ­ξι­στι­κής κοσμο­θε­ω­ρί­ας ήταν ο αγώ­νας για την ιδε­ο­λο­γι­κή για την ηθι­κή εξύ­ψω­ση του προ­λε­τα­ριά­του. Το προ­λε­τα­ριά­το σαν τάξη είναι φορέ­ας μια ανώ­τε­ρης κοι­νω­νί­ας .Ο κοι­νω­νι­κός του ρόλος είναι κοσμοϊ­στο­ρι­κός , απέ­ρα­ντος. Ο  ρόλος της μπουρ­ζουα­ζί­ας είναι περιο­ρι­σμέ­νος ασή­μα­ντος, φτά­νει μονό στο να ανα­πτύ­ξει ως ένα βαθ­μό τις παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις και να δημιουρ­γή­σει τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για το σοσια­λι­σμό. Η απο­στο­λή του προ­λε­τα­ριά­του είναι τρα­νή και  ασύ­γκρι­τη. Απο­βλέ­πει στον βγά­νει την ανθρω­πό­τη­τα από το στά­διο της προϊ­στο­ρί­ας της όπου οι άνθρω­ποι σαν λύκοι αιμό­δι­ψοι εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται τους άλλους και να αδερ­φώ­σει την ανθρω­πό­τη­τα σε μια πλού­σια, ευτυ­χι­σμέ­νη, ελεύ­θε­ρη, συνει­δη­τή, χαρού­με­νη ζωή. Για  να εκπλη­ρώ­σει αυτό του το ρολό το προ­λε­τα­ριά­το πρέ­πει να συνει­δη­το­ποι­ή­σει  τη μεγά­λη του απο­στο­λή, να ανα­πτυ­χτεί σαν τάξη ολό­πλευ­ρα. Ο  προ­λε­τά­ριος πρέ­πει να ανα­πτύ­ξει την ταξι­κή και ατο­μι­κή του αξιο­πρέ­πεια και υπε­ρη­φά­νεια. Να νοιώ­σει πως είναι δημιουρ­γός  και ζωο­δό­της   της κοι­νω­νί­ας. Να κατα­λά­βει τα δικαιώ­μα­τά  του , τα καθή­κο­ντα όπο­τε και θα δοκι­μά­σει βαθύ­τα­τη περι­φρό­νη­ση στους εκμε­ταλ­λευ­τές του Βουρ­λού­μη­δες στον παρα­σι­τι­σμό και στην υπο­κρι­σία τους και θα κατα­στεί  τολ­μη­ρό και απο­φα­σι­στι­κό στον πολι­τι­κό στί­βο για να τους εξα­φα­νί­σει απ΄ την ιστο­ρι­κή σκη­νή. Το προ­λε­τα­ριά­το δημιουρ­γεί κοι­νω­νι­κό πλού­το. Η ζωντα­νή φλό­γα της δικής του δου­λειάς αγκα­λιά­ζει και ζωο­ποιεί το σίδε­ρο, το ξύλο, την πετρά, ανα­σταί­νει και άψυ­χες δυνά­μεις της φύσης. Το προ­λε­τα­ριά­το θρέ­φει την μπουρ­ζουα­ζία δε θρέ­φε­ται απ΄αυτή.

Η πλου­το­κρα­τία σαν τάξη είναι μόνο άχρη­στη μα και βλα­βε­ρή. Η τάξη των Βουρ­λού­μη­δων και των Τσαλ­δά­ρη­δων είναι  κοι­νω­νι­κό παρά­σι­το που ζει και θρέ­φε­ται  βυζαί­νο­ντας σα βόμπι­ρας το ηρά­κλειο κορ­μί του προ­λε­τα­ριά­του. Για να μη νοιώ­σει το προ­λε­τα­ριά­το αυτή τη μεγά­λη αλή­θεια, η μπουρ­ζουα­ζία  προ­σπα­θεί να το κρα­τεί όχι μόνο σκλα­βω­μέ­νο ολι­κά  και τυφλω­μέ­νο πνευ­μα­τι­κά μα και δου­λω­μέ­νο , ταπει­νω­μέ­νο ψυχι­κά. Μια τέτοια  μέθο­δο ηθι­κής ταπεί­νω­σης, ψυχι­κής δια­φθο­ράς συναι­σθη­μα­τι­κού εκφυ­λι­σμού είναι η μπουρ­ζουα­ζία και φιλαν­θρω­πία  η σιχα­με­ρή αυτή  ελε­η­μο­σύ­νη που συν­δέ­ε­ται με απε­ριό­ρι­στη υπο­κρι­σία, ψευ­τιά και αγυρτεία. 

Ο μπουρ­ζουάς ληστεύ­ο­ντας άτο­μα και λαούς ολό­κλη­ρους, οι Βουρ­λού­μη­δες εκφυ­λί­ζο­ντας και ξεκλη­ρί­ζο­ντας με την  ανεί­πω­τη εκμε­τάλ­λευ­ση πλή­θος εργα­ζο­μέ­νους, πωρω­μέ­νοι και ανάλ­γη­τοι   βρι­κό­λα­κες παρα­σταί­νουν τον ευερ­γέ­τη, το φιλάν­θρω­πο. Λύκοι στη σκέ­ψη, στη κάρ­δια και στα στο­μά­χια παρα­σταί­νουν τον πονό­ψυ­χο, που ενδια­φέ­ρε­ται τάχα για τις συμ­φο­ρές που οι ίδιοι δημιουρ­γούν  και το  γεν­ναιό­ψυ­χο που δια­θέ­τει απ΄τον πλού­το του, τον πλού­το τον κλεμ­μέ­νο  και ζυμω­μέ­νο με το αίμα και τις σάρ­κες των  εργα­ζο­μέ­νων. Το βαθύ­τε­ρο νόη­μα αυτής της σιχα­με­ρής μπουρ­ζουα­ζι­κής  φιλαν­θρω­πί­ας είναι διπλός: Γυρεύ­ει να εξι­δα­νι­κέ­ψει, να περι­βάλ­λει με το στε­φά­νι του ανθρω­πι­στή  ‚του φιλάν­θρω­που του ευερ­γέ­τη  τους λύκους–  Βουρ­λού­μη­δες  της πλου­το­κρα­τι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης. Κι ακό­μα γυρεύ­ει να ταπει­νώ­σει  ψυχι­κά το προ­λε­τα­ριά­το, να το εξευ­τε­λί­σει να το ρίξει στο βούρ­κο του ψυχι­κού ξεπε­σμού και της αδυ­να­μί­ας, να του δημιουρ­γή­σεις συνεί­δη­ση δου­λι­κή, παρα­σι­τι­κή για να το κρα­τή­σει σε πολι­τι­κή και οικο­νο­μι­κή κατα­πί­ε­ση και εκμετάλλευση.

Το προ­λε­τα­ριά­το με πολύ­χρο­νους αγώ­νες μπό­ρε­σε να ξεπε­ρά­σει το στά­διο της δου­λο­φρο­σύ­νης, να απαλ­λα­χτεί   από την ύπου­λη και επί­βου­λη πλου­το­κρα­τι­κή κηδε­μο­νία της ελε­η­μο­σύ­νης και να επι­βάλ­λει τη συντή­ρη­ση των ανέρ­γων. Έστω και φτω­χή σα διεκ­δί­κη­σή του, σαν αίτη­μά του, σα δικαί­ω­μά του. Και στη χώρα μας οι εργά­τες εμπνε­ό­με­νοι από τη ζωο­γό­να πνοή της όλης δρά­σης του ΚΚΕ και των άλλων επα­να­στα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων από­σπα­σαν ταμεία και επέ­βα­λαν την ψήφι­ση του νόμου για τις κοι­νω­νι­κές ασφαλίσεις.

Μα οι άνθρω­ποι της Γ.Σ τρα­βάν τους εργά­τες στο δρό­μο της ζητια­νιάς ‚της ελε­η­μο­σύ­νης. Στη σημε­ρι­νό περί­ο­δο και η απλή απει­λή της εργα­τι­κής τάξης για ταξι­κό αγώ­να θα ήταν ικα­νή να ανα­γκά­σει τους εκμε­ταλ­λευ­τές της να βάνουν σε εφαρ­μο­γή πραγ­μα­τι­κές κοι­νω­νι­κές ασφαλίσεις.

Το κρα­τι­κό τους ταμείο θα μπο­ρού­σε θαυ­μά­σια να ενι­σχύ­σει τους ανέρ­γους τη στιγ­μή που δια­θέ­τει δεκά­δες εκα­τομ­μύ­ρια για γιορ­τές και φιέ­στες, για εκλο­γι­κά όργια, για μπρά­βους, για κατα­χρα­στές, για Μπο­δο­σά­κη­δες και αφή­νει αφο­ρο­λό­γη­τους τους Βουρ­λού­μη­δες και Λοβέρδους.

Όσο  αφο­ρά τη Γε.Συνομοσπονδία αυτή δεν θέλει αγώ­νες. Δε θέλει εργα­τι­κή τάξη ενω­μέ­νη και δυνα­τή. Η ενω­μέ­νη εργα­τι­κή τάξη θα απο­σπού­σε με τη δύνα­μή της κοι­νω­νι­κές ασφα­λί­σεις και περί­θαλ­ψη ανέρ­γων απ’  το κρά­τος θα συνει­δη­το­ποιού­σε τη δύνα­μή της και τα δικαιώ­μα­τά της, θα ανυ­ψώ­νο­νταν το ιδε­ο­λο­γι­κό, το ταξι­κό της επί­πε­δο.. Θα γίνο­νταν απει­λη­τι­κή στα συμ­φέ­ρο­ντα των εκμε­ταλ­λευ­τών.  Γι’αυτό οι Καλο­μοί­ρι­δες προ­τι­μάν με το αζημίωτο,το δρό­μο της ζητια­νιάς και της ελε­η­μο­σύ­νης. Αυτοί που κάνουν πως θέλουν την εργα­τι­κή τάξη μακρυά από την πολι­τι­κή δίνουν κάθε δυνα­τό­τη­τα στους πολι­τι­κούς εκπρο­σώ­πους της αστι­κής τάξης να φιγου­ρά­ρουν σαν κηδε­μό­νες των εργα­τών, σα μεγα­λύ­τε­ροι προ­στά­τες της που θυσιά­ζουν από χιλιά­ρι­κα για να συντη­ρή­σουν τους προ­λε­τά­ριους.  Και χρειά­στη­κε ένας αστός δημο­κρά­της ο Σβώ­λος για να φωνά­ξει κατά­μου­τρα στη ΓΣΕΕ πως «οι εργά­τες δεν πρέ­πει να επαι­τούν αλλά να αξιούν τη συν­δρο­μή της πολι­τεί­ας επί ζητη­μά­των ως η ανερ­γία». Οι Καλο­μοί­ρι­δες φυσι­κά δεν αισθά­νο­νται κανέ­να μπά­τσο. Μα οι άλλοι σύνε­δροι, τα ρεφορ­μι­στι­κά στε­λέ­χη, οι εργά­τες ρεφορ­μι­στές, οι ίδιοι οι άνερ­γοι δε νομί­ζουν ότι είνε και­ρός πια να εκδη­λώ­σουν την αγα­νά­χτη­σή τους ενά­ντια σ’αυτή την πολι­τι­κή υπο­δού­λω­σης στη πλου­το­κρα­τία, να ενω­θούν μετά επα­να­στα­τι­κά  συν­δι­κά­τα και να δώσουν στην εργα­τι­κή τάξη τη δύνα­μη που περι­κλεί­νει στους κόλ­πους της : Μόνο ενω­μέ­νη και δυνα­τή εργα­τι­κή τάξη μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει τα δικαιώ­μα­τα της, να αξιώ­σει και να επι­βάλ­λει περί­θαλ­ψη των ανέρ­γων. Ο δρό­μος των ερά­νων, της ελε­η­μο­σύ­νης, είνε δρό­μος ξεπε­σμού, υπο­δού­λω­σης, μεγα­λύ­τε­ρης φτώ­χειας και εξαθλίωσης. 

***

Και με τα λόγια του Δ. Γληνού

Σε άρθρο του για το ζήτη­μα αυτό (Δεκέμ­βρης 1932- «Αλλη­λεγ­γύη και φιλαν­θρω­πία») σημείωνε: 

«…Δεν πρέ­πει να περι­μέ­νουν τη σωτη­ρία τους από την άλλη πλευ­ρά. Και του πιο αδύ­να­του η δύνα­μη διπλα­σιά­ζε­ται, όταν ενώ­σει τη λιγο­στή του μπό­ρε­ση με την προ­σπά­θεια των συντρό­φων του. Όταν ο εργά­της , ο αγρό­της, ο φτω­χός εργα­ζό­με­νος λαός νιώ­σει μιαν ολο­κλη­ρω­τι­κή αλλη­λεγ­γύη να τον ενώ­νει με όλους τους συντρό­φους του στη δυστυ­χία και μέσα στα σύνο­ρα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινη­θεί ομό­ψυ­χα και ολό­ψυ­χα να βοη­θή­σει τον εαυ­τό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρό­μο της ανα­κού­φι­σης και της σωτη­ρί­ας. Αλλη­λεγ­γύη των δυστυ­χι­σμέ­νων! Να το σύν­θη­μα μιας και­νούρ­γιας δρά­σης, που μπο­ρεί να φέρει τα πιο χει­ρο­πια­στά απο­τε­λέ­σμα­τα. Αλλη­λεγ­γύη οργα­νω­μέ­νη, ενερ­γη­τι­κή ζωντα­νή, θετι­κή και έμπρα­κτη, είναι ο πρώ­τος όρος της σωτη­ρί­ας… Αλλη­λεγ­γύη και ενό­τη­τα. Και μαζί με τον εργα­ζό­με­νο φτω­χό λαό πρέ­πει να βαδί­σουν όσοι νιώ­θουν τον εαυ­τό τους αλλη­λέγ­γυο με κεί­νους, που αγω­νί­ζο­νται για την απο­λύ­τρω­ση, όσοι νιώ­θουν και όσοι πονούν. Ελά­τε να βοη­θή­σου­με τα παι­διά! Ελά­τε να οργα­νώ­σου­με την αλλη­λεγ­γύη σε τού­το τον τομέα. Να βοη­θή­σου­με το ξύπνη­μα και τη συνει­δη­το­ποί­η­ση της αλλη­λεγ­γύ­ης, να βοη­θή­σου­με να φανε­ρω­θεί έμπρα­κτα στο πρό­βλη­μα του φτω­χού παι­διού. Η αλλη­λεγ­γύη των εργα­ζο­μέ­νων κάνει θάμα­τα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπο­ρεί να γίνει απά­νω σε τού­το το σωστό δρό­μο, θα έχει τερά­στια σημα­σία. Για­τί θα ξυπνή­σει τη συνεί­δη­ση του σκο­τει­νού δρό­μου σε χιλιά­δες χιλιά­δων ανθρώ­πους. Όσοι μπο­ρούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώ­θουν, ας κινη­θούν. Τώρα είναι η στιγ­μή. Κάθε μέρα που περ­νά­ει θέτει τα προ­βλή­μα­τα οξύ­τε­ρα και επι­τα­κτι­κό­τε­ρα. Ο αγώ­νας για τα δικαιώ­μα­τα του παι­διού του εργα­ζό­με­νου λαού είναι ένας ευγε­νι­κός αγώνας….»

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο