Η ελπίδα είναι εδώ

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Από μια άπο­ψη, η χτε­σι­νή συγκέ­ντρω­ση δεν είχε να προ­σφέ­ρει κάτι νέο ή κάποια «είδη­ση». Του­λά­χι­στον όχι με την αστι­κή έννοια, που ντύ­νει τον παλιό και σάπιο κόσμο με άλλα ρού­χα (ή με τα ίδια ρού­χα ανά­πο­δα, σαν το Μανο­λιό), με νέα συσκευα­σία και ιλου­στρα­σιόν περι­τύ­λιγ­μα, νέα ανα­χώ­μα­τα, παλιές και νέες παγίδες.

Δεν είναι νέο πως οι κομ­μου­νι­στές, κι όσοι συσπει­ρώ­νο­νται δίπλα τους, δίνουν πάντα μαζι­κό «παρών» στους δρό­μους, όπου παί­ζουν στο γήπε­δό τους, είναι μακράν η πρώ­τη δύνα­μη, ό,τι κι αν βγά­ζει η κάλ­πη. Κι ήταν οι μόνοι που βρέ­θη­καν μαζι­κά στο δρό­μο, στις 13 Αυγού­στου, την  ημέ­ρα που ψηφι­ζό­ταν το τρί­το μνη­μό­νιο, ενώ όλοι όσοι σκόρ­πι­ζαν αυτα­πά­τες για το «όχι μέχρι τέλους», βρέ­θη­καν οι ίδιοι σκορ­πι­σμέ­νοι σε παρα­λί­ες και κάμπινγκ. «Μας συγ­χω­ρεί­τε, δια­κο­πές», που θα ‘λεγε παρα­φρα­σμέ­νη και η τηλε­ο­πτι­κή ένδειξη.

Δεν είναι νέο πως η ελπί­δα είναι εδώ κι είναι κατα­κόκ­κι­νη, ή κόκ­κι­νη από ζωή ή κόκ­κι­νη από θάνα­το κι όσους την χαντα­κώ­νουν. Δεν κλεί­στη­κε σε εκλο­γι­κά φακε­λά­κια, δε χωρά σε αυτα­πά­τες για εύκο­λες λύσεις κι άνω­θεν σωτή­ρες, από την άλλη όμως, δεν πεθαί­νει τελευ­ταία αλλά πρώ­τη, κάθε φορά που δεν πετυ­χαί­νει να σπά­σει το παλιό από­στη­μα της ανά­θε­σης. Και δεν ξεστρά­τι­σε ποτέ από το δρό­μο του αγώ­να και της οργα­νω­μέ­νης πάλης. Δεν έπα­ψε ποτέ να είναι εδώ, κόκ­κι­νη κι αλη­θι­νή όσο ποτέ, στην προ­ο­πτι­κή για μια άλλη κοι­νω­νία, χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση, στη νιό­τη του κόσμου.

Και δεν είναι νέο, αλλά ποτέ πριν δεν υπήρ­χε τόσο συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα, τόσα πολύ­τι­μα διδάγ­μα­τα συγκε­ντρω­μέ­να σε τόσο σύντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα. Ποτέ άλλο­τε δεν είχε γίνει τόσο άμε­σα φανε­ρός ο βάρ­βα­ρος κι αντι­λαϊ­κός χαρα­κτή­ρας της ευρω­παϊ­κής λυκο­συμ­μα­χί­ας, τα κοι­νά αδιέ­ξο­δα του μνη­μο­νί­ου αλλά και του ρηχού αντι­μνη­μο­νια­κού μετώ­που, ο μεσαί­ω­νας και η οπι­σθο­δρό­μη­ση πίσω από τα παχιά λόγια για ανά­πτυ­ξη. Και ποτέ άλλο­τε δεν ήταν τόσο φανε­ρή η ανά­γκη να δοκι­μά­σει κάτι δια­φο­ρε­τι­κό ο λαός μας κι όχι πάλι μία από τα ίδια. Να νική­σει τους φόβους του και να τολ­μή­σει να κάνει ένα βήμα μπρο­στά, έξω από τη σημε­ρι­νή κοι­λά­δα των δακρύ­ων. Βήμα στην κάλ­πη αλλά και πέρα (και κυρί­ως) έξω από αυτήν.