Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Κούβα θρηνεί και γύρω της χορεύουν

Γρά­φει ο Κων­στα­ντί­νος Δέδες //

Ο θάνα­τος του Φιντέλ Κάστρο, το σύμ­βο­λο της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, από τα ξημε­ρώ­μα­τα της Παρα­σκευ­ής 26 Νοεμ­βρί­ου 2016, βύθι­σε σε θλί­ψη την Κού­βα. Μια Κού­βα η οποία θρη­νεί εντός και γελά­ει εκτός συνό­ρων. Αμέ­τρη­τες ιστο­ρί­ες κυκλο­φο­ρούν στο δια­δί­κτυο από τότε. Άλλες τόσες πρό­κει­ται να κυκλο­φο­ρή­σουν τις επό­με­νες ημέ­ρες, όταν οι «εξό­ρι­στοι» ηρε­μή­σουν, πάρουν μια βαθιά ανά­σα και ετοι­μά­σουν τον λόγο τους. Γύρω από την Κού­βα έχουν απλω­θεί νύχια γαμ­ψά.  «Πέθα­νε», φωνά­ζουν και βγαί­νουν στους δρό­μους, χτυ­πούν τύμπα­να και τρα­γου­δούν. «Η για­γιά μου θα χαι­ρό­ταν αν ζού­σε σήμε­ρα», λέει με χαμό­γε­λο μία νεα­ρή και συνε­χί­σε τον χορό της στους δρό­μους του Μαϊ­ά­μι. «Δεν χαί­ρο­μαι για τον θάνα­το κανε­νός ανθρώ­που, ειδι­κά όταν αυτός ο άνθρω­πος έχει το αίμα μου και το όνο­μά μου». Η εξό­ρι­στη αδερ­φή του Κάστρο, Χουα­νί­τα, λυπή­θη­κε, αλλά… Πάντα θα υπάρ­χει ένα ‘αλλά’. Εκτός από εξό­ρι­στη, ίσως υπήρ­ξε και πολι­τι­κή κρα­τού­με­νη από έξι μηνών, τελευ­ταία είναι της μόδας (βλέ­πε τον… άστο καλύτερα).

Να, οι έξω γιορ­τά­ζουν. Κοί­τα πώς και άκου προ­σε­κτι­κά τα λόγια τους. Ίσως κατα­λά­βεις αρκε­τά για τον κόσμο γύρω σου. Ίσως κατα­λά­βεις τι εστί υπο­κρι­σία μέσα σε λίγα δευ­τε­ρό­λε­πτα. Προ­σο­χή: Ακο­λου­θούν σκλη­ρές εικόνες.

Τα παρα­πά­νω δια­δρα­μα­τί­στη­καν στο Μαϊ­ά­μι. Τα παρα­κά­τω στην Κού­βα. Το συμπέ­ρα­σμα δικό σου. Προ­σο­χή: Ακο­λου­θούν πραγ­μα­τι­κές εικόνες.
cuba
cuba2
cuba3
cuba5
cuba6
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο