Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η κρυφή γοητεία του Οκτώβρη

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Βρι­σκό­μα­στε στην καρ­διά του Φθι­νο­πώ­ρου και το Οκτώ­βρη. Ο οποί­ος απο­τε­λεί έναν ιδιαί­τε­ρο μετα­βα­τι­κό μήνα, που πατά­ει με κάθε πόδι σε άλλη βάρ­κα. Ο Χει­μώ­νας προ­μη­νύ­ε­ται αλλά δεν έχει επι­κρα­τή­σει ακό­μα, για να εκτο­πί­σει το Καλο­καί­ρι που φεύ­γει, για να παρα­φρά­σου­με αυτό που έλε­γε ο Γκράμ­σι για την επο­χή των τερά­των, μόνο που εδώ έχου­με να κάνου­με με ένα μήνα θαυ­μά­των, που τα συν­δυά­ζει αρμο­νι­κά όλα.

Τα τελευ­ταία μπά­νια στη θάλασ­σα και τα ανοι­χτά υπο­δή­μα­τα, για όσους θέλουν τα πόδια τους να ανα­πνέ­ουν, και (τα) νιώ­θουν να πνί­γο­νται, όταν τα φυλακίζουν…
…με τα πρώ­τα κρύα/χιόνια στα βόρεια και ορει­νά. Κι είναι ίσως η καλύ­τε­ρη επο­χή για μια εκδρο­μή σε μέρη όπως το Πήλιο ή η ορει­νή Αρκα­δία, για να χαρείς ένα κίτρι­νο, φυσι­κό χαλί από τα πεσμέ­να φύλ­λα και τη φύση, που είναι ωραία, ακό­μα κι όταν πεθαίνει.

Μπο­ρείς, αν είσαι τέτοιος τύπος, να κολ­λή­σεις με παλιές ή νέες τηλε­ο­πτι­κές σει­ρές, που αρχί­ζουν ξανά αυτό το μήνα. Αλλά βασι­κά μπο­ρείς να ακό­μα να βγεις έξω και να καθί­σεις έξω, και να χαρείς για­τί ζεις σε ένα τόπο με τόσο γλυ­κές βρα­διές –κι ας καρα­δο­κεί η αντι­λαϊ­κή βαρυχειμωνιά.

Μπο­ρείς επί­σης, αν είσαι τέτοιος τύπος να απο­λαύ­σεις αθλη­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα στο φουλ, στο κόκ­κι­νο, όπως δηλ ο ρώσι­κος, μπα­σκε­τι­κός «Κόκ­κι­νος Οκτώ­βρης» με τον οποίο έπαι­ξε πρό­σφα­τα η ΑΕΚ. Και να δια­σκε­δά­σεις με τη θανά­σι­μη αγω­νία των απα­ντα­χού προ­πο­νη­τών, που φοβού­νται μη τυχόν δεν προ­λά­βουν την παρέλαση.

Κι είναι επί­σης μήνας γεμά­τος ιστο­ρι­κές αναμνήσεις.
Από την απε­λευ­θέ­ρω­ση, κι ας κάνει ό,τι μπο­ρεί η «αρι­στε­ρή Περι­φέ­ρεια» για να αλλοιώ­σει την ιστο­ρι­κή μνήμη.
Από το πραγ­μα­τι­κό ΟΧΙ του ελλη­νι­κού λαού, που όπως και σήμε­ρα, κάποιοι «ναι-ναι-κοι» το καπη­λεύ­τη­καν για να το αλλάξουν.
Από την προ­βο­κά­τσια της 20ής Οκτώ­βρη και το χαμό του Κοτζαρίδη.
Ακό­μα κι από την επα­νά­στα­ση που φέρει το όνο­μά του, κι ας πέφτει Νοέμ­βρη σε εμάς. Και που τη γρά­φου­με με χι, Οχτω­βρια­νή, όπως οι πρώ­τοι δημο­τι­κι­στές, για να ξεχω­ρί­ζει από τις υπόλοιπες.
Έτσι κι αλλιώς, ετυ­μο­λο­γι­κά προ­έρ­χε­ται από το αριθ­μη­τι­κό τακτι­κό του οχτώ, και ας είναι ο δέκα­τος  μήνας του χρό­νου –αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστο­ρία. Το πιο βασι­κό είναι να μην μπερ­δευ­τείς και του παρεμ­βά­λεις ένα «μι», χωρίς να χρειάζεται.

Οι επο­χές κι οι και­ροί είναι ενδια­φέ­ρο­ντες, αν και εμείς τους κάνου­με να είναι. Για­τί όπως λέει ο Κάρο­λος, οι άνθρω­ποι δια­μορ­φώ­νουν τις συν­θή­κες που τους δια­μορ­φώ­νουν. Και ένας συν­νε­φια­σμέ­νος, απαι­σιό­δο­ξος σύντρο­φος δε θα βοη­θή­σει πολύ να σηκώ­σου­με τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλά­δα. Όχι το βαμ­μέ­νο ήλιο του ΠΑΣΟΚ και των υπο­κα­τά­στα­τών του, αλλά τον πραγ­μα­τι­κό ήλιο. Κι αυτή όμως είναι μια άλλη ιστο­ρία, που μας περι­μέ­νει να τη γράψουμε…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο