Η μάνα που αντιστέκεται…

Η μάνα της αγά­πης, της φρο­ντί­δας, της αφο­σί­ω­σης. Η μάνα που με θάρ­ρος και αυτα­πάρ­νη­ση αντι­στέ­κε­ται σε όλες τις δυσκο­λί­ες και μάχε­ται, για ν’ ανθί­σει το βλα­στά­ρι της…

«Δε θα ανα­κά­λυ­πτα δίχως εσέ την ψυχή μου.
Μεγα­λώ­νει στο βλέμ­μα μου ο θρόμβος
του ιδρώ­τα σου, γίνε­ται μάζα νερού
που γκρε­μί­ζε­ται από έναν ψηλό καταρράχτη.
Γνω­ρί­ζω τα δάκρυα, το αίμα σου.
Μια ζωή και δεν έφυ­γαν ποτές απ’ τα χέρια μου.
Πλά­θω τον πόνο σου καθώς ο καλός
Σιφ­ναί­ος τον πηλό σου. Δίχως εσένα,
το δικό σου πηλό, εγώ δεν θα είχα
όνο­μα, όπως ένας κάποιος ψαράς,
ένας κάποιος βοσκός ή σ’ ένα δάσος
του Ταΰ­γε­του ένας σκίουρος.»

Νικη­φό­ρος Βρεττάκος

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος