Η ομορφιά του αθλητισμού

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Ο μεγά­λος σερ Τσαρλς (φωτό) είχε πει κάπο­τε πως δεν υπάρ­χει τίπο­τα καλύ­τε­ρο στον αθλη­τι­σμό από το τελευ­ταίο λεπτό ενός κρί­σι­μου αγώ­να μπά­σκετ. Μιλώ­ντας βέβαια για την ομορ­φιά του αθλή­μα­τος, δεν είχε μάλ­λον υπό­ψη του τις “ομορ­φιές” που δια­κω­μώ­δη­σαν το άθλη­μα, στην τελευ­ταία αγω­νι­στι­κή της πρώ­της φάσης της Ευρω­λί­γκα κι όσα θα γίνο­νταν στον αγώ­να της Ντα­ρου­σά­φα­κα με τη Μακά­μπι. Με τους Ισραη­λι­νούς να θέλουν νίκη με δια­φο­ρά, για να απο­φύ­γουν τον απο­κλει­σμό, και να ψάχνουν στο τέλος την παρά­τα­ση, για να κυνη­γή­σουν το θαύ­μα στο τέλος. Και τους Τούρ­κους να θέλουν πάση θυσία να χάσουν, με ελεγ­χό­με­νη δια­φο­ρά, και να παί­ζουν με πάθος για αυτό στα τελευ­ταία δευ­τε­ρό­λε­πτα του αγώ­να. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν μια παρω­δία άνευ προη­γου­μέ­νου: βολές που πήγαι­ναν στο γάμο του Καρα­γκιό­ζη, άμυ­να με τα μάτια κι επι­θέ­σεις που δεν εκδη­λώ­νο­νταν ποτέ, με τελι­κό νικη­τή οποιον­δή­πο­τε άλλο εκτός από το άθλημα.

Αντί­στοι­χη φαρ­σο­κω­μω­δία είναι και ο τρό­πος διε­ξα­γω­γής της τελευ­ταί­ας αγω­νι­στι­κής και των επί­μα­χων αγώ­νων των ομά­δων με κοι­νό στό­χο, που δε συμπί­πτουν ποτέ χρο­νι­κά (παρά μόνο από σπό­ντα). Έτσι όποιος παί­ζει τελευ­ταί­ος, γελά­ει καλύ­τε­ρα, ή τέλος πάντων έχει την πολυ­τέ­λεια να απο­φα­σί­σει ποιο απο­τέ­λε­σμα τον συμ­φέ­ρει, να επι­λέ­ξει γκρουπ και πάει λέγο­ντας. Τα στη­σί­μα­τα και οι μαγι­κές μετα­μορ­φώ­σεις των ομά­δων, από ασχη­μό­πα­πα σε κύκνους και τού­μπα­λιν, δε θα εκλεί­ψουν ποτέ. Του­λά­χι­στον όμως μπο­ρούν οι ομά­δες να μη βοη­θού­νται κιό­λας από τη διορ­γα­νώ­τρια αρχή, για να πετύ­χουν το καλύ­τε­ρο δυνα­τό μαγείρεμα.

Αυτή τη φορά πάντως, παρα­δό­ξως η συντα­γή δεν πέτυ­χε κι έτσι έτυ­χε να συνω­στι­στούν όλα σχε­δόν τα μεγα­θή­ρια σε έναν όμι­λο του θανά­του, που θυμί­ζει βασι­κά το Φάι­ναλ Φορ του Λον­δί­νου, το 13′. Ολυ­μπια­κός, ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ και Μπαρ­τσε­λό­να. Ο Πανα­θη­ναϊ­κός του Τζόρ­τζε­βιτς, αντί­θε­τα, φαί­νε­ται να έχει πιο βατό όμι­λο στη δεύ­τε­ρη φάση, με βασι­κούς αντα­γω­νι­στές του τη Μάλα­γα, την Κού­μπαν του Μπαρ­τζώ­κα, την Εφες του Ίβκο­βιτς κα τη Φενέρ του (περο­πο­πόμ) Ομπρά­ντο­βιτς, με πολύ έντο­νη παρου­σία του λεγό­με­νου “σέρ­βι­κου λόμπι” στους πάγκους των ομάδων.

Και δεν τελειώ­σα­με εδώ. Να δεις τι σου ‘χω για μετά, όχι εντός παρ­κέ, αλλά εκτός αγω­νι­στι­κών χώρων. Με την ΟΥΛΕΜΠ να σχε­διά­ζει από του χρό­νου περαι­τέ­ρω μεί­ω­ση των ομά­δων σε 16 (άρα περισ­σό­τε­ρα εγγυ­η­μέ­να κέρ­δη για τους συμ­με­τέ­χο­ντες) και ένα κλει­στό πρω­τά­θλη­μα, στα πρό­τυ­πα του ΝΒΑ, που θα ανοί­ξει ακό­μα πιο πολύ την ψαλί­δα ανά­με­σα στην αφρό­κρε­μα και τους υπό­λοι­πους (και βασι­κά δε θα αφή­νει καν δικαί­ω­μα στο όνει­ρο και την έκπλη­ξη στους τελευ­ταί­ους). Ενώ η ΦΙΜΠΑ σχε­διά­ζει τη δική της Λίγκα και την επα­νά­λη­ψη του προ 15ετίας σχί­σμα­τος στο ευρω­παϊ­κό μπά­σκετ, που τόσο πολύ (πιθα­νόν ανε­πα­νόρ­θω­τα) είχε πλή­ξει το γόη­τρο και τη δημο­τι­κό­τη­τά του. Κι αν όλοι πίστευαν πως το πάθη­μα θα είχε γίνει μάθη­μα και δε θα το ξανα­ζού­σα­με, έρχε­ται η πρά­ξη να δεί­ξει πως “συμ­φέ­ρο­ντα ούμπερ άλες”. Και τα καλύ­τε­ρα έρχονται…