Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Ουάσιγκτον και η καπιταλιστική κρίση

Γρά­φει ο Τζωρτζ Μεχρα­μπιάν //

Οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες ανα­δύ­θη­καν από τον Β΄ Παγκό­σμιο Πόλε­μο ως κυρί­αρ­χη ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη, κυριαρ­χώ­ντας πλέ­ον στο παγκό­σμιο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό σύστη­μα, στις αγο­ρές και στη βαριά βιο­μη­χα­νία. Έστη­σαν το Διε­θνές Νομι­σμα­τι­κό Ταμείο και την Παγκό­σμια Τρά­πε­ζα με την υπό­σχε­ση ότι η ανθρω­πό­τη­τα δεν θα γνώ­ρι­ζε ποτέ ξανά μια παγκό­σμια ύφε­ση όπως αυτή της δεκα­ε­τί­ας του 1930. Το δολά­ριο έγι­νε το κυρί­αρ­χο, στα­θε­ρό νόμι­σμα. Στο εξής η παγκό­σμια πολι­τι­κή θα καθο­ρι­ζό­ταν από την κυριαρ­χία αυτή του κεφα­λαί­ου των ΗΠΑ. Ο σημε­ρι­νός, όμως, κόσμος σημα­δεύ­ε­ται από την υπο­χώ­ρη­ση της οικο­νο­μι­κής και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής πρω­το­κα­θε­δρί­ας του ιμπε­ρια­λι­σμού των ΗΠΑ. Η παγκό­σμια τάξη πραγ­μά­των που στή­θη­κε από την Ουά­σιγ­κτον μετά τον Β΄ Παγκό­σμιο πόλε­μο βρί­σκε­ται σε μια δια­δι­κα­σία αποδόμησης.

Η οικο­νο­μι­κή κάμ­ψη του 2008 με 2009 ήταν η βαθύ­τε­ρη από την επο­χή της Μεγά­λης Ύφε­σης της δεκα­ε­τί­ας του 1930. Μπρο­στά σε αυτό το γεγο­νός, η κυβέρ­νη­ση Ομπά­μα έχει απο­πει­ρα­θεί να μοχλεύ­σει την οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη μέσω ενός πακέ­του «κινή­τρων» για την ενί­σχυ­ση της παρα­γω­γής: τα επι­τό­κια έπε­σαν σχε­δόν στο 0% και τυπώ­θη­κε χρή­μα ώστε να διο­χε­τευ­θεί μέσω πιστω­τι­κών ιδρυ­μά­των. Το πρό­βλη­μα, όμως, είναι ότι οι καπι­τα­λι­στές μεγι­στά­νες της βιο­μη­χα­νί­ας έχουν δει εδώ και δεκα­ε­τί­ες τα ποσο­στά του κέρ­δους τους να πέφτουν εξαι­τί­ας των αλλη­λέν­δε­των προ­βλη­μά­των της υπερ­πα­ρα­γω­γής και του αντα­γω­νι­σμού. Ακό­μα και όταν το χρή­μα είναι «δωρε­άν», δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να επεν­δύ­σουν τα κεφά­λαιά τους στην παρα­γω­γή. Αντί­θε­τα, επεν­δύ­ουν σε ομό­λο­γα, παρά­γω­γα, μετο­χές και άλλα κερ­δο­σκο­πι­κά προϊόντα.

Παρά τις δια­βε­βαιώ­σεις για μια οικο­νο­μι­κή ανά­καμ­ψη στις ΗΠΑ, η εβδο­μα­διαία σοσια­λι­στι­κή εφη­με­ρί­δα Militant που εκδί­δε­ται εκεί ανα­φέ­ρει ότι, «η βιο­μη­χα­νι­κή παρα­γω­γή στις ΗΠΑ παρα­μέ­νει στά­σι­μη. Τον Αύγου­στο η βιο­μη­χα­νι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα έπε­σε στο χαμη­λό­τε­ρο σημείο από τον Μάη του 2013, ενώ η αξιο­ποί­η­ση του βιο­μη­χα­νι­κού δυνα­μι­κού έπε­σε στα 77.6% από 78.0%». Για την εργα­τι­κή τάξη της χώρας, αυτό φυσι­κά μετα­φρά­ζε­ται σε μεί­ω­ση της πλή­ρους απα­σχό­λη­σης, αύξη­ση της επο­χια­κής εργα­σί­ας και σε ανεργία.

Νέα εμπο­ρι­κά σύμφωνα

Ο αντα­γω­νι­σμός είναι ένας ανα­πό­δρα­στος νόμος του καπι­τα­λι­σμού, όχι μόνο μετα­ξύ επι­χει­ρή­σε­ων, αλλά και ανά­με­σα σε καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη. Στο πλαί­σιο μιας συρ­ρι­κνού­με­νης παγκό­σμιας αγο­ράς όπου ολο­έ­να περιο­ρί­ζο­νται οι ευκαι­ρί­ες για την αύξη­ση των κερ­δών από τη βιο­μη­χα­νι­κή παρα­γω­γή, η καπι­τα­λι­στι­κή τάξη των ΗΠΑ προ­σπα­θεί να ισχυ­ρο­ποι­ή­σει τη θέση της.

Απέ­να­ντι στην εντει­νό­με­νη κρί­ση, η Ουά­σιγ­κτον επι­χει­ρεί να στή­σει 2 εμπο­ρι­κά σύμ­φω­να. Το πρώ­το είναι το Trans Pacific Pact ή TPP (Σύμ­φω­νο του Ειρη­νι­κού) το οποίο, εφό­σον εγκρι­θεί, θα συμπε­ρι­λαμ­βά­νει τον Κανα­δά τις ΗΠΑ την Αυστρα­λία, τη Νέα Ζηλαν­δία, τη Χιλή το Περού, το Μεξι­κό, το Βιετ­νάμ, τη Μαλαι­σία, τη Σιγκα­πού­ρη το Μπρου­νέι και την Ιαπω­νία σε μία ζώνη ελεύ­θε­ρη από δασμούς. Το δεύ­τε­ρο είναι το Trans Atlantic Pact ή TAP (Σύμ­φω­νο του Ατλα­ντι­κού) το οποίο επι­διώ­κει να κατα­λύ­σει τους εμπο­ρι­κούς φραγ­μούς ανά­με­σα στη Βόρεια Αμε­ρι­κή και την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση. Η Ουά­σιγ­κτον ελπί­ζει να κυριαρ­χή­σει σε αυτές τις αγο­ρές στη­ρι­ζό­με­νη στην υψη­λή της εκβιο­μη­χά­νι­ση και την χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή της υπε­ρο­χή. Με αυτό τον τρό­πο ελπί­ζει να ελα­φρύ­νει τις επι­πτώ­σεις της παγκό­σμιας καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης για το κεφά­λαιο των ΗΠΑ σε βάρος των αντα­γω­νι­στών του στην Ασία και την Ευρώπη.

Αυτό θα ήταν κάτι παρό­μοιο με ό,τι έχει κατα­φέ­ρει μέχρι τώρα το γερ­μα­νι­κό κεφά­λαιο στο πλαί­σιο της ΕΕ και της Ευρο­ζώ­νης. Παρά τις δια­κη­ρύ­ξεις των ιδρυ­τών της ότι θα οδη­γού­σε στη συν­δυα­σμέ­νη ανά­πτυ­ξη όλων των κρα­τών-μελών, ανα­πό­φευ­κτα οι ισχυ­ρό­τε­ρες καπι­τα­λι­στι­κές τάξεις παίρ­νουν τα πράγ­μα­τα στα χέρια τους. Το ευρώ γίνε­ται το εργα­λείο με το οποίο το Βερο­λί­νο απο­μυ­ζά τη μερί­δα του λέο­ντος από την υπε­ρα­ξία που παρά­γουν οι εργα­ζό­με­νοι της ηπεί­ρου. Οι πιστώ­σεις προς τα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη της Ελλά­δας, της Ισπα­νί­ας, της Πορ­το­γα­λί­ας και της Ιρλαν­δί­ας γίνο­νται ένας μηχα­νι­σμός για την απορ­ρό­φη­ση ακό­μα περισ­σό­τε­ρης υπεραξίας.

Τα δύο σύμ­φω­να στα οποία φιλο­δο­ξούν να κυριαρ­χή­σουν οι ΗΠΑ θα βαθύ­νουν και θα διευ­ρύ­νουν τις δια­σπα­στι­κές τάσεις στην ΕΕ.

Η όλη δομή του χρέ­ους σε παγκό­σμιο επί­πε­δο δεν είναι βιώ­σι­μη. Το πλα­σμα­τι­κό κεφά­λαιο έχει γιγα­ντω­θεί. Αρχι­κά το φαι­νό­με­νο αυτό προ­ξε­νή­θη­κε από την επι­βρά­δυν­ση της απο­μύ­ζη­σης υπε­ρα­ξί­ας από τη βιο­μη­χα­νι­κή παρα­γω­γή. Τώρα όμως γίνε­ται αιτία ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρης επι­βρά­δυν­σης και περιστολής.

Ο αντα­γω­νι­σμός ΗΠΑ-Κίνας στην Ασία και στον Ειρηνικό

Η κυβέρ­νη­ση Ομπά­μα έχει από και­ρό ανα­λά­βει μια «στρο­φή προς την Ανα­το­λι­κή Ασία». Στό­χος είναι η μεγα­λύ­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή, οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή επι­κέ­ντρω­ση στη Νοτια­να­το­λι­κή Ασία, σε μια προ­σπά­θεια να δια­σφα­λι­στεί η διαιώ­νι­ση της κυριαρ­χί­ας της Ουά­σιγ­κτον εκεί.

Με το εγχεί­ρη­μα του ΤΤΡ, η Ουά­σιγ­κτον επι­διώ­κει επί­σης να θέσει όρια και ει δυνα­τόν να πλή­ξει έναν βασι­κό αντα­γω­νι­στή στην Ασία: το Πεκί­νο. Το Πεκί­νο όλο και πιο πολύ αμφι­σβη­τεί την τάξη πραγ­μά­των στην Ασία και τον Ειρη­νι­κό όπου δια­φε­ντεύ­ει από τον Β΄ Παγκό­σμιο Πόλε­μο η Ουά­σιγ­κτον. Οι κυβερ­νώ­ντες στην Κίνα προ­χω­ρούν γορ­γά στον εξο­πλι­σμό του ναυ­τι­κού τους και διεκ­δι­κούν περιο­χές στη θάλασ­σα της Νότιας Κίνας που τους φέρ­νουν σε αντι­πα­ρά­θε­ση με την Ιαπω­νία, το Βιετ­νάμ, τις Φιλιπ­πί­νες και τις ΗΠΑ. Η από­φα­ση της Κίνας να ιδρύ­σει μια νέα διε­θνή τρά­πε­ζα ανά­πτυ­ξης επί­σης την οδη­γεί σε σύγκρου­ση με την Ουά­σιγ­κτον που έχει στή­σει και στη­ρί­ζει την Παγκό­σμια Τρά­πε­ζα και το Διε­θνές Νομι­σμα­τι­κό Ταμείο ως τους μονα­δι­κούς θεσμούς τέτοιου τύπου.

Ωστό­σο η κινε­ζι­κή οικο­νο­μία υπό­κει­ται και αυτή στους νόμους του καπι­τα­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού, τη μεί­ω­ση του μέσου ποσο­στού κέρ­δους και στην κρί­ση. Το κινε­ζι­κό χρη­μα­τι­στή­ριο έκα­νε βου­τιά 8% φέτος το καλο­καί­ρι. Η αγο­ρά ακι­νή­των βρί­σκε­ται σε κρί­ση. Οι ρυθ­μοί ανά­πτυ­ξης της κινε­ζι­κής οικο­νο­μί­ας επι­βρα­δύ­νο­νται καθώς περι­στέλ­λο­νται οι αγο­ρές στην Ευρώ­πη, τη Βόρεια Αμε­ρι­κή και αλλού. Οι εξα­γω­γές της Κίνας μειώ­θη­καν κατά 8% τον Ιού­λιο. Η ανά­πτυ­ξη το 2015 μπο­ρεί να πέσει στο 8% από 14% το 2007, μια σημα­ντι­κή μεί­ω­ση. Το σύνο­λο του δημό­σιου, εται­ρι­κού και του ιδιω­τι­κού χρέ­ους στην Κίνα έχει δεκα­πλα­σια­στεί από το 2007. Σε μια προ­σπά­θεια να κάνει τα κινε­ζι­κά προ­ϊ­ό­ντα πιο αντα­γω­νι­στι­κά, το Πεκί­νο υπο­τί­μη­σε το Γιουάν φέτος το καλο­καί­ρι. (Στοι­χεία για την κινε­ζι­κή οικο­νο­μία από το άρθρο «Τι συμ­βαί­νει στην Κίνα», Μωυ­σής Λίτσης, Οικο­νο­μία με άλλο μάτι.)

Το γεγο­νός ότι η κινε­ζι­κή οικο­νο­μία επι­δει­κνύ­ει τους χαμη­λό­τε­ρους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης της τελευ­ταί­ας εικο­σα­ε­τί­ας έχει επι­πτώ­σεις και σε άλλες οικο­νο­μί­ες. Για παρά­δειγ­μα οι εξα­γω­γές της Ιαπω­νί­ας προς την Κίνα έπε­σαν κατά 8.8%, και της Βρα­ζι­λί­ας κατά 19%. Η Κίνα είναι ο μεγα­λύ­τε­ρος εμπο­ρι­κός εταί­ρος της Βρα­ζι­λί­ας, και έτσι η μεί­ω­ση αυτή προ­κά­λε­σε την απώ­λεια 900 000 θέσε­ων εργα­σί­ας στη χώρα αυτή.

Η κρί­ση στο Που­έρ­το Ρίκο

Τις 3 Αυγού­στου, η κυβέρ­νη­ση του Που­έρ­το Ρίκο, που είναι αποι­κία των ΗΠΑ, αθέ­τη­σε το χρέ­ος της που ανέρ­χε­ται στα 73 δισ. δολά­ρια (66 δισ. ευρώ). Ο πλη­θυ­σμός του Που­έρ­το Ρίκο είναι 3,7 εκα­τομ­μύ­ρια. Η αποι­κια­κή κυβέρ­νη­ση ελπί­ζει να απο­σπά­σει καλύ­τε­ρους όρους από τους πιστω­τές της.

Η Wall Street Journal, φερέ­φω­νο της ιμπε­ρια­λι­στι­κής άρχου­σας τάξης στις ΗΠΑ, σε άρθρο της σύντα­ξης που δημο­σιεύ­θη­κε 2 Ιού­λη, εξη­γεί ότι η χρε­ω­κο­πία της πόλης του Ντι­τρόιτ (των ΗΠΑ) που συνέ­βη το 2013 θα πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει πρό­τυ­πο για το Που­έρ­το Ρίκο, εφό­σον επέ­τρε­ψε στις δικα­στι­κές αρχές να «ξανα­γρά­ψουν συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις εργα­σί­ας, να περι­κό­ψουν συντά­ξεις, να ανα­διαρ­θρώ­σουν δημό­σιους φορείς». Στην Ελλά­δα τα μέτρα αυτά, που έχουν στό­χο να πλη­ρώ­σει η εργα­τι­κή τάξη για την κρί­ση, θα τα απο­κα­λού­σα­με μνημόνιο.

Η Wall Street Journal προ­ω­θεί και άλλα μέτρα που προ­τεί­νει η αποι­κια­κή κυβέρ­νη­ση, στα οποία συμπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η κατάρ­γη­ση του κατώ­τα­του μισθού που στο νησί είναι σήμε­ρα στα 7,25 δολά­ρια την ώρα.

Η Militant ανα­φέ­ρει ότι, «Τα τελευ­ταία 5 χρό­νια η αποι­κια­κή κυβέρ­νη­ση έχει μειώ­σει συντά­ξεις, έχει απο­λύ­σει χιλιά­δες δημό­σιους υπάλ­λη­λους και περιέ­κο­ψε δρα­στι­κά τις κοι­νω­νι­κές παρο­χές. Από το 2005 μέχρι σήμε­ρα, το ΑΕΠ του Που­έρ­το Ρίκο έχει μειω­θεί κατά 10%. Μόνο το 40% των ικα­νών για εργα­σία ενη­λί­κων εργά­ζε­ται, σε σύγκρι­ση με το 63% στις ΗΠΑ. Το κατά κεφα­λήν εισό­δη­μα στον Μισι­σι­πή, τη φτω­χό­τε­ρη πολι­τεία των ΗΠΑ, είναι διπλά­σιο του Που­έρ­το Ρίκο. Περί τους 300 000, κυρί­ως νέοι άνθρω­ποι έχουν εγκα­τα­λεί­ψει το νησί την τελευ­ταία δεκα­ε­τία, με κατεύ­θυν­ση κυρί­ως τις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες. Πάνω από 3.000 για­τροί μετα­νά­στευ­σαν τα τελευ­ταία 5 χρό­νια, με κατα­στρο­φι­κές επι­πτώ­σεις στην υγειο­νο­μι­κή περί­θαλ­ψη. Στους δια­δρό­μους των νοσο­κο­μεί­ων έχουν πολ­λα­πλα­σια­στεί τα ράν­τζα. Είναι τόσο λίγες οι νοσο­κό­μες που οι ασθε­νείς υπο­χρε­ού­νται να προ­σλαμ­βά­νουν ιδιω­τι­κές νοσο­κό­μες κατά τη παρα­μο­νή τους». Η εφη­με­ρί­δα ανα­φέ­ρει επί­σης ότι η κυβέρ­νη­ση έκλει­σε 160 σχο­λεία από το 2014, μια που το ΔΝΤ θεω­ρεί ότι τα έξο­δα για την εκπαί­δευ­ση είναι υπερβολικά.

Όλα αυτά είναι πολύ γνώ­ρι­μα για τους εργα­ζό­με­νους στην Ελλά­δα σήμερα.

Τα στρα­τεύ­μα­τα των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών απο­βι­βά­στη­καν στο Που­έρ­το Ρίκο το 1898 στη διάρ­κεια του ισπα­νο-αμε­ρι­κα­νι­κού πολέ­μου, και έκτο­τε κατέ­χουν το νησί ως αποι­κία. Την ίδια εκεί­νη επο­χή στρα­τεύ­μα­τα των ΗΠΑ κατέ­λα­βαν και την Κού­βα, μετα­τρέ­πο­ντάς την μετέ­τρε­ψαν σε ημι-αποι­κία. Η Κού­βα ανέ­κτη­σε την ανε­ξαρ­τη­σία της με τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση του 1959.

Ο Ραφα­έλ Κάν­σελ Μιρά­ντα, ηγε­τι­κή φυσιο­γνω­μία του αγώ­να για την ανε­ξαρ­τη­σία του Που­έρ­το Ρίκο είπε στη Militant, «Εμείς συντη­ρού­με τους γύπες των τρα­πε­ζών και της πολυ­ε­θνι­κές». Σύμ­φω­να με την εφη­με­ρί­δα, «Οι φαρ­μα­κευ­τι­κές εται­ρεί­ες, τα ξενο­δο­χεία και οι κολοσ­σιαί­ες εται­ρεί­ες τρο­φί­μων αντλούν κέρ­δη αξί­ας πολ­λών δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δολα­ρί­ων από το Που­έρ­το Ρίκο. Τα επι­τό­κια των κρα­τι­κών ομο­λό­γων της αποι­κί­ας ανέρ­χο­νται στο 12%. Τα πρώ­τα χρό­νια της βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κής κατο­χής, χιλιά­δες μικρο­καλ­λιερ­γη­τές έχα­σαν τη γη τους, και η σοδιά που ήταν παλιό­τε­ρα πολύ δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νη αντι­κα­τα­στά­θη­κε από τη ζάχα­ρη. Σήμε­ρα το Που­έρ­το Ρίκο, όπου οι καλ­λιέρ­γειες απο­δί­δουν 3 και 4 σοδιές του χρό­νο –σε σύγκρι­ση με 1 ή 2 στις ΗΠΑ– εισά­γει το 90% των τρο­φί­μων του από τις ΗΠΑ.

Ο Όσκαρ Λόπες είναι ένας αγω­νι­στής για την ανε­ξαρ­τη­σία του Που­έρ­το Ρίκο που βρί­σκε­ται αυτή τη στιγ­μή στις φυλα­κές των ΗΠΑ. Κάποια χρό­νια βρέ­θη­κε στο ίδιο κελί με τον Ραμόν Λαμπα­νί­νο, ο οποί­ος είναι ένας από τους Πέντε Κου­βα­νούς επα­να­στά­τες που απο­φυ­λα­κί­στη­καν τον Δεκέμ­βρη του 2014, ύστε­ρα από ένα γερό και τελι­κά επι­τυ­χές κίνη­μα για την απε­λευ­θέ­ρω­σή του. Σήμε­ρα εξα­κο­λου­θεί να ανα­πτύσ­σε­ται το κίνη­μα στο Που­έρ­το Ρίκο και στις ΗΠΑ που απαι­τεί την απε­λευ­θέ­ρω­ση του Όσκαρ Λόπες.

Η κρί­ση χρέ­ους είναι μια έκφαν­ση της κρί­σης στην παρα­γω­γή και στο εμπόριο

Το γεγο­νός ότι η πόλη του Ντι­τρόιτ, πρω­τεύ­ου­σα της αυτο­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νί­ας και άλλες πόλεις, και σήμε­ρα το Που­έρ­το Ρίκο αντι­με­τω­πί­ζουν ένα διο­γκού­με­νο χρέ­ος και χρε­ο­κο­πούν αντα­να­κλά το βάθε­μα της παγκό­σμιας καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης παρα­γω­γής και εμπο­ρί­ου. Ο κόσμος της εργα­σί­ας παγκό­σμια υπο­χρε­ώ­νε­ται να πλη­ρώ­σει τα σπα­σμέ­να. Η κρί­ση αυτή οδη­γεί τις καπι­τα­λι­στι­κές τάξεις σε παγκό­σμιο επί­πε­δο να τοπο­θε­τή­σουν τα κεφά­λαιά τους σε ότι φαί­νε­ται να απο­φέ­ρει περισ­σό­τε­ρα κέρ­δη: μετο­χές, ομό­λο­γα, χρε­ώ­χαρ­τα, παρά­γω­γα και άλλες μορ­φές πλα­σμα­τι­κού κεφα­λαί­ου, με απο­τέ­λε­σμα να δημιουρ­γεί­ται η μία φού­σκα μετά την άλλη — όχι όμως στην παρα­γω­γή. Ταυ­τό­χρο­να εξα­πο­λύ­ουν επι­θέ­σεις στο βιο­τι­κό επί­πε­δο του εργα­ζό­με­νου λαού καθώς προ­σπα­θούν να απο­μυ­ζή­σουν περισ­σό­τε­ρα κέρ­ση από την τάξη μας και τους εργα­ζό­με­νους συμ­μά­χους της. Δεν δια­φαί­νε­ται κάποιο τέλος στην κρί­ση αυτή για τον εργα­ζό­με­νο λαό.

Αυτή εξα­κο­λου­θεί να είναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η εργα­τι­κή τάξη στις ΗΠΑ. Εξα­κο­λου­θεί να είναι η δυνα­μι­κή που κινεί τους ταξι­κούς αγώ­νες της χώρας αυτής, όπως η πάλη για τα 15 δολ. την ώρα και για συν­δι­κα­λι­στι­κή εκπρο­σώ­πη­ση στο λια­νε­μπό­ριο και την εστί­α­ση και ο αγώ­νας ενά­ντια στην αστυ­νο­μι­κή βία ενά­ντια στους Μαύ­ρους και άλλους εργα­ζό­με­νους – το κίνη­μα Black Lives Matter (Οι ζωές των Μαύ­ρων μετρά­νε). Η αλλη­λε­πί­δρα­ση ανά­με­σα στα δύο αυτά κινή­μα­τα απα­σχό­λη­σε προη­γού­με­νο άρθρο στο περιοδικό.

Αυτό που εξα­κο­λου­θεί να απο­τε­λεί τερά­στιο εμπό­διο για την εργα­τι­κή τάξη στις ΗΠΑ είναι η έλλει­ψη ενός μαζι­κού εργα­τι­κού κόμ­μα­τος που να είναι πολι­τι­κά ανε­ξάρ­τη­το από την τάξη των καπι­τα­λι­στών και να οργα­νώ­νει, να μάχε­ται και να μιλά προς το συμ­φέ­ρον των ανθρώ­πων του μόχθου. Μέσα από τους αγώ­νες που έρχο­νται δημιουρ­γού­νται οι συν­θή­κες για τη σφυ­ρη­λά­τη­ση ενός τέτοιου κόμματος.

Έτσι, στις ΗΠΑ, τη Βρα­ζι­λία στην Ελλά­δα και όπου αλλού, τα προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει ο εργα­ζό­με­νος λαός δεν είναι εθνι­κά, με εθνι­κές λύσεις. Είναι παγκό­σμια, στο πλαί­σιο μιας αλλη­λέν­δε­της οικονομίας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο