Η Πρωτομαγιά του Κώστα Βάρναλη

Πρω­το­μα­γιά 1944. Το αίμα 200 παλι­κα­ριών που εκτέ­λε­σαν οι Γερ­μα­νοί κατα­κτη­τές βάφει το Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής. Το αίμα 200 κομ­μου­νι­στών που πέρα­σαν στην αθα­να­σία, για να μεί­νουν για πάντα ζωντα­νοί στη μνή­μη και στη συνεί­δη­ση της εργα­τι­κής τάξης και του λαού μας.

Ο Κώστας Βάρ­να­λης εμπνέ­ε­ται από τη θυσία τους.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ 1944

Πέσε στα γόνα­τα, προ­σκύ­να το πανά­γιο χώμα
με την ψυχή κατά­κορ­φα στον ουρα­νό υψωμένη,
όποιος και να σαι, όθε και να σαι κι ό,τι — άνθρω­πος να σαι!
Πιό­τε­ρο, αν είσαι του λαού ξωμά­χος, χερομάχος,
φτω­χό­παι­δο, που αθέ­λη­τα σε βάλαν να καρφώσεις
τον αδερ­φό σου αντί­κρα σου — με μάνα εσύ και κείνος!
Ετούτ’ η μάντρ’ αγνά­ντια σου το σύνο­ρο του κόσμου.
Σ’ αφτήν απά­νου βρό­ντη­ξεν ο Διγε­νής το Χάρο.
Είτα­νε πρώ­τη του Μαγιού, φως όλα μέσα κ’ έξω
(έξω τα χρυ­σο­λού­λου­δα και μέσα η καλωσύνη)
που αρά­δεια­σε πα στο σοβά, πιστά­γκω­να δεμένους
και θέρι­σε με μπα­τα­ριές οχτρός ελληνομάχος,
όχι έναν, όχι δυο και τρεις, δια­κό­σια παληκάρια.
Δεν ήρθαν μελ­λο­θά­να­τοι με κλά­μα και λαχτάρα,
μόν’ ήρθα­νε μελ­λό­γα­μπροι με χορό και τραγούδι.
Και πρώ­τος άρχος του χορού, δυο μπό­για πάνου απ’ όλους
κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος.
Κ’ είναι από τότες Μάης εδώ, φως όλα μέσα κ’ έξω.
Κόλ­λα τ’ αφτί και την καρ­διά στο ματω­μέ­νο χώμα.
Στον Κάτου Κόσμο τρα­γου­δά­νε πάντα και χορεύουν
κι αν κάπου ανά­κου­στος καη­μός θολώ­νει τη λαλιά τους,
δεν είναι που τη μάνα τους τη μάβρη ανανογιούνται
παρά που τους προ­δώ­σαν απο­ρί­μα­τα δικά μας.
Κι αν πέσα­νε για το λαό, νική­σαν οι προδότες,
που τώρα εδώ κατά­χρυ­σοι περ­νούν και μαγαρίζουν,
και τώρα πιο τους μάχο­νται και τους ξανασκοτώνουν!
Σιχαί­νε­σαι τους ζωντα­νούς; Μην κλαις τους σκοτωμένους!
Απ’ τα ιερά τους κόκ­κα­λα, πρώ­τη του Μάη και πάλι,
θα ξεπη­δή­σει ο καθαρ­μός κ’ η λεφτε­ριά του ανθρώπου.
Κ’ είναι χιλιά­δες στην Ελλά­δα όμοιοι Πανά­γιοι Τάφοι.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ