Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θέλω να πάθω ελπίδα και ο ΣΥΡΙΖΑ δε μ’ αφήνει

Γρά­φει η Μαρία Καρα­πι­πέ­ρη //

Την Πέμ­πτη στις 26 του Φλε­βά­ρη, κλα­δι­κά και επι­χει­ρη­σια­κά σωμα­τεία του Εμπο­ρί­ου καθώς και σωμα­τεία αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, συνα­ντή­σα­με τον υπουρ­γό Γιώρ­γο Στα­θά­κη, κατα­θέ­το­ντας το αίτη­μά μας που είναι Κυρια­κή υπο­χρε­ω­τι­κή αργία για όλα τα κατα­στή­μα­τα, για όλο το χρό­νο, δηλα­δή νομο­θε­τι­κή κατο­χύ­ρω­ση της Κυρια­κής αργίας.

Πριν ακό­μα την προ­κα­θο­ρι­σμέ­νη συνά­ντη­ση με τον κο Υπουρ­γό το κλί­μα έξω από το Υπουρ­γείο Ανά­πτυ­ξης κάθε άλλο παρά ελπι­δο­φό­ρο ήταν. Δηλα­δή η «Ελπί­δα» μάς άφη­σε (σαν άλλο­τε) να περι­μέ­νου­με με τις ώρες.

Δια­πραγ­μα­τεύ­σεις γίνο­νταν ανά­με­σα στα κατώ­τε­ρα κλι­μά­κια και τα ανώ­τε­ρα, αν το ραντε­βού ήταν συνά­ντη­ση, αν ήταν παρέμ­βα­ση, αν υπήρ­χε e‑mail. Όλη αυτή την ώρα έβρε­χε αλλά, δε βαριέ­σαι, εμείς απλά εκπρο­σω­πού­με μερι­κές χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους στον κλά­δο του Εμπο­ρί­ου. Εργα­ζό­με­νους που έχου­με υπο­στεί τη συρ­ρί­κνω­ση του μερο­κά­μα­του, τις εργα­σια­κές σχέ­σεις λάστι­χο, την απλή­ρω­τη εργα­σία, τα ωρά­ρια λάστι­χο, τη φορο­λη­στεία, δηλα­δή έναν κυκε­ώ­να αντι­λαϊ­κών, αντερ­γα­τι­κών μέτρων που μάς ρημά­ζει τη ζωή. Δεν μάς λες και Θεσμό…

Εντε­λώς δε «αυθόρ­μη­τα» και «τυχαία» μια κυρία που δεν έχει ανά­γκη από δου­λειά και χρή­μα­τα, και καλύ­πτει πλή­ρως τις ανά­γκες της με «αξιο­πρέ­πεια» και «Εθνι­κή υπε­ρη­φά­νεια», βγή­κε μέσα στον κατα­κλυ­σμό (χωρίς πανω­φό­ρι και ομπρέ­λα, χωρίς τσά­ντα, να έτσι πέρα­σε να ποτί­σει το παρ­τέ­ρι της στην οδό Νίκης) για να μάς λού­σει με κοσμη­τι­κά επί­θε­τα και απει­λές περί ξεμαλ­λιά­σμα­τος. Ενο­χλή­θη­κε η κυρία για­τί κατά την γνώ­μη της τώρα μάς ήρθε να διεκ­δι­κού­με τα δικαιώ­μα­τά μας. Τον Σαμα­ρά τον είχα­με στα όπα όπα…

Ελλι­πής ενη­μέ­ρω­ση φαντά­ζο­μαι, δεν πάει ο νους μου στο κακό. Δεν γνω­ρί­ζει φαί­νε­ται πόσες απερ­γί­ες, συλ­λα­λη­τή­ρια, κινη­το­ποι­ή­σεις σε Υπουρ­γεία έχουν γίνει για τη Νομο­θε­τι­κή Κατο­χύ­ρω­ση της Κυρια­κής Αργί­ας. Και επει­δή δεν προ­κά­νω να τις ανα­φέ­ρω όλες παρα­θέ­τω την ηλε­κτρο­νι­κή διεύ­θυν­ση του Συλ­λό­γου Εμπο­ρο­ϋ­παλ­λή­λων Αθή­νας για του λόγου το αλη­θές: http://emporoipalliloi.blogspot.gr/ «Ελπί­ζω» δε να βελ­τιω­θούν οι «πρώ­τοι φορά αρι­στε­ροί» στις μεθό­δους προ­βο­κά­τσιας, μιας και το ταξι­κό κίνη­μα έχει μεν ανά­γκη να ξανά γεν­νη­θεί αλλά η πρω­το­πο­ρία του δεν διά­γει σε νηπια­κή ηλι­κία… Θα υπάρ­ξει βελ­τί­ω­ση είμαι βεβαία, σε αυτό έχω πάθει Ελπίδα.

Επί της ουσί­ας όμως, ο Υπουρ­γός υπο­δέ­χτη­κε την αντι­προ­σω­πεία με χαμό­γε­λο, ευγέ­νεια, χιού­μορ· τα είχε όλα. Όλα τα χαρί­σμα­τα που επι­βάλ­λε­ται να έχει κάθε Έμπο­ρος που σέβε­ται τον εαυ­τό του· και τους πελά­τες του. Τι εμπο­ρεύ­ε­ται ο κ. Στα­θά­κης; Μα τι άλλο, Ελπίδα!

Μόνο που εμείς δεν είμα­στε πελά­τες. Κι έτσι η Ελπί­δα ίσως ήρθε για κάποιους αλλά όχι για τον κλά­δο του Εμπο­ρί­ου. Ο κ. Υπουρ­γός ως καθώς πρέ­πει έμπο­ρος άρχι­σε τα παζά­ρια…. Δεν βγαί­νω με Νομο­θε­τι­κή Κατο­χύ­ρω­ση και καμία Κυρια­κή δου­λειά. Είναι και οι «προ­μη­θευ­τές» στη μέση (βλπ ΕΣΕΕ. ΣΕΛΠΕ). Να το κάνου­με μωρέ 5 αντί για 7 που ισχύ­ει τώρα; Συμ­φω­νούν και τα αφε­ντι­κά μας διε­μή­νυ­σε (πότε τα ’πανε πότε τα συμ­φώ­νη­σαν, 20 μέρες συγκυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;) Κι εγώ δεν έπα­θα Ελπίδα.

Άκου­γα και τη σχε­δόν μονό­το­νη φωνή της προ­έ­δρου του ΣΕΑ να επι­μέ­νει: Καμία Κυρια­κή του χρό­νου για δου­λειά! ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ. Άκου­γα και τον κ. Στα­θά­κη να φλυα­ρεί για τις «τοπι­κές κοι­νω­νί­ες» και τις του­ρι­στι­κές περιο­χές κλπ κλπ. (όπως τα Λιό­σια πχ που είχαν ψηφί­σει να λει­τουρ­γούν τα κατα­στή­μα­τα τις Κυρια­κές). Και εξα­κο­λου­θού­σα να μην μπο­ρώ να πάθω Ελπίδα.

Όταν ο κ. Στα­θά­κης δήλω­σε άγνοια και ρώτη­σε: Καλά πώς δου­λεύ­α­τε ως τώρα 2 Κυρια­κές το χρό­νο; Τότε απο­φά­σι­σα πως δεν θα πάθω Ελπί­δα. Μιας και ο «αρι­στε­ρός» Υπουρ­γός δεν γνω­ρί­ζει ότι κατα­πα­τούν δεκα­ε­τί­ες εθι­μο­τυ­πι­κά το δικαί­ω­μά μας στην αργία της Κυρια­κής. Δικαί­ω­μα που καθιε­ρώ­θη­κε έναν αιώ­να πίσω (Η αργία της Κυρια­κής καθιε­ρώ­θη­κε το 1914).

Η κυβέρ­νη­ση Σαμα­ρά λοι­πόν μας γύρι­σε έναν αιώ­να πίσω με τον Νόμο για τις 7 Κυρια­κές, η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τις 5 Κυρια­κές (2 λιγό­τε­ρες) υπο­λο­γί­στε σε ποια χρο­νο­λο­γία του προη­γού­με­νου αιώ­να θα μας δια­τη­ρή­σει. Δεν είμαι καλή στα μαθηματικά…

Και δεν έπα­θα Ελπίδα…

Απο­φά­σι­σα λοι­πόν να δια­τη­ρή­σω την Ελπί­δα που έχω κατα­κτή­σει με την εμπει­ρία των ανυ­πο­χώ­ρη­των αγώ­νων, των διεκ­δι­κή­σε­ων. Να συμ­με­τέ­χω στις αγω­νι­στι­κές και μαχη­τι­κές δρά­σεις που θα ξεδι­πλώ­σει ο Σύλ­λο­γος Εμπο­ρο­ϋ­παλ­λή­λων Αθή­νας σε συνερ­γα­σία με τα υπό­λοι­πα ταξι­κά σωμα­τεία του κλά­δου πανελ­λα­δι­κά. Να διεκ­δι­κή­σω πίσω τη ζωή που μάς στε­ρούν, τον ελεύ­θε­ρο χρό­νο με την οικο­γέ­νεια το δικαί­ω­μα στην ξεκού­ρα­ση, στην δια­σκέ­δα­ση, στην υγεία.

Απο­φά­σι­σα λοι­πόν να μην πάθω Ελπί­δα ΣΥΡΙΖΑ. Βλά­πτει σοβα­ρά την ταξι­κή πάλη, την διεκ­δί­κη­ση, τα εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα. Βλά­πτει σοβα­ρά την αξιο­πρέ­πεια και τη νοημοσύνη…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο