Θα τα καταφέρουμε

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Τις τελευ­ταί­ες μέρες διέρ­ρευ­σε στα ΜΜΕ πως μία από τις σκέ­ψεις για το κεντρι­κό προ­ε­κλο­γι­κό σύν­θη­μα του Σύρι­ζα είναι το (βαθιά πολι­τι­κό, σαν σλό­γκαν δια­φή­μι­σης) «θα τα κατα­φέ­ρου­με». Την ίδια στιγ­μή, το Ποτά­μι πηγαί­νει ένα βήμα παρα­πέ­ρα σε αυτή τη μανα­τζε­ρί­στι­κη λογι­κή και αντι­γρά­φει το “Yes we can” του Ομπά­μα, με το «εμείς μπορούμε».

Αλλά για ποια κατορ­θώ­μα­τα γίνε­ται λόγος; Λες και δεν έχουν κατα­φέ­ρει ήδη πολλά.
Να περά­σουν το τρί­το (και μακρύ­τε­ρο), πιο βάρ­βα­ρο κι αντι­λαϊ­κό μνη­μό­νιο, σχε­δόν χωρίς να κου­νη­θεί φύλ­λο. Να κατε­δα­φί­σουν ό,τι απέ­μει­νε όρθιο από το ασφα­λι­στι­κό και τις συντά­ξεις, που συντη­ρούν ακό­μα και τους νεό­τε­ρους. Να «απαλ­λά­ξουν» τους αγρό­τες από τον αργό τους θάνα­το και να τους απει­λούν με άμε­ση εξα­φά­νι­ση. Να ξεπου­λή­σουν τη δημό­σια περιου­σία αντί πινα­κί­ου φακής, δίνο­ντας στο πιά­το των μονο­πω­λί­ων τα ελλη­νι­κά αερο­δρό­μια. Να κατα­στούν πολι­τι­κά παχύ­δερ­μα μπρο­στά στο δρά­μα των Σύριων προ­σφύ­γων και τις απάν­θρω­πες συν­θή­κες δια­μο­νής τους στη χώρα μας, χωρίς να καταγ­γεί­λουν το Δου­βλί­νο ΙΙ. Να κάνουν το περι­βό­η­το πρό­γραμμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης (που ξεκί­νη­σε ως άμε­σο πρό­γραμ­μα των πρώ­των 100 ημε­ρών, για να απο­κτή­σει εν μια νυκτί ορί­ζο­ντα τετρα­ε­τί­ας και βασι­κά Δευ­τέ­ρας Παρου­σί­ας) να φαί­νε­ται σχε­δόν μαξι­μα­λι­σμός μπρο­στά σε όλα όσα γίνο­νται. Να καταρ­γή­σουν την Κυρια­κά­τι­κη αργία (τώρα πλέ­ον οι εμπο­ρο­ϋ­πάλ­λη­λοι θα βλέ­πουν πιο συχνά τις Κυρια­κές τα εκλο­γι­κά τμή­μα­τα απ’ ό,τι τα σπί­τια τους και τις οικο­γέ­νειές τους).

Να εξα­πα­τή­σουν τον ελλη­νι­κό λαό. Να του σκορ­πί­σουν απο­γο­ή­τευ­ση, αντί της ελπί­δας που ευαγ­γε­λί­στη­καν. Να αδειά­σουν λέξεις από το περιε­χό­με­νό τους, να λερώ­σουν έννοιες όπως «αρι­στε­ρά» και «αντί­στα­ση». Κατά­φε­ραν να πλα­σά­ρουν με νέο γυα­λι­στε­ρό περι­τύ­λιγ­μα την παμπά­λαια σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή σκου­ριά, να προ­σχω­ρή­σουν στη νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λογι­κή πως δεν υπάρ­χει καμία εναλ­λα­κτι­κή (ό,τι ακρι­βώς έλε­γαν δηλ και… οι προη­γού­με­νοι). Να εγκλω­βί­σουν το λαό σε ψεύ­τι­κα διλήμ­μα­τα. Να υφαρ­πά­ξουν τη συναί­νε­σή του, καθώς αυτός πίστευε ότι έδι­νε εντο­λή για ρήξη και τερ­μα­τι­σμό των μνημονίων.

Και τι θέλουν τώρα; Για­τί ζητά­νε εκ νέου τη λαϊ­κή εντο­λή; Για­τί δεν μπαί­νουν εκού­σια στο περι­θώ­ριο, ώστε να μην εφαρ­μό­σουν μια πολι­τι­κή και ένα σχέ­διο, που θεω­ρη­τι­κά δεν πιστεύουν;
Μα για να τελειώ­σουν αυτό που ξεκί­νη­σαν. Ή μάλ­λον αυτό που συνέ­χι­σαν, πλή­ρως ευθυ­γραμ­μι­σμέ­νοι με τις προη­γού­με­νες μνη­μο­νια­κές κυβερ­νή­σεις. Για να βάλουν ταφό­πλα­κα στα δικαιώ­μα­τα και τις κατα­κτή­σεις του λαού και του εργα­τι­κού κινή­μα­τος. Και να τα κάνουν όλα αυτά έχο­ντας απο­σπά­σει τη συναί­νε­ση του λαού, σφά­ξε με αγά μου να αγιά­σω, με ένα μείγ­μα δια­πραγ­μα­τευ­τι­κής περη­φά­νιας για το απο­λύ­τως τίπο­τα (σημα­σία ξέρε­τε έχει το ταξί­δι, όχι το απο­τέ­λε­σμα), και φόβου με τα ίδια εκβια­στι­κά διλήμματα.

Θα τα κατα­φέ­ρουν λοι­πόν; Εδώ ακρι­βώς είναι ο κόμπος του ζητή­μα­τος. Να μην μπο­ρέ­σουν να προ­χω­ρή­σουν τα σχέ­διά τους, να μπει εμπό­διο η δρά­ση του λαού, για να τα στα­μα­τή­σει. Για­τί ο λαός έχει κάθε λόγο να παλέ­ψει για να απο­τύ­χει η «κυβερ­νώ­σα αρι­στε­ρά» κι όσες δυνά­μεις είναι σύμ­φω­νες με τη στρα­τη­γι­κή της, με τη μεγά­λη ευρω­παϊ­κή ιδέα και την πολι­τι­κή δια­χεί­ρι­ση του συστή­μα­τος. Κι εφό­σον πάψει να βασί­ζει τις ελπί­δες του σε άνω­θεν σωτή­ρες και εύκο­λες λύσεις εντός του συστή­μα­τος, όταν κατα­λά­βει και πιστέ­ψει στη δύνα­μή του, τότε μπο­ρεί αυτός να τα καταφέρει.