Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κουλοί, στραβοί στη Super League

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Στην αγγλι­κή Premier League, η Στα­χτο­πού­τα Λέστερ κάνει πορεία πρω­τα­θλη­τι­σμού, τρε­λαί­νο­ντας κόσμο και τους εν Ελλά­δι ειδι­κούς, που έβγα­λαν το Ρανιέ­ρι μυρω­διά και πελά­τη των νήσων Φερόε.
Ενώ οι οπα­δοί της Λίβερ­πουλ απο­χώ­ρη­σαν από το γήπε­δο ένα τέταρ­το πριν τη λήξη του αγώ­να της ομά­δας τους με τη Σάντερ­λαντ, όχι για­τί είχε κρι­θεί (γύρι­σε εξάλ­λου από 2–0 σε 2–2 στο τελευ­ταίο δεκά­λε­πτο), αλλά σε ένδει­ξη δια­μαρ­τυ­ρί­ας για τα πανά­κρι­βα εισι­τή­ρια που όρι­σε η διοί­κη­ση. Το μήνυ­μά τους ήταν σαφές: χωρίς τον κόσμο στις κερ­κί­δες, δεν υπάρ­χει ποδό­σφαι­ρο. Για­τί αν ισχύ­ει πως το ποδό­σφαι­ρο είναι το μπα­λέ­το της εργα­τι­κής τάξης, οι αγώ­νες κεκλει­σμέ­νων των θυρών πχ είναι σαν να αφαι­ρείς από το μπα­λέ­το τη μου­σι­κή, ένα άχα­ρο θέα­μα που δε βγά­ζει νόημα.

Στο Ιτα­λι­κό Καμπιο­νά­το, υπάρ­χουν ως γνω­στόν παρα­δο­σια­κά αρι­στε­ρά και δεξιά πέτα­λα. Πολ­λοί (εντός ή εκτός εισα­γω­γι­κών, πάντως αυτο­προσ­διο­ρι­ζό­με­νοι ως) αρι­στε­ροί υπο­στη­ρί­ζουν τη Ρόμα, οι πιο ψαγ­μέ­νοι τη Λιβόρ­νο (και το πέτα­λό της με τα σφυ­ρο­δρέ­πα­να) και οι  πιο ψαγ­μέ­νοι λένε πως η πολι­τι­κή συνεί­δη­ση δεν εξαρ­τά­ται  από την οπα­δι­κή έντα­ξη του καθε­νός. Από την άλλη βέβαια, οι τιφό­ζι της Λάτσιο για παρά­δειγ­μα, είναι στη συντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία φασί­στες, όπως και να έχει, για­τί δε χρειά­ζε­ται ιδιαί­τε­ρο πολι­τι­κό κρι­τή­ριο, για να γίνει κανείς νεο­να­ζί. Ίσα-ίσα που η απου­σία του θεω­ρεί­ται σχε­δόν σαν προαπαιτούμενο.

Την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα λοι­πόν, στον αγώ­να Λάτσιο-Νάπο­λι, οι λατσιά­λι οπα­δοί επι­τέ­θη­καν φρα­στι­κά με ρατσι­στι­κά, υβρι­στι­κά συν­θή­μα­τα στο Σενε­γα­λέ­ζο παί­κτη των φιλο­ξε­νού­με­νων, Καλι­ντού Κου­λι­μπα­λί, που έκα­νε απλά το λάθος να γεν­νη­θεί μαύ­ρος. Χτες στο Σάο Πάο­λο, οι οπα­δοί στο πέτα­λο προ­χώ­ρη­σαν σε μια εντυ­πω­σια­κή συμ­βο­λι­κή κίνη­ση, με αντι­ρα­τσι­στι­κό περιε­χό­με­νο. Κάθε οπα­δός πήρε μια φωτο­γρα­φία του Κου­λι­μπα­λί και τη σήκω­σε μπρο­στά στο πρό­σω­πό του, για να περά­σει το μήνυ­μα: είμα­στε όλοι Κου­λι­μπα­λί και δυνη­τι­κά θύμα­τα του φασισμού.

Την ίδια στιγ­μή στην Ελλά­δα, το πρω­τά­θλη­μα δε θα ήταν τίπο­τα (και θα μπο­ρού­σε να είναι τα πάντα) χωρίς τους παρά­γο­ντες, τα κορά­κια και τους ιδιω­τι­κούς στρα­τούς, που το λυμαίνονται.

Στο Περι­στέ­ρι, μαχαι­ρώ­θη­κε ένας οπα­δός του Ατρό­μη­του, μετά από συμπλο­κή με οπα­δούς της ΑΕΚ.
Στο ντέρ­μπι του Καραϊ­σκά­κη, έγι­νε θέμα η κόκ­κι­νη κάρ­τα σε παί­κτη του Ολυ­μπια­κού (είδος που σπα­νί­ζει) και πόσες ακό­μα θα έπρε­πε να έχουν βγει από το τσε­πά­κι του διαιτητή.
Στη Λεω­φό­ρο, ο Αλα­φού­ζος τα έβα­λε με τη μαφία (Καμό­ρα) και τη συμ­μο­ρία, που κάνει κου­μά­ντο στο πρω­τά­θλη­μα. Κάτι που από τα δικά του χεί­λη ακού­γε­ται τόσο κωμι­κά υπο­κρι­τι­κό, σαν τους δημο­σιο­γρά­φους του Σκάι, όταν προ­σπα­θούν να κάνουν αντι­πο­λί­τευ­ση, στη­ρί­ζο­ντας τις λαϊ­κές κινητοποιήσεις.

Αλλά η πολι­τεία ετοι­μά­ζε­ται να πάρει αυστη­ρά μέτρα, πχ δια­κό­πτο­ντας πάλι για καμιά βδο­μά­δα το πρω­τά­θλη­μα, με τη λογι­κή πονά­ει κεφά­λι-κόψει κεφά­λι. Που ωστό­σο, ποτέ άλλο­τε δεν έμοια­ζε τόσο πολύ με ασπι­ρί­νη, που δεν αγγί­ζει ούτε ξώφαλ­τσα τη ρίζα του προβλήματος.

Κου­λοί, στρα­βοί και άμπα­λοι, όλοι μαζί στη Σού­περ Λιγκ. Και αν ο Άγιος Παντε­λε­ή­μο­νας λυπη­θεί τους Έλλη­νες φιλά­θλους, μπο­ρεί του­λά­χι­στον να τους απαλ­λά­ξει από το μαρ­τύ­ριο του ελλη­νι­κού πρω­τα­θλή­μα­τος, που ούτε για παρη­γο­ριά στον άρρω­στο (οπα­δό) δεν κάνει πια.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο