Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κρατάω ζωή στο βλέμμα

Φωτογραφία: Ελπίδα Πουρναρά

Φωτο­γρα­φία: Ελπί­δα Πουρναρά

Γρά­φει η Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //

Ραντε­βού στα ξαφ­νι­κά με μια φίλη. Με την αγα­πη­μέ­νη φίλη! Βόλ­τα στην κρύα Αθή­να, γέλια, χαρού­με­να βλέμ­μα­τα. Παγω­τό μιλ­φεϊγ, καυ­τός καφές που σου καί­ει τη γλώσ­σα. Βλέμ­μα­τα στον ουρα­νό, σκέ­ψεις παρά­λο­γες. Στε­νά δρο­μά­κια που μοιά­ζουν να οδη­γούν το ταξί­δι σου σε κάτι πιο όμορ­φο αν και μυστήριο.
«Ξέρεις κάτι; Θα ήθε­λα να μπο­ρώ να πετάω. Ανά πάσα στιγ­μή. Να σηκώ­νω τα χέρια και να αρχί­σω να ανε­βαί­νω ψηλά. Κατα­λα­βαί­νεις πώς νιώ­θω; Είναι σα να μη με χωρά­ει ο τόπος. Απ’ το που­θε­νά. Θέλω να μάθω να πετάω. Μ’ ακούς;»
Κι όπως σηκώ­νεις το βλέμ­μα προς τον ουρα­νό και κοι­τάς τα δέντρα είναι σα να βλέ­πεις έναν ιστό αρά­χνης να σχη­μα­τί­ζε­ται από τα κλαδιά.
— «Μα αν προ­σπα­θή­σεις να πετά­ξεις θα παγι­δευ­τείς! Δες!»
Ναι. Όλοι ξέρου­με τις ιδιό­τη­τες του ιστού της αρά­χνης. Είναι ύπου­λος. Δε φαί­νε­ται από μακριά κι αν προ­σπα­θή­σεις να τον δια­πε­ρά­σεις σε φυλα­κί­ζει. Όπως η αρά­χνη κατα­φέρ­νει να παγι­δεύ­ει τα έντο­μα στον ιστό της με σκο­πό να επι­βιώ­σει, έτσι κι εσύ άνθρω­πε θα παγι­δευ­τείς αν ζητάς να πετά­ξεις. Η θέση σου είναι εδώ.
Γι’ αυτό κι εσύ να πατάς τα πόδια σου στη γη, αλλά να μην παύ­εις να ονει­ρεύ­ε­σαι. Να ‘χεις τα πόδια σου στη γη αλλά το βλέμ­μα στον ουρα­νό. Κι έτσι θα αρχί­σεις να πετάς και να κερ­δί­ζεις ύψος.

«…ανε­βαί­νω ψηλά, κρα­τάω ζωή στο βλέμ­μα, η μοί­ρα στις κόγχες!»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο