Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κώστας Βάρναλης: Στους Μπελογιάννηδες

30 Μάρ­τη 1952. Ο Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης και οι σύντρο­φοί του Δ. Μπά­τσης, Ν. Καλού­με­νος και Ηλί­ας Αργυριάδης
εκτε­λού­νται στου Γου­δί, πίσω από το νοσο­κο­μείο Σωτη­ρία. Τιμώ­ντας την επέ­τειο το περιο­δι­κό αφιε­ρώ­νει τις λογο­τε­χνι­κές του στή­λες στον Νίκο Μπελογιάννη.

Γ. Φαρσακίδης «Αφιέρωμα στον Νίκο Μπελογιάννη». Σχεδιάστηκε και χαράχτηκε το πρώτο μερόνυχτο μετά την είδηση της εκτέλεσης

Γ. Φαρ­σα­κί­δης «Αφιέ­ρω­μα στον Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη». Σχε­διά­στη­κε και χαρά­χτη­κε το πρώ­το μερό­νυ­χτο μετά την είδη­ση της εκτέλεσης

Στους Μπε­λο­γιάν­νη­δες

Χαραυ­γή κατε­πά­νω του θανάτου
βάδι­ζεν η καρ­διά σου, Παλικάρι,
λες κι ήταν άλλος: άγου­ρος που ορθρίζει
ν’ αντα­μώ­σει κρυ­φά την πρώ­τη αγάπη.

Σε κάθε βήμα ψήλω­νε η κορ­φή σου,
το ηλιο­στε­φά­νι τ’ ουρα­νού να φτάσει.
Κι αν χάρα­ζε για σένα αιώ­νια Νύχτα,
η προ­δο­σιά χορεύ­ο­ντας σε φτυούσε.
Με χέρι’ αλυ­σω­μέ­να, που αγαπούσαν

να κρα­τά­νε για τον οχτρό ντουφέκι
και γαρού­φα­λο για το μαύ­ρο Νόμο,
σε βάλα­νε σημάδ’ οι πλερωμένοι,
οι αρμα­το­λό­γοι το χεροδεμένο,
τον Έναν οι πολ­λοί, τον άντρα οι φούστες,

οι τρί­δου­λοι το λεύ­τε­ρο κι η λάσπη
τον πρω­ταν­θό της Αρε­τής, Εσένα!
Δεν έχεις τάφο, αλλ’ όπου ηλιοβολιέται
γαρού­φα­λο στη­τό κι όπου βροντάει
καριο­φί­λι της λευ­τε­ριάς, ολόρθον

η Μού­σα σε φιλεί κι ο Μακρυγιάννης.
Δεν έχεις κι όνο­μα. Οι μαύ­ροι το μαυρίσαν.
Μα το λένε στη ρεμα­τιά τ’ αηδόνια,
οι ανέ­μοι στα πλα­τά­νια και στα ελάτια
και τα νερά σε θάλασ­σα και βρύσες.

Μην κλαί­τε, μάνες μαυρομαντηλούσες
και συ, Μεγά­λη Μάνα των μανάδων!
Όπου να ’ναι, θα τον νεκραναστήσει
μέγας λαός κι αυτός αναστημένος.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο