Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Λόγω της ημέρας

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Κάθε επο­χή έχει τη Βάρ­κι­ζα που της αξί­ζει. Το 45′ είχα­με γενειο­φό­ρους αντάρ­τες να κλαί­νε σα μικρά παι­διά, για­τί απο­χω­ρί­ζο­νταν ό,τι πολυ­τι­μό­τε­ρο είχαν: το όπλο τους. Ενώ τώρα βλέ­πεις κόσμο που ξεγε­λά­στη­κε σα μωρή παρ­θέ­να από αυτά που ήθε­λε να ακού­σει κι έχα­σε ό,τι πολυ­τι­μό­τε­ρο είχε: την ελπί­δα ότι κάτι μπο­ρεί να αλλά­ξει. Συνει­δη­το­ποιεί όμως, επώ­δυ­να και στα­δια­κά, ότι η ψήφος από μόνη της ισο­δυ­να­μεί με άσφαι­ρα πυρά και ότι έχει κι άλλα καλύ­τε­ρα όπλα στη διά­θε­σή του.

Και κάπου εκεί τελειώ­νουν οι ομοιό­τη­τες κι ο σχε­τι­κός παραλ­λη­λι­σμός. Για­τί πριν την υπο­γρα­φή της Βάρ­κι­ζας είχε προη­γη­θεί ο ηρω­ι­κός Δεκέμ­βρης, ένας (και βάλε) μήνας σκλη­ρού ένο­πλου αγώ­να του ΕΛΑΣ και του αδού­λω­του λαού της Αθή­νας. Ενώ ο Τσί­πρας έχει κάνει σημαία του τις 17 ώρες δια­πραγ­μά­τευ­σης, προ­τού πέσει αμα­χη­τί και υπο­γρά­ψει μαχη­τι­κά το τρί­το μνημόνιο.

Το ΕΑΜ και (βασι­κά) η ηγε­σία του είχε μεν αυτα­πά­τες για το ρόλο των συμ­μά­χων Άγγλων, αλλά πολέ­μη­σε ενα­ντί­ον τους, όσο ακό­μα διαρ­κού­σαν οι συμ­μα­χι­κές επι­χει­ρή­σεις στο μέτω­πο κατά των Ναζί, στο Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο. Ενώ η “Δεύ­τε­ρη Φορά Αρι­στε­ρά”, που μιλού­σε για κατο­χή και αποι­κία χρέ­ους, μας λέει τώρα πως οι δανει­στές είναι φίλοι μας και μας καλεί να γίνου­με η εταί­ρα των εταί­ρων. Έμει­νε μόνο η Εαμο­κα­πη­λία στο Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής και οι κορώ­νες στη Λέσβο (ή μήπως στη Μυτι­λή­νη) με το “γκο-μπακ κυρία Μέρ­κελ”, ως αμυ­δρή ανάμνηση.

Η ΔΦΑ είναι σήμε­ρα αυτή που μας καλεί να καθί­σου­με σε ένα τρα­πέ­ζι, όπως στη Βάρ­κι­ζα, να παζα­ρέ­ψου­με την ήττα μας και τον αφο­πλι­σμό μας. Που πανη­γυ­ρί­ζει για την “Ευρώ­πη που αλλά­ζει”, λες και έχει καμιά δια­φο­ρά αν βγουν οι ‘Εργα­τι­κοί’, και μας στεί­λουν το Σιτρίν για να βγά­λει το πόρι­σμά του. Που κατα­δι­κά­ζει φρα­στι­κά τα… μνη­μο­νια­κά τάγ­μα­τα ασφα­λεί­ας, αλλά έχει στε­γά­σει κάμπο­σους στον κυβερ­νη­τι­κό λόχο, όπου μπο­ρεί να γυρί­σει ακό­μα κι ο Κου­βέ­λης. Ενώ γλυ­κο­κοι­τά­ζει στα­θε­ρά το ενδε­χό­με­νο ενός ευρύ­τε­ρου κυβερ­νη­τι­κού συνα­σπι­σμού, με το Ποτά­μι, το Λεβέ­ντη, ή με τους βενε­το­πρά­σι­νους και το παλιό που “ξεμπερ­δέ­ψα­με”, τώρα που “ξεμπέρ­δε­ψε” και αυτό με τους Σαμα­ρο­βε­νι­ζέ­λους και τα βαρί­δια του παρελθόντος.

Κι αν υπάρ­χει τελι­κά παραλ­λη­λι­σμός και κάποια πολι­τι­κή-ιδε­ο­λο­γι­κή συγ­γέ­νεια της ΔΦΑ, είναι με την κυβέρ­νη­ση του Παπα­τζή, που και στη Λαο­κρα­τία πίστευε, αλλά ήταν απέ­να­ντι από το λαό που δια­δή­λω­νε το Δεκέμ­βρη. Όπως θα είναι δηλ και η σημε­ρι­νή, που βλέ­πει τα τρα­κτέρ των αγρο­τών σαν τανκς, που θα κατα­λύ­σουν το Σύνταγ­μα και την εξου­σία της.

Για αυτό ας υπο­δε­χτού­με αγω­νι­στι­κά σήμε­ρα τους αγρό­τες στους δρόμους.
Όχι άλλες αυτα­πά­τες. Όχι άλλη Βάρκιζα…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο