Σχολιάζει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
(Το εικαστικό δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 25/12/1934)
Μέρες που ‘ναι… Μέρες θαύματος και αγάπης… Κι όμως. Το «θαύμα» της Βηθλεέμ δε ζέστανε όλες τις ψυχές. Στα περισσότερα σπίτια δεν έφτασε η λάμψη από το Χριστουγεννιάτικο αστέρι. Το «εν ανθρώποις ευδοκία» θα ηχούσε ειρωνικά. Η φτώχεια, η ανέχεια δεν πασπαλίζονται με ευχές. Έλειψαν πολλά από το τραπέζι.
Τι νόημα μπορεί να έχει η αγάπη χωρίς μίσος για τ’ άδικο; Αν δε συνοδεύεται από αντίσταση σε μεσσίες και καταπιεστές που τσακίζουν τον άνθρωπο και εκμεταλλεύονται τη φύση;
Το θαύμα το κάνει ο άνθρωπος, αυτός ο γίγας… Χωρίς μεσσίες. Το μέγα θαύμα θα γίνει στο δρόμο. Εκεί που κρίνεται το δίκιο.
Τι νόημα έχουν οι ευχές χωρίς τη διάθεση και το πείσμα τα χρόνια πολλά να γίνουν και χρόνια καλά και ανθρώπινα;
