Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Μαθαίνουμε μόνο όταν δεν χρειάζεται να εκφραστούμε πια»

Συμπλη­ρώ­θη­καν τρία χρό­νια από τη μέρα (24/1/2012) που κόπη­κε απροσ­δό­κη­τα το νήμα της ζωής του σκη­νο­θέ­τη του ονεί­ρου Θόδω­ρου Αγγε­λό­που­λου. Σπου­δαί­ος άνθρω­πος και δημιουρ­γός, ευαί­σθη­τος ποι­η­τής των εικό­νων, ο αγα­πη­μέ­νος «Τεό» μάς ταξί­δε­ψε με το έργο του στους αένα­ους χώρους της ιστο­ρί­ας και της μνή­μης, «χρω­μα­τί­ζο­ντας» και κρα­τώ­ντας ζωντα­νό με το «βλέμ­μα» του το όνει­ρο για έναν καλύ­τε­ρο κόσμο. Η τέχνη του μη γνω­ρί­ζο­ντας απο­στά­σεις και σύνο­ρα εκτι­μή­θη­κε και αγα­πή­θη­κε στα πέρα­τα του κόσμου.

Ο Θ. Αγγε­λό­που­λος αγα­πού­σε ιδιαί­τε­ρα ένα από­σπα­σμα από τον «Αλκι­βιά­δη» του Πλά­τω­να: «Και ψυχή ει μέλ­λει γνώ­σε­σθαι αυτήν εις ψυχήν αυτή βλε­πτέ­ον» (Κι η ψυχή, αν θέλει να γνω­ρί­σει την ψυχή, πρέ­πει να κοι­τά­ξει μέσα στην ψυχή). Με αυτόν τον τρό­πο, το έργο του προ­σπά­θη­σε να γνω­ρί­σει την Ελλά­δα: κοι­τά­ζο­ντας μέσα στην ψυχή της.

Ο ίδιος έλε­γε: «Ζού­με σ’ έναν τόπο γεμά­το μνή­μες, αρχαί­ες πέτρες και σπα­σμέ­να αγάλ­μα­τα. Όλη η νεό­τε­ρη ελλη­νι­κή τέχνη φέρει τα σημά­δια αυτής της συμ­βί­ω­σης. Η δια­δρο­μή μου, η πορεία μου, η σκέ­ψη μου θα ήταν αδύ­να­το να μην έχουν ποτι­στεί από όλα αυτά. Όπως λέει ο ποι­η­τής, “έβγαι­ναν απ’ το όνει­ρο, καθώς έμπαι­να στο όνει­ρο. Έτσι ενώ­θη­κε η ζωή μας και θα είναι δύσκο­λο πολύ να ξαναχωρίσει”».

Και δεν δίστα­ζε να επι­λέ­ξει πλευ­ρά: «Δεν είμαι πεσι­μι­στής. Δε μου αρέ­σει η λέξη απο­γο­ή­τευ­ση. Η Ιστο­ρία προ­χω­ρά υπό­γεια. Πιστεύω, και το θέλω για τα παι­διά μου, ότι κάτω βαθιά υπάρ­χει κάτι που θα βγει. Θα φανεί. Αν στη μια μεριά της ζυγα­ριάς της Ιστο­ρί­ας είναι η απο­γο­ή­τευ­ση, εγώ θέλω να ρίχνω το βάρος στην άλλη μεριά, τη μεριά του ονείρου»…

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο