Μαριάννα Γιαννουράκου: «Έφτασε η ώρα να απλώσουμε τα χέρια μας στον ήλιο»

“Τίπο­τα δεν αλλά­ζει / αν δεν αλλά­ξουν όλα!” να ποια είναι η κεντρι­κή ιδέα πίσω από τις ποι­η­τι­κές δημιουρ­γί­ες της Μαριάν­νας Γιαν­νου­ρά­κου, την οποία παρου­σιά­ζει σήμε­ρα το Ατέ­χνως. Δημιουρ­γί­ες που αγγί­ζουν τον σκλη­ρό πυρή­να της κοι­νω­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, χωρίς να διδά­σκουν την ανα­γκαιό­τη­τα μιας άλλης κοι­νω­νι­κής και για­τί όχι, αισθη­τι­κής προ­ο­πτι­κής στον ανα­γνώ­στη αλλά βοη­θώ­ντας τον να αντι­λη­φθεί ότι ο ίδιος μπο­ρεί να είναι ο φορέ­ας αυτής της αλλαγής.

Τα ποι­ή­μα­τα της, γραμ­μέ­να σε απλή γλώσ­σα, απο­τε­λούν ένα εύστο­χο σχό­λιο ή σκέ­ψη πάνω στην επι­και­ρό­τη­τα. Υπε­ρα­σπί­ζε­ται ότι ο αγώ­νας είναι το μόνο όπλο μας για να αντι­με­τω­πί­σου­με τα προ­βλή­μα­τα κι όχι η παραί­τη­ση. Γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά: “Στο δρό­μο οι σημαί­ες γίνο­νται ήλιος. / Στο σπί­τι, είναι μονά­χα πανιά, κου­ρέ­λια”.

Η ποι­ή­τρια γεν­νή­θη­κε και μεγά­λω­σε στην Αθή­να. Έμα­θε να δια­βά­ζει, να γρά­φει, να σκέ­φτε­ται, να μιλά και με αυτά τα όπλα πορεύ­ε­ται στη ζωή της. Το βιβλίο “Για­τί η ποί­η­ση δεν είναι νανού­ρι­σμα, η ποί­η­ση είναι σάλ­πι­σμα! ” (εκδό­σεις Βακ­χι­κόν, 2014), με ποι­ή­μα­τα που γρά­φτη­καν, στην πλειο­ψη­φία τους, στο Παρί­σι, μέσα στα χρό­νια της τελευ­ταί­ας οικο­νο­μι­κής κρί­σης, είναι η πρώ­τη της ποι­η­τι­κή συλλογή.

Ειρη­ναί­ος Μαράκης

Υετός

Τα ρολό­για στα­μά­τη­σαν να μετρά­νε τους φόβους μας,
πώς να κάμουν δου­λειά με δυο μόνο δεί­χτες μέσα σε τέτοιο έρεβος…

Έβρε­ξε τόσο τού­τες τις ώρες,
τις μέρες,
τις εβδομάδες,
τα χρόνια,
που μέρος στε­γνό δεν έμεινε,
να κάτσεις δυο λεπτά να σκεφτείς,
να ξαποστάσεις.

Μα η βροχή,
— όπως κι ο φόβος -
σώνε­ται κάποτε.
Όπως τα δάκρυά μας,
που τα ξοδέ­ψα­με δίχως ακό­μη να ξέρου­με γιατί.

Πετού­σε ένα που­λί και κλαίγαμε
σαν να χάνα­με δικό μας άνθρωπο.
Κλαί­γα­με πρωί, μεση­μέ­ρι, βράδυ,
σε δια­κο­πές κι αργίες.
Στα όνει­ρά μας κλαίγαμε.
Φοβό­μα­σταν να κοι­μη­θού­με το βράδυ,
να ξυπνή­σου­με το πρωί,
να ονειρευτούμε,
να ελπίσουμε,
να ερωτευτούμε,
φοβό­μα­σταν να κοι­τα­χτού­με στα μάτια,
να μιλήσουμε,
να φωνάξουμε,
να παλέ­ψου­με φοβόμασταν.
Μού­σκε­ψε η ψυχή μας.

Άλλα δάκρυα δεν έχου­με να δώσουμε,
άλλους φόβους δεν πρό­κει­ται να θρέψουμε,
τα ρολό­για τα ξεκρε­μά­σα­με από τους τοίχους,
σώθη­καν οι αναβολές.

Έφτα­σε η ώρα να απλώ­σου­με τα χέρια μας στον ήλιο,
να γεμί­σου­με τις μέρες μας με ουρανό,
που κάθε μέρα τον υφαί­να­με και τον ξηλώ­να­με τα βράδια
— να μην τον αρπά­ξουν κι αυτόν οι μνηστήρες.

Ένα πράγ­μα γνω­ρί­ζου­με καλά.
Τίπο­τα δεν αλλάζει
αν δεν αλλά­ξουν όλα!

Η στή­λη «Νέοι Δημιουρ­γοί» θα φιλο­ξε­νεί μία φορά τη βδο­μά­δα ποι­ή­μα­τα ή διη­γή­μα­τα νέων δημιουρ­γών και όχι μόνο. Προ­ϋ­πό­θε­ση, να μην έχουν δημο­σιευ­τεί σε έντυ­πο ή ηλε­κτρο­νι­κό μέσο και φυσι­κά σε βιβλίο. Τη στή­λη επι­με­λεί­ται ο Ειρη­ναί­ος Μαράκης.

Φιλο­δο­ξία μας είναι, στις αρχές του 2016 να εκδο­θεί μια συλ­λο­γή ποι­η­μά­των (και αντί­στοι­χη διη­γη­μά­των) που θα ανθο­λο­γη­θούν από αυτά που θα φιλοξενήσουμε.

Μπο­ρεί­τε να στέλ­νε­τε τη συμ­με­το­χή σας, μαζί με ένα μικρό βιο­γρα­φι­κό, στο e‑mail του περιο­δι­κού: [email protected]

Ειρηναίος Μαράκης

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1986, απόφοιτος της τεχνικής εκπαίδευσης. Συμμετέχει με ποιήματα του στα συλλογικά έργα (e‑books) ενώ ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης καθώς και στο διαδικτυακό πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό Ατέχνως. Διατηρεί το ιστολόγιο Λογοτεχνία και Σκέψη.