Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μεθοδολογικά μιλώντας

Γρά­φει ο 2310net //

Ρε παι­διά, πραγ­μα­τι­κά, σας ορκί­ζο­μαι έχω χάσει τη μπά­λα και δεν θυμά­μαι σε ποιο μνη­μό­νιο βρι­σκό­μα­στε τώρα.

Δεν μπο­ρώ να παρα­κο­λου­θή­σω πια την αλλη­λου­χία γεγο­νό­των. Και ομο­λο­γώ τα έχω μπερ­δέ­ψει. Είχα­με το 1ο Μνη­μό­νιο, το 2ο, κάποια μεσο­πρό­θε­σμα (δεν θυμά­μαι πόσα), το PSI, την ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση, πρό­σφα­τα το 3ο και πάμε για 4ο; Το μόνο που θυμά­μαι είναι το μνη­μό­νιο διαρ­κεί­ας που έτσι κι αλλιώς υφί­στα­ται στην Ε.Ε.

Συνε­πώς το θέμα είναι μεθο­δο­λο­γι­κό. Είναι δια­λε­κτι­κή της ποσό­τη­τας και της ποιότητας.

Στην πόση αντι­λαϊ­κό­τη­τα μιλά­με για μνη­μό­νιο και όχι απλά για μέτρα; Αρκεί ένα, μόνο ένα βαρύ και επώ­δυ­νο μέτρο για να μιλή­σου­με για μνη­μό­νιο ή πρέ­πει να υπάρ­χει ένας μεγά­λος αριθ­μός από μέτρα;

Μεθο­δο­λο­γι­κά πάντα μιλώ­ντας, στην πόση εκμε­τάλ­λευ­ση και κατα­πί­ε­ση γινό­μα­στε από θύμα­τα, σκλάβοι;

Το μέγε­θος και η διάρ­κεια της ταξι­κής επί­θε­σης  που βιώ­νου­με εξαι­τί­ας της οικο­νο­μι­κής κρί­σης είναι ασύλ­λη­πτο. Ίσως δεν το κατα­νο­ού­με στην ολό­τη­τά του για­τί ακρι­βώς το βιώ­νου­με καθη­με­ρι­νά. Αν κανείς προ­σπα­θή­σει να απο­τρα­βη­χτεί και να εξε­τά­σει την ελλη­νι­κή περί­πτω­ση σαν να μην συνέ­βαι­ναν όλα αυτά εδώ, αλλά σε κάποια άλλη χώρα του κόσμου, θα φρίκαρε.

Θα μου πεί­τε και διε­θνώς αν δού­με τι γίνε­ται, το ερώ­τη­μα είναι παρό­μοιο: στον πόσο καπι­τα­λι­σμό μπο­ρού­με να πού­με ότι επι­στρέ­φου­με στη σκλα­βιά; Αρκεί άρα­γε για να μιλή­σου­με για σκλα­βιά να στα­θού­με σε 3–4 παρα­δείγ­μα­τα, όπως τους κλει­δω­μέ­νους εργά­τες σε εργο­στά­σια της Κίνας, τους εργά­τες στις ΗΠΑ που φορούν πάμπερς για να μην δια­κό­ψουν την παρα­γω­γή ή τους δεκά­δες νεκρούς στην κατα­σκευή έργων, ή θα πρέ­πει να συγκε­ντρώ­νο­νται κι άλλα χαρα­κτη­ρι­στι­κά, όπως για παρά­δειγ­μα η αφαί­ρε­ση τιμαλ­φών από ανθρώ­πους για να ζήσουν σε μια χώρα;

Μεθο­δο­λο­γι­κά πάντα μιλώ­ντας, πρέ­πει επί­σης να ανα­ρω­τη­θού­με πόσο ψέμα, υπε­ρο­ψία, κοροϊ­δία και εξα­πά­τη­ση χρειά­ζε­ται για να χαρα­κτη­ρι­στείς ΠΑΣΟΚ; Είναι με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ απλά απα­τε­ώ­νες ή έχουν γίνει εντε­λώς ΠΑΣΟΚ;

Μεθο­δο­λο­γι­κά μιλώ­ντας ας ανα­ρω­τη­θού­με αν ο ανε­γκέ­φα­λος που θα ψηφί­σει Τραμπ κατέ­χει τόση λογι­κή ώστε να ανή­κει στην κατη­γο­ρία «άνθρω­πος».

Μεθο­δο­λο­γι­κά μιλώ­ντας, πόση ώρα απο­βλά­κω­σης αρκεί να μας κάνει φυτά;

Μεθο­δο­λο­γι­κά μιλώ­ντας, πόσο ακό­μα θα αντέ­χου­με αυτή τη ζωή;

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο