Με αγώνες τιμούμε τους νεκρούς

Αυτό που ξεκί­νη­σε ο Καρ­τε­ρός την Κυρια­κή το ολο­κλη­ρώ­σει ο Τσί­πρας με κατά­θε­ση λου­λου­διών στο σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής, ως πρώ­τη πρά­ξη πρω­θυ­πουρ­γού. Ναι, εκεί που εκτε­λέ­στη­καν 200 κομμουνιστές.

Δεν αμφι­σβη­τεί κανείς το δικαί­ω­μα του πρω­θυ­πουρ­γού να απο­δώ­σει φόρο τιμής. Κρί­νου­με όμως την υπο­κρι­σία, την καπη­λεία της ιστο­ρί­ας και τον και­ρο­σκο­πι­σμό. Μια κίνη­ση εντυ­πώ­σε­ων με στό­χο την άμβλυν­ση των αντι­στά­σε­ων, την εξα­σφά­λι­ση ανο­χής από το λαό. Τον εγκλω­βι­σμό του λαού σε μια λογι­κή «αφού αυτό το μέτρο παίρ­νει μια αρι­στε­ρή κυβέρ­νη­ση άρα θα είναι ανα­γκαίο και δικαιο­λο­γη­μέ­νο για­τί δεν μπο­ρού­σε να κάνει κάτι άλλο» ή «αυτό μπο­ρού­σε, ήταν εφι­κτό και σαφώς καλύ­τε­ρο από αυτά που θα έκα­ναν οι προηγούμενοι».

Κρί­νου­με μια κίνη­ση ξένη με το βίο και την πολι­τεία του νέου πρω­θυ­πουρ­γού και του κόμ­μα­τος του μέχρι τα τώρα και σε ανα­ντι­στοι­χία με αυτά που περιέ­γρα­ψαν για αύριο.

Δεν μπο­ρείς να κατα­θέ­τεις λου­λού­δια στους νεκρούς της Και­σα­ρια­νής και να ορκί­ζε­σαι στην ΕΕ που εξι­σώ­νει κομ­μου­νι­σμό με φασι­σμό, τα θύμα­τα δηλα­δή με τους θύτες. Πρό­κει­ται περί θράσους.

Η απα­ξία είναι αυτό που ται­ριά­ζει σε αυτή την καπη­λεία και η υπεν­θύ­μι­ση του «ξύλι­νου» συν­θή­μα­τος: Με αγώ­νες τιμού­με τους νεκρούς.

Ηρα­κλής Κακαβάνης