Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μιχάλης Γκανάς, Η διάρκεια είναι πάθος

Φωτογραφία: Ελπίδα Πουρναρά

Φωτο­γρα­φία: Ελπί­δα Πουρναρά

Επι­μέ­λεια: Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //

«Απο­μα­κρύ­νο­μαι…», μου ‘χε πει κάπο­τε μια φίλη, «…δε θα πει χάνο­μαι. Θα πει δίνω χώρο. θα πει κοι­τώ τα πράγ­μα­τα από μια άλλη σκο­πιά – παρα­τη­ρώ. Ναι. Παρα­τη­ρώ. Πόσες λεπτο­μέ­ρειες χάνει μια φευ­γα­λέα ματιά; Πόσες στιγ­μές καί­γο­νται όταν δε δίνεις σημα­σία. Θες από βια­σύ­νη; Από περι­φρό­νη­ση;  Γι’ αυτό απο­στα­σιο­ποι­ή­σου. Παρατήρησε».

Να μην κοι­τάς, λοι­πόν, μα να παρατηρείς.
Για­τί η παρα­τή­ρη­ση έχει διάρκεια.
Κι η διάρ­κεια είναι πάθος.

Η διάρ­κεια είναι πάθος.
Ένα πάθος που σιγοκαίει.
Σύμ­φω­νοι χωρίς φλό­γες αφού τις καταπίνει.
Αλλά και χωρίς καπνούς. Με λιγό­τε­ρη στάχτη.
Δεν κορώ­νει μου λες. Ούτε κρυώνει.
Αντι­θέ­τως κρα­τά­ει ζωντα­νή τη φωτιά.
Έστω τη σπί­θα. Είναι κάτι κι αυτό.
Είναι πολύ. Είναι αυτό που μας λείπει.

Η διάρ­κεια είναι πάθος.
Ένα πάθος που δεν βλέ­πεις στο σινεμά
για­τί οι ται­νί­ες διαρ­κούν το πολύ δυο ώρες
κι όταν πέφτει το τέλος
η ζωή συνεχίζεται.
Είρή­σθω εν παρό­δω όχι όπως θέλουμε
αλλά όπως μπορούμε.

Η διάρ­κεια είναι πάθος.

Ιδιαί­τε­ρα στην αγάπη.
Σου το λέω εγώ που αγαπώ
τόσους ανθρώ­πους επί τόσα χρόνια
χωρίς να το ξέρουν.
Μετα­ξύ μας για μένα τους αγαπώ.
Μου κάνει καλό.
Όπως η αγά­πη μου για σένα φερ’ ειπείν.
Με κάνει καλύτερο.
Καλύ­τε­ρο κι από σένα ενίοτε.
Έλα, σε πειράζω.

Δώσ’ μου το χέρι σου να το κοιμίσω.
Είναι παλ­τό ξεκού­μπω­το η νύχτα
προ­βιά σφαγ­μέ­νου ζώου που ανα­σαί­νει ακόμα.
Κοι­μή­σου – η καρ­διά μου ξαγρυπνά.

 

Το ποί­η­μα του Μιχά­λη Γκα­νά, «Η διάρ­κεια είναι πάθος», το βρί­σκου­με στην εν έτει 2003 κυκλο­φο­ρία του, «Ο ύπνος του καπνιστή».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο