Μνημονιακές σημειώσεις

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Α. Όσο πιο μεγα­λό­στο­μες είναι οι δια­κη­ρύ­ξεις ενός αστι­κού πολι­τι­κού χώρου, τόσο μικρό­τε­ρο οφεί­λει να είναι και το καλά­θι των προσ­δο­κιών της εκλο­γι­κής του πελα­τεί­ας –άλλο που τελι­κά δε λει­τουρ­γεί έτσι το σχή­μα. Πόσο μάλ­λον που η ειρω­νεία της ιστο­ρί­ας επι­φυ­λάσ­σει σε πολ­λούς τον ακρι­βώς αντί­θε­το ρόλο από αυτόν που κρα­τού­σαν για τον εαυ­τό τους και επέ­λε­γαν για τον αυτο­προσ­διο­ρι­σμό τους.

Το ρέκ­βιεμ της «εθνι­κό­φρο­νης», στρα­τιω­τι­κής ηγε­σί­ας της χού­ντας ήταν ένα στρα­τιω­τι­κό Βατερ­λώ και μια εθνι­κή τρα­γω­δία στην Κύπρο. Η αλλα­γή του ΠΑΣΟΚ με τα αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά συν­θή­μα­τα, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συν­δι­κά­το, κρά­τη­σε τις βάσεις, εκμαύ­λι­σε συνει­δή­σεις και πρόσ­δε­σε τη χώρα βαθύ­τε­ρα στο άρμα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών οργα­νι­σμών. Ο ΓΑΠ και το σύν­θη­μα «λεφτά υπάρ­χουν» έφε­ραν αντι­λαϊ­κή θύελ­λα, το μεγα­λύ­τε­ρο πετσό­κομ­μα λαϊ­κών και εργα­τι­κών κατα­κτή­σε­ων στη νεό­τε­ρη ιστο­ρία. Και τώρα, ο φλο­γε­ρός αντι­μνηο­νια­κός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, μας οδη­γεί εκ του ασφα­λούς και με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια στην υπο­γρα­φή μιας ακό­μα επα­χθούς, καθα­ρά μνη­μο­νια­κού χαρα­κτή­ρα, συμ­φω­νί­ας που ισο­δυ­να­μεί με νέο γύρο θυσιών για τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Ενώ οι δανειστές-«εταίροι», που θα χόρευαν στο ρυθ­μό που θα τους κρα­τού­σε ο Τσί­πρας, με ζουρ­νά­δες και ντα­ού­λια, χορεύ­ουν τώρα στο ταψί με τους πιο εξευ­τε­λι­στι­κούς όρους την ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση, ακό­μα και στο παρά πέντε της συμφωνίας.

Κι αν όλα αυτά δε μας αφο­ρού­σαν άμε­σα, θα ήταν απλώς δια­σκε­δα­στι­κά. Κατα­λή­γουν όμως τρα­γι­κά, όσο δε διδα­σκό­μα­στε από τα λάθη μας κι επι­μέ­νου­με να τα επαναλαμβάνουμε.

Β. Η «ενω­μέ­νη Ευρώ­πη» είναι το πιο ευγε­νές ιδα­νι­κό των και­ρών μας.

Οι εταί­ροι είναι φίλοι μας, οι πιο πιστοί μας σύμ­μα­χοι στις δύσκο­λες στιγ­μές που περνάμε.

Τα χρό­νια εφαρ­μο­γής του μνη­μο­νί­ου ήταν (είναι) χρυ­σή ευκαι­ρία να διορ­θώ­σου­με αγκυ­λώ­σεις και παθο­γέ­νειες χρό­νων, η βάση για μελ­λο­ντι­κή ευη­με­ρία σε μεγά­λο βάθος

Η παρού­σα ελλη­νι­κή δημο­κρα­τία είναι η καλύ­τε­ρη που από­λαυ­σε ποτέ ο τόπος.

Οι κυβερ­νή­σεις που εκλέ­ξα­με είναι οι πιο υπεύ­θυ­νες που είχα­με ποτέ.

Το Μέγκα είναι το πιο δημο­κρα­τι­κό, πολυ­φω­νι­κό ενη­με­ρω­τι­κό κανάλι.

Και η μάζω­ξη των φιλε­λέ­δων την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα ήταν η μεγα­λύ­τε­ρη συγκέ­ντρω­ση στα χρονικά.

Τάδε έφη Πρε­τε­ντέ­ρης, του­λά­χι­στον. Ε, όσο ισχύ­ει αυτό, ισχύ­ουν και τα προηγούμενα.

Γ. Σε ένα από τα τελευ­ταία βιβλία του ποτα­μί­σιου Μάρ­κα­ρη, με τις περι­πέ­τειες του αστυ­νό­μου Χαρί­του και την «τρι­λο­γία της κρί­σης» που ολο­κλη­ρώ­νε­ται με το «Ψωμί-Παι­δεία-Ελευ­θε­ρία», η Ελλά­δα βγαί­νει θεω­ρη­τι­κά από την ευρω­ζώ­νη κι ο τόπος βρά­ζει από οργή και δια­δη­λώ­σεις που περι­γρά­φο­νται σε ένα ξεχω­ρι­στό κεφά­λαιο. Νότιοι ενα­ντί­ον βόρειων (Ευρω­παί­ων), δραχ­μή vs ευρώ, νέοι ενα­ντί­ον γέρων, όλα τα κλι­σέ της αστι­κής δημο­σιο­γρα­φί­ας χτυ­πη­μέ­να στο μίξερ και συμπυ­κνω­μέ­να σε λίγες σελί­δες. Οι μεν έχουν πανό με το σύν­θη­μα «αν είναι να ζήσου­με φτω­χοί, καλύ­τε­ρα με τη δραχ­μή», ενώ οι δε φωνά­ζουν «με το ευρώ παίρ­να­με ψίχου­λα, με τη δραχ­μή δε θα παίρ­νου­με τίπο­τα. Φέρ­τε πίσω τα ψίχου­λα! Φέρ­τε το ευρώ!» Και όταν τελι­κά συνα­ντιού­νται, οι μετα­ξύ τους στι­χο­μυ­θί­ες είναι του τύπου «να δω τώρα πώς οι μπα­μπά­δες σας θα σας παίρ­νουν αμά­ξι, όταν περ­νά­τε τις Πανελ­λα­δι­κές» κι από την άλλη «δου­λέ­ψα­τε, αλλά συντα­ξιο­δο­τη­θή­κα­τε στα σαρά­ντα σας»!

Αν τα παρα­πά­νω μοιά­ζουν (και είναι αστεία) για­τί είναι τελεί­ως εκτός πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και μπο­ρούν να στα­θούν μόνο στο βούρ­κο των τηλε­ο­πτι­κών κλι­σέ, το πιο τρο­μα­κτι­κό θα είναι να δού­με να προ­σεγ­γί­ζει τελι­κά η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το σενά­ριο του Μάρ­κα­ρη, με κάλ­πι­κα δίπο­λα, σαν κι αυτό που πήγε να στη­θεί τις τελευ­ταί­ες μέρες με διά­φο­ρες συγκε­ντρώ­σεις στο Σύνταγμα.

Δ. Πρώ­τα ήταν τα σκο­πια­νο­φά­γα συλ­λα­λη­τή­ρια για τη Μακε­δο­νία. Μετά οι συγκε­ντρώ­σεις της εκκλη­σί­ας για το θέμα των ταυ­το­τή­των και την ανα­γρα­φή του θρη­σκεύ­μα­τος. Κι ακο­λού­θη­σε η άνω πλα­τεία στο Σύνταγ­μα με τους «ελλη­νο-σού­περ­μαν», που φορού­σαν τη σημαία σαν μπέρ­τα. Κι εκεί που πίστευ­ες πως το είχαν τερ­μα­τί­σει, βάζο­ντας τον πήχη σε δυσθε­ώ­ρη­τα ύψη, ήρθαν οι πρό­σφα­τες συγκε­ντρώ­σεις να ξεπε­ρά­σουν κάθε προσ­δο­κία και προηγούμενο.

Οι παρ­δα­λές δια­δη­λώ­σεις ζήλε­ψαν την παρέ­λα­ση των ομο­φυ­λό­φι­λων κι εξε­λί­χτη­καν σ’ ένα είδος «μνη­μο­νια­κής περη­φά­νιας», ή «memorandum pride», κατά το διε­θνώς λεγό­με­νο, με διά­φο­ρες μνη­μο­ναι­κές απο­χρώ­σεις, ανά­λο­γα με την ημέ­ρα της συγκέ­ντρω­σης. Κι όπως σχο­λί­α­ζε σατι­ρι­κά ο 2310: ποιος λέει πως οι κινη­το­ποι­ή­σεις δε φέρ­νουν απο­τέ­λε­σμα; Δύο συγκε­ντρώ­σεις έκα­ναν οι φιλε­λέ­δες και τα αιτή­μα­τά τους (ναι στις προ­τά­σεις Γιούν­γκερ) ικα­νο­ποι­ή­θη­καν άμε­σα. Ορίστε!

Από τη μια οι «μένου­με Ευρώ­πη» κι από την άλλη οι «παίρ­νου­με τη δια­πραγ­μά­τευ­ση στα χέρια μας», στη­ρί­ζο­ντας την κυβέρ­νη­ση. Βγαλ­μέ­νο κατευ­θεί­αν από τις σελί­δες του επό­με­νου βιβλί­ου του Μάρ­κα­ρη. Όσοι αρνού­μα­στε να ανα­γνω­ρί­σου­με τους εαυ­τούς μας στο παρα­πά­νω δίπο­λο, επι­βάλ­λε­ται να κατέ­βου­με σήμε­ρα στο Σύνταγ­μα, στο συλ­λα­λη­τή­ριο ενά­ντια σε παλιά και νέα Μνη­μό­νια. Εκεί βρί­σκε­ται η μόνη διέξοδος.