Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Νίκος Βαρδάκας: «Βιασμός»

Παρου­σιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Σε μια δια­φο­ρε­τι­κή παρου­σί­α­ση θα προ­χω­ρή­σου­με σήμε­ρα στο Ατέ­χνως και με ένα σύντο­μο διή­γη­μα του Νίκου Βαρ­δά­κα. Ο δημιουρ­γός, μόνι­μος κάτοι­κος Θεσ­σα­λο­νί­κης, έχει εκδώ­σει τον θεα­τρι­κό μονό­λο­γο “Πλα­τεία Συντάγ­μα­τος” (2013) καθώς και την ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή “2015” και τα δύο από τις εκδό­σεις Ρώμη ενώ πρό­σφα­τα προ­χώ­ρη­σε σε αυτο­έκ­δο­ση σε e‑book του βιβλί­ου του “Μέχρι την Λύτρω­ση”, και το οποίο βρί­σκε­ται σε free download μορ­φή. Συμ­με­τεί­χε επί­σης, στον δια­γω­νι­σμό του 2014 για το Έτος Ελ Γκρέ­κο και στην συλ­λο­γι­κή έκδο­ση από τις ίδιες εκδόσεις.

Η θεμα­το­λο­γία του, όπως φαί­νε­ται κι από τους τίτλους των έργων του, ασχο­λεί­ται με κοι­νω­νι­κά και πολι­τι­κά ζητή­μα­τα. Γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά στην “Πλα­τεία Συντάγ­μα­τος” ότι «είναι δύσκο­λο να ψάχνεις μέσα στις πόλεις για να βρεις «πρί­γκι­πες» και «βασί­λισ­σες»» εκφρά­ζο­ντας την ανη­συ­χία του για την πορεία των ανθρώ­πι­νων και κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων. Στο ίδιο έργο, αξιο­ποιώ­ντας την πρό­σφα­τη συλ­λο­γι­κή μνή­μη και εμπει­ρία για τις δια­δη­λώ­σεις που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν στην Πλα­τεία Συντάγ­μα­τος ενά­ντια στην οικο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή κατα­στρο­φή του τόπου για χάρη των συμ­φε­ρό­ντων της ξένης και εγχώ­ριας αστι­κής τάξης, εκθέ­τει τις αντι­φά­σεις, τα προ­βλή­μα­τα αλλά και τη δημιουρ­γι­κή πνοή μιας ολό­κλη­ρης αγω­νι­στι­κής προ­σπά­θειας. Παράλ­λη­λα, μέσα από τους μονο­λό­γους δια­φο­ρε­τι­κών προ­σώ­πων (ενός απερ­γού πεί­νας, μιας κομ­μώ­τριας και ενός οικο­νο­μι­κού δολο­φό­νου) εκθέ­τει την προ­σω­πι­κή άπο­ψη των πρω­τα­γω­νι­στών του σχε­τι­κά με την καπι­τα­λι­στι­κή κρίση.

Στό­χος του ποι­η­τή, που ακό­μα και όταν κατα­γρά­φει κατα­στά­σεις παρα­μέ­νει ένα ενερ­γό μέλος της κοι­νω­νί­ας, είναι να απει­κο­νί­σει την κρυμ­μέ­νη πολι­τι­κή, κοι­νω­νι­κή αλή­θεια αλλά και να ανα­δεί­ξει τους φόβους και τις επι­θυ­μί­ες ενός ολό­κλη­ρου κοι­νω­νι­κού στρώματος.

litrosh

 Βια­σμός

Ήταν βρά­δυ και ο ήλιος είχε πλέ­ον χαθεί. Το

φεγ­γά­ρι τον έψα­χνε πάνω απ’ την γη. Η ζωή

της όμως ήταν ζαριά μετα­ξύ δύο ανδρών σε

μία γωνιά.

Δεν γύρευαν μονά­χα λεφτά ή κοσμή­μα­τα πάνω

στο σώμα της. Ήθε­λαν να γευ­τού­νε και την ηδο­νή που

μπο­ρού­σε να τους προ­σφέ­ρει μία όμορ­φη κοπέλα.

Ο φόβος της και τα λόγια της δεν ήταν αρκε­τά ώστε

να γίνουν εμπό­δια στις προ­θέ­σεις τους.

Η ανά­γκη για επι­βο­λή, η ματαιο­δο­ξία μίας πρά­ξης λίγων

λεπτών ήταν το λάφυ­ρο τους απ’ την στιγ­μή μέσα στον

χρό­νο. Η ψυχή που πέθα­νε πάνω στον βίαιο έρω­τα, δεν

έγι­νε αντι­λη­πτή απ’ τους συναν­θρώ­πους της.

Μέσα στο κέντρο μίας πόλης, όπου ορθώ­νο­νταν οι

τσι­με­ντέ­νιοι όγκοι της, το συναί­σθη­μα περ­πα­τού­σε σε

κενά ανθρω­πιάς.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο