Νίκος Μπογιόπουλος «ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ… ΑΡΙΣΤΕΡΑ!»

Κυκλο­φό­ρη­σε το βιβλίο του δημο­σιο­γρά­φου ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ «ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ… ΑΡΙΣΤΕΡΑ!» (από τις εκδό­σεις ΚΨΜ). Ένα βιβλίο – συλ­λο­γή της αρθρο­γρα­φί­ας του Νίκου Μπο­γιό­που­λου στο «enikos.gr» την περί­ο­δο 2013 – 2015.

Άρθρα και σκέ­ψεις για

• την οικο­νο­μι­κή κρίση
• την Ευρω­παϊ­κή Ένωση
• την ανα­βί­ω­ση του φασισμού
• την εναλ­λα­κτι­κή λύση στα Μνημόνια
• την Αρι­στε­ρά

Ο Νίκος Μπο­γιό­που­λος λέει στον πρό­λο­γό του:

Τα κεί­με­να που ακο­λου­θούν είναι μέρος της αρθρο­γρα­φί­ας που δημο­σιεύ­τη­κε στο σάιτ «enikos.gr» το διά­στη­μα 2013 – 2015, δηλα­δή εν μέσω  παρα­τε­τα­μέ­νης οικο­νο­μι­κής και πολι­τι­κής κρίσης.

Η έκδο­σή τους στην παρού­σα μορ­φή οφεί­λε­ται στην επι­μο­νή του Βασί­λη και του Δημή­τρη, των παι­διών του ΚΨΜ, που μου έκα­ναν το δώρο να πιστεύ­ουν ότι σκέ­ψεις στο πλαί­σιο μιας αρθρο­γρα­φί­ας που εξ αντι­κει­μέ­νου κατα­πιά­νε­ται με το εφή­με­ρο, μπο­ρεί να παρου­σιά­ζουν δια­χρο­νι­κό ενδια­φέ­ρον. Ενδια­φέ­ρον τέτοιο που να δικαιο­λο­γεί την πρό­τα­σή τους και την από­φα­σή τους να εκδο­θούν σε βιβλίο. Μακά­ρι να έχουν δίκιο.

Σε κάθε περί­πτω­ση τα αίτια που γέν­νη­σαν την αρθρο­γρα­φία που έχε­τε στα χέρια σας παρα­μέ­νουν ζωντα­νά. Εξί­σου ζωντα­νές ορθώ­νο­νται μπρο­στά μας οι αει­θα­λείς και δια­χρο­νι­κές δια­πι­στώ­σεις δυο πραγ­μα­τι­κών γιγά­ντων της ανθρώ­πι­νης σκέψης.

Πολύ πριν τις εκλο­γές της 20^ης Σεπτέμ­βρη 2015 στην Ελλά­δα, με τα γνω­στά τους απο­τε­λέ­σμα­τα, ο Μαρξ στον πρό­λο­γο του έργου του «Η 18η Μπρυ­μαίρ του Λου­δο­βί­κου Βονα­πάρ­τη», έγρα­φε:

    «…η πάλη των τάξε­ων στη Γαλ­λία δημιούρ­γη­σε τέτοιες συν­θή­κες και τέτοια κατά­στα­ση που έδω­σαν τη δυνα­τό­τη­τα σ’ ένα μέτριο και γελοίο πρό­σω­πο να παί­ξει το ρόλο του ήρωα », 

Προ­φα­νώς ο Μαρξ με την ανα­φο­ρά του στα «μέτρια» και «γελοία» πρό­σω­πα που υπο­δύ­ο­νται τους «ήρω­ες », εννο­ού­σε όλους τους «Λου­δο­βί­κους», όλων των επο­χών, σε όλα τα γεω­γρα­φι­κά μήκη και πολι­τι­κά πλά­τη, μηδέ των «αρι­στε­ρών» εξαιρουμένων…

Όσο για τον Λένιν, θα παρα­μέ­νει πάντα σαφής για όσους θέλουν να κατα­λά­βουν και πάντα «ενο­χλη­τι­κός» για όσους αντι­πα­ρα­θέ­τουν μάταια τις διά­τρη­τες βεβαιό­τη­τές τους στην παντα­χού παρού­σα «αλο­γό­μυ­γα» της δια­λε­κτι­κής του:

«Θα ήταν λάθος – έγρα­φε - να νομί­ζει κανείς πως οι επα­να­στα­τι­κές τάξεις έχουν πάντα αρκε­τή δύνα­μη για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν την επα­νά­στα­ση, όταν αυτή η επα­νά­στα­ση έχει ωρι­μά­σει πέρα για πέρα λόγω των συν­θη­κών της κοι­νω­νι­κό-οικο­νο­μι­κής εξέ­λι­ξης. Όχι, η ανθρώ­πι­νη κοι­νω­νία δεν είναι συγκρο­τη­μέ­νη τόσο έλλο­γα και τόσο ‘‘βολι­κά’’ για τα πρω­το­πό­ρα στοι­χεία. Η επα­νά­στα­ση μπο­ρεί να ωρι­μά­σει, ενώ οι δυνά­μεις των επα­να­στα­τών δημιουρ­γών αυτής της επα­νά­στα­σης μπο­ρεί να φανούν ανε­παρ­κείς για την πραγ­μα­το­ποί­η­σή της – τότε η κοι­νω­νία σαπί­ζει και αυτό το σάπι­σμα παρα­τεί­νε­ται κάπο­τε  ολό­κλη­ρες δεκα­ε­τί­ες».

Ήδη στην πατρί­δα μας τα σημά­δια του ελλο­χεύ­ο­ντος κιν­δύ­νου να μετα­τρα­πεί η κρί­ση σε παρα­τε­τα­μέ­νο σάπι­σμα είναι φανε­ρά. Φανε­ρές, όμως, είναι και οι δυνα­τό­τη­τες η Ιστο­ρία να τρα­βή­ξει τον άλλο δρόμο.