Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Ναι, αλλά ο Στάλιν.…»: Αντισταλινισμός και παραχάραξη της Ιστορίας

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Στις 18 Δεκέμ­βρη συμπλη­ρώ­νο­νται 138 χρό­νια από τη γέν­νη­ση του μεγα­λύ­τε­ρου φόβη­τρου που γνώ­ρι­σαν αστοί, ιμπε­ρια­λι­στές, φασί­στες και οπορ­του­νι­στές τον 20ο αιώ­να- του Ιωσήφ Στά­λιν. Η περί­πτω­ση του Στά­λιν είναι μονα­δι­κή στην σύγ­χρο­νη παγκό­σμια Ιστο­ρία. Και αυτό διό­τι δεν έχει υπάρ­ξει στα ιστο­ρι­κά χρο­νι­κά ηγε­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα που να έχει κατα­συ­κο­φα­ντη­θεί με τόσο χυδαίο και απρο­κά­λυ­πτο τρό­πο από την αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία. Ο αντι­στα­λι­νι­σμός- φορώ­ντας τη μάσκα της ψευ­δε­πί­γρα­φης, επι­στη­μο­νι­κο­φα­νούς «στα­λι­νο­λο­γί­ας» — απο­τέ­λε­σε και απο­τε­λεί την προ­με­τω­πί­δα του αντι­κομ­μου­νι­σμού που συστη­μα­τι­κά, εδώ και δεκα­ε­τί­ες, ποντά­ρει στην παρα­χά­ρα­ξη και δια­στρέ­βλω­ση της Ιστορίας.

Ο λυσ­σα­λέ­ος αντι­στα­λι­νι­σμός δεν έχει απο­κλει­στι­κά ως στό­χο την συκο­φά­ντη­ση του Ι.Β.Στάλιν ως ιστο­ρι­κής φυσιο­γνω­μί­ας. Μέσα από τις τερα­το­λο­γί­ες των πάσης φύσης «στα­λι­νο­λό­γων» επι­χει­ρεί­ται να συκο­φα­ντη­θεί στις συνει­δή­σεις των λαών- και ιδιαί­τε­ρα της νεο­λαί­ας- η ιστο­ρι­κή περί­ο­δος με την οποία ταυ­τί­ζε­ται ο Στά­λιν, δηλα­δή η περί­ο­δος κατά την οποία μπή­καν οι βάσεις της οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ.

Το δηλη­τή­ριο ενά­ντια στα «στα­λι­νι­κά εγκλή­μα­τα» έχει ως πραγ­μα­τι­κό στό­χο την ίδια τη μαρ­ξι­στι­κή-λενι­νι­στι­κή κοσμο­θε­ω­ρία, την προ­ο­πτι­κή μιας κοι­νω­νί­ας απαλ­λαγ­μέ­νης από την καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα και την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Για να το πετύ­χει αυτό, η αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία έχει δημιουρ­γή­σει μια ολό­κλη­ρη «βιο­μη­χα­νία» δαι­μο­νο­ποί­η­σης του Στά­λιν: «κατα­σκευα­σμέ­να» γεγο­νό­τα, πλα­στο­γρα­φία και παρα­χά­ρα­ξη ντο­κου­μέ­ντων, χρή­ση ναζι­στι­κού προ­πα­γαν­δι­στι­κού υλι­κού, «μαρ­τυ­ρί­ες» και μυθι­στο­ρή­μα­τα επι­φα­νών αντι­κομ­μου­νι­στών, οπορ­του­νι­στι­κές ψευ­δο­λο­γί­ες τρο­τσκι­στών, σενά­ρια «κόκ­κι­νης τρο­μο­κρα­τί­ας» κλπ.  Για να ανα­λυ­θεί επαρ­κώς το σύνο­λο της αστι­κής και οπορ­του­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας ενά­ντια στον Στά­λιν χρειά­ζο­νται τόμοι εγκυ­κλο­παί­δειας. Ωστό­σο, με αφορ­μή την 138η επέ­τειο από τη γέν­νη­ση του αξί­ζει να κάνου­με μια συνο­πτι­κή ανα­φο­ρά στα μεγα­λύ­τε­ρα, τα πιό χυδαία και τερα­τώ­δη, ψέμα­τα που έχουν κατα­σκευα­στεί από τους «επι­στή­μο­νες» του αντισταλινισμού.

Ψέμα 1ο: Ο Στά­λιν εξό­ντω­σε 20–60 εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώπους.

Ο αριθ­μός των ανθρώ­πων που σκό­τω­σε ο «αιμο­στα­γής» Στά­λιν έχει λάβει μυθι­κές δια­στά­σεις στην αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία. Διά­φο­ροι σημαιο­φό­ροι του αντι­κομ­μου­νι­σμού- από τον γνω­στό ακρο­δε­ξιό ρώσο συγ­γρα­φέα Αλε­ξά­ντρ Σολ­ζε­νί­τσιν μέχρι τον αμε­ρι­κα­νο­βρε­τα­νό ιστο­ρι­κό Ρόμπερτ Κόν­κου­εστ- έχουν δώσει τις δικές τους εκδο­χές για τον αριθ­μό των θυμά­των του Στά­λιν. Στο βιβλίο του «The Great Terror» (Ο μεγά­λος τρό­μος, 1965) ο Κόν­κου­εστ- πρά­κτο­ρας των βρε­τα­νι­κών μυστι­κών υπη­ρε­σιών στα νιά­τα του- υπο­λο­γί­ζει τα θύμα­τα του Στά­λιν σε 20 εκα­τομ­μύ­ρια. Ένας άλλος επι­φα­νής εκπρό­σω­πος της επι­στη­μο­νι­κής στα­λι­νο­λο­γί­ας, ο ρώσος ιστο­ρι­κός Ρόι Μεντ­βέ­ντεφ διπλα­σιά­ζει τον αριθ­μό αυτό (40 εκα­τομ­μύ­ρια) προ­σθέ­το­ντας στα θύμα­τα της περιό­δου του Στά­λιν και τα 20 εκα­τομ­μύ­ρια των σοβιε­τι­κών που σκο­τώ­θη­καν… κατά τη διάρ­κεια του δεύ­τε­ρου Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου ενά­ντια στους Ναζί! Η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή παρά­νοια ενά­ντια στον Στά­λιν περ­νά­ει σε άλλο επί­πε­δο με την εκδο­χή του Σολ­ζε­νί­τσιν, ο οποί­ος υπο­λο­γί­ζει τα θύμα­τα της στα­λι­νι­κής περιό­δου σε 60 εκατομμύρια.

Ποιά είναι όμως η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα; Μετά τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στην ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90, η κυβέρ­νη­ση Γιέλ­τσιν απο­φά­σι­σε να ανοί­ξει τα σοβιε­τι­κά κρα­τι­κά αρχεία. Τα αρχεία αυτά, που ήρθαν στο φως της δημο­σιό­τη­τας το 1991, δια­ψεύ­δουν πλή­ρως τις τερα­το­λο­γί­ες των στα­λι­νο­λό­γων. Σύμ­φω­να με τα επί­ση­μα στοι­χεία ο αριθ­μός όσων κατα­δι­κά­στη­καν σε θάνα­το την περί­ο­δο της ηγε­σί­ας του Στά­λιν, από το 1923 έως το 1952 κυμαί­νε­ται από 776.000 έως 786.000 ανθρώ­πους. [1] Σε αυτούς τους αριθ­μούς, αν προ­σθέ­σου­με 40.000 που ενδε­χο­μέ­νως εκτε­λέ­στη­καν ανε­πί­ση­μα, φτά­νου­με σε έναν συνο­λι­κό αριθ­μό περί­που 820.000 εκτε­λε­σθέ­ντων [2].

Οι Κόν­κου­εστ, Μεντ­βέ­ντεφ, Σολ­ζε­νί­τσιν και άλλοι στα­λι­νο­λό­γοι επι­χεί­ρη­σαν με λαθρο­χει­ρί­ες και αντε­πι­στη­μο­νι­κές μεθό­δους να «κατα­σκευά­σουν» εκα­τομ­μύ­ρια υπο­τι­θέ­με­να θύμα­τα του Στά­λιν. Έτσι, πρό­σθε­σαν στους υπο­λο­γι­σμούς τους ότι μπο­ρεί να φαντα­στεί ο νους: εξα­φα­νι­σμέ­νους, νεκρούς από φυσι­κά αίτια, θύμα­τα του δευ­τέ­ρου Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου κλπ.

Προ­κύ­πτει ωστό­σο ένα ερώ­τη­μα που η αντι­στα­λι­νι­κή προ­πα­γάν­δα επι­χει­ρεί να θάψει: Για τι αδι­κή­μα­τα κατη­γο­ρή­θη­καν οι εκτε­λε­σθέ­ντες και πόσο πραγ­μα­τι­κά αθώ­οι ήταν; Η αλή­θεια είναι ότι η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των περί­που 800 χιλιά­δων εκτε­λε­σθέ­ντων συνε­λή­φθη­σαν και κατα­δι­κά­στη­καν τη λεγό­με­νη περί­ο­δο του Μεγά­λου Τρό­μου (1936–1938). Μιλά­με, επο­μέ­νως, για μια περί­ο­δο κατά την οποία υπήρ­χαν- βάσι­μοι όπως απο­δεί­χθη­κε αργό­τε­ρα- φόβοι ότι η ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία ετοι­μά­ζο­νταν να επι­τε­θεί στην ΕΣΣΔ. Η ναζι­στι­κή-φασι­στι­κή προ­πα­γάν­δα είχε ήδη κατα­φέ­ρει να παρει­σφρή­σει σε αντε­πα­να­στα­τι­κούς κύκλους στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Οι στα­λι­νο­λό­γοι δεν αρθρώ­νουν κου­βέ­ντα για τις συν­θή­κες της ιστο­ρι­κής περιό­δου κατά την οποία έλα­βαν χώρα οι συλ­λή­ψεις και οι εκτε­λέ­σεις. Απο­κρύ­βουν συνει­δη­τά το γεγο­νός ότι ένας πολύ μεγά­λος αριθ­μός των εκτε­λε­σθέ­ντων είχαν συλ­λη­φθεί για φιλο­να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα, όπως άλλω­στε και ο ίδιος ο Σολ­ζε­νί­τσιν που αργό­τε­ρα έμελ­λε να γίνει ο αγα­πη­μέ­νος συγ­γρα­φέ­ας της καπι­τα­λι­στι­κής Δύσης.

Σημεί­ω­ση 1η: Μέσα σε 2 μόλις χρό­νια, τη διε­τία 1965–66, ο ποι­κι­λό­τρο­πα υπο­στη­ρι­ζό­με­νος από τις ΗΠΑ δικτά­το­ρας της Ινδο­νη­σί­ας Σου­χάρ­το μακέ­λευ­σε περισ­σό­τε­ρους από 1 εκα­τομ­μύ­ριο ανθρώ­πους (σύμ­φω­να με ορι­σμέ­νες πηγές ο αριθ­μός αγγί­ζει τα 2 εκα­τομ­μύ­ρια) κατά τη διάρ­κεια των περί­φη­μων αντι­κομ­μου­νι­στι­κών διώ­ξε­ων. Περισ­σό­τε­ρους, δηλα­δή, απ’ ότι ο “αιμο­στα­γής Στά­λιν” σε 30 χρόνια.

Σημεί­ω­ση 2η: Σύμ­φω­να με την έρευ­να ενός αμε­ρι­κα­νού, του James Lucas, από το δεύ­τε­ρο Παγκό­σμιο Πόλε­μο μέχρι τις μέρες μας, οι ΗΠΑ ευθύ­νο­νται- έμμε­σα και άμε­σα- για το θάνα­το περισ­σό­τε­ρων από 20 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων σε 37 χώρες. [3] Για τις γενο­κτο­νί­ες και βαρ­βα­ρό­τη­τες του ιμπε­ρια­λι­σμού τι έχουν να πουν άρα­γε οι θια­σώ­τες του αντικομμουνισμού;

Ψέμα 2ο: Ο Ουκρα­νι­κός λιμός του 1932–33 προ­κλή­θη­κε σκό­πι­μα από την ΕΣΣΔ.

 

Φωτογραφίες προπαγανδιστικού ναζιστικού βιβλίου χρησιμοποιήθηκαν ως...δήθεν αυθεντικά ντοκουμέντα που τράβηκε ο Ουόκερ στην Ουκρανία. Πηγή: Douglas Tottle, 1987

Φωτο­γρα­φί­ες προ­πα­γαν­δι­στι­κού ναζι­στι­κού βιβλί­ου χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν ως…δήθεν αυθε­ντι­κά ντο­κου­μέ­ντα που τρά­βη­κε ο Ουό­κερ στην Ουκρα­νία. Πηγή: Douglas Tottle, 1987

Αγα­πη­μέ­νο θέμα της αστι­κής-ιμπε­ρια­λι­στι­κής παρα­φι­λο­λο­γί­ας για τον Στά­λιν είναι ο λιμός που έπλη­ξε την Ουκρα­νία την περί­ο­δο 1932–33. Πρό­κει­ται για απά­τη κολοσ­σιαί­ων δια­στά­σε­ων που απο­δί­δει τον λιμό σε… σχέ­διο των μπολ­σε­βί­κων για να εξο­ντώ­σουν τον ουκρα­νι­κό λαό, ανα­γκά­ζο­ντας τους αγρο­τι­κούς πλη­θυ­σμούς να δεχθούν την κολ­λε­κτι­βο­ποί­η­ση. Στην Ουκρα­νία, μάλι­στα, έχει καθιε­ρω­θεί η 25η Νοέμ­βρη ως μέρα μνή­μης για τους νεκρούς της «γενο­κτο­νί­ας κατά του ουκρα­νι­κού έθνους από την ΕΣΣΔ». 

Η υπο­τί­θε­με­νη αυτή γενο­κτο­νία έχει απο­δει­χθεί, πέραν πάσης αμφι­βο­λί­ας, ότι ήταν μια καλο­στη­μέ­νη ναζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα. Στο βιβλίο του «Μια άλλη ματιά στον Στά­λιν», ο βέλ­γος ιστο­ρι­κός Λού­ντο Μάρ­τενς, παρα­θέ­τει στοι­χεία για το πως η ναζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα πέρα­σε στο δυτι­κό τύπο, μέσω της εφη­με­ρί­δας Chicago American του φιλο­να­ζί αμε­ρι­κα­νού μεγι­στά­να Ουί­λιαμ Ράντολφ Χερστ. Η Chicago American δημο­σί­ευ­σε τον Φλε­βά­ρη του 1935 «αντα­πο­κρί­σεις» από την Ουκρα­νία που έφε­ραν  την υπο­γρα­φή του Τόμας Ουό­κερ και οι οποί­ες περιέ­γρα­φαν το υπο­τι­θέ­με­νο ζοφε­ρό έγκλη­μα των μπολ­σε­βί­κων. Ωστό­σο, όπως απο­δει­κνύ­ε­ται από μετέ­πει­τα εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νες έρευ­νες- όπως αυτή του κανα­δού Ντά­γκλας Τότλ [4]- το «ρεπορ­τάζ» της Chicago  American όχι μόνο ήταν κάλ­πι­κο, με ψεύ­τι­κες φωτο­γρα­φί­ες και παρα­ποι­η­μέ­να στοι­χεία αλλά, επι­πλέ­ον, ο “δημο­σιο­γρά­φος” Ουό­κερ δεν είχε πατή­σει ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία. 

Οι ουκρα­νοί φασί­στες- συνερ­γά­τες των Ναζί είχαν σημα­ντι­κή συνει­σφο­ρά στην διά­δο­ση της απά­της σχε­τι­κά με το λιμό του 1932–33. Για παρά­δειγ­μα, το βιβλίο «Εγκλη­μα­τι­κές πρά­ξεις του Κρεμ­λί­νου» που εκδό­θη­κε στα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του 1950 από ουκρα­νούς φασί­στες που μετα­νά­στευ­σαν στις ΗΠΑ, περιέ­χει σει­ρά πλα­στών φωτο­γρα­φιών τις οποί­ες παρου­σιά­ζει ως «ντο­κου­μέ­ντα». Να τι γρά­φει για το εν λόγω πόνη­μα ο Μάρ­τενς: «Στην σελί­δα 155 του παρα­πά­νω έργου υπάρ­χει μια φωτο­γρα­φία τεσ­σά­ρων στρα­τιω­τών και ενός αξιω­μα­τι­κού που μόλις έχουν εκτε­λέ­σει κάποιους ανθρώ­πους. Τίτλος: «Η εκτέ­λε­ση των κου­λά­κων». Λεπτο­μέ­ρεια: οι στρα­τιώ­τες φορούν τη στο­λή του τσα­ρι­κού στρα­τού! Έτσι, μας δεί­χνουν τσα­ρι­κές εκτε­λέ­σεις ως απο­δει­κτι­κά στοι­χεία των «εγκλη­μά­των του Στάλιν». 

 Το 1932–33, η Ουκρα­νία πράγ­μα­τι πέρα­σε περιό­δο μεγά­λης και κατα­στρε­πτι­κής πεί­νας. Μόνο που, αντί­θε­τα με όσα δια­δί­δουν οι αντι­κομ­μου­νι­στές πλα­στο­γρά­φοι, ο λιμός αυτός δεν απο­τε­λού­σε σχέ­διο εξό­ντω­σης των ουκρα­νών απ’ τους μπολ­σε­βί­κους. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο λιμός υπήρ­ξε το απο­τέ­λε­σμα μιας σει­ράς λόγων που σχε­τί­ζο­νται: α) με τα εκτε­τα­μέ­να σαμπο­τάζ (κατα­στρο­φές παρα­γω­γής, πυρ­πό­λη­ση γεωρ­γι­κών μηχα­νών, εμπό­δια στην συγκο­μι­δή δημη­τρια­κών, άρνη­ση να σπεί­ρουν κλπ) και την τρο­μο­κρα­τία των κου­λά­κων που αντι­δρού­σαν στην κολ­λε­κτι­βο­ποί­η­ση της γεωρ­γί­ας, β)  την εκτε­τα­μέ­νη επι­δη­μία τύφου στην περιο­χή και γ) την ξηρα­σία της περιό­δου 1930–32 που έπλη­ξε σημα­ντι­κά μεγά­λο μέρος της Ουκρανίας.

Ψέμα 3ο: Η σφα­γή στο Κατίν ήταν σοβιε­τι­κό έγκλημα.

Η υπό­θε­ση της σφα­γής του Κατίν έχει όλα τα απα­ραί­τη­τα στοι­χεία της αλη­θο­φά­νειας που χαρα­κτη­ρί­ζουν μια καλο­στη­μέ­νη, καλο­σκη­νο­θε­τη­μέ­νη προ­πα­γάν­δα. Στις 13 Απρί­λη 1943, δύο σχε­δόν μήνες μετά την πανω­λε­θρία των Ναζί στο Στά­λιν­γκραντ, ο ραδιο­φω­νι­κός σταθ­μός της ναζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας στο Βερο­λί­νο ανα­κοί­νω­σε πως η Βέρ­μαχτ «ανα­κά­λυ­ψε» έναν μαζι­κό τάφο 3.000 πολω­νών αξιω­μα­τι­κών στο δάσος του Κατίν, κοντά στην πόλη Σμο­λένσκ. Αργό­τε­ρα, σύμ­φω­να με στοι­χεία της «Μαύ­ρης βίβλου του Κομ­μου­νι­σμού» (ενός χυδαί­ου λίβε­λου με ακα­δη­μαϊ­κό περι­τύ­λιγ­μα), ο αριθ­μός των θυμά­των απο­δεί­χθη­κε αρκε­τά μεγα­λύ­τε­ρος: από 15.000 στις 22.000 με 25.700. Ο ένο­χος του εγκλή­μα­τος; Μα, φυσι­κά, οι «εβραιο­μπο­σελ­βί­κοι», η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και ο Στάλιν.

Ωστό­σο, όσο καλο­στη­μέ­νη κι’ αν ήταν η ναζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα για το Κατίν, μια σει­ρά στοι­χεία που έχουν δει το φως της δημο­σιό­τη­τας απο­κα­λύ­πτουν την απά­τη. Τόσο ιατρο­δι­κα­στι­κές μελέ­τες όσο και η εξέ­τα­ση του υλι­κού (σφαί­ρες, έγγρα­φα, σχοι­νί) που βρέ­θη­κε στους ομα­δι­κούς τάφους οδη­γούν στο συμπέ­ρα­σμα ότι η σφα­γή στο Κατίν ήταν έργο των Ναζί. Για παρά­δειγ­μα, σύμ­φω­να με ιατρο­δι­κα­στι­κές μελέ­τες ο χρό­νος δολο­φο­νί­ας των θυμά­των υπο­λο­γί­ζε­ται πολύ αργό­τε­ρα από αυτήν που ισχυ­ρί­ζο­νταν οι Ναζί, σε μια περί­ο­δο που η περιο­χή είχε κατα­λη­φθεί απ’ τα χιτλε­ρι­κά στρα­τεύ­μα­τα. Επι­πλέ­ον, οι κάλυ­κες που βρέ­θη­καν στους τάφους έδει­ξαν ότι οι σφαί­ρες ήταν γερ­μα­νι­κής προ­έ­λευ­σης, κατα­σκευα­σμέ­νες σε εργο­στά­σιο με έδρα της Γερ­μα­νία και τις οποί­ες χρη­σι­μο­ποιού­σε ο ναζι­στι­κός στρατός.

Να τι απο­κά­λυ­πτε ο Σόλεν­μπεργκ, αρχη­γός ταξιαρ­χί­ας των SS και συνερ­γά­της του Χάιν­ριχ Χίμ­λερ, στους New York Times στις 29 Ιού­νη 1945: «Η ιστο­ρία των μαζι­κών τάφων στο Κατίν, που δημιούρ­γη­σε παγκό­σμια αίσθη­ση δύο χρό­νια πριν, ήταν κατα­σκευα­σμέ­νη προ­πα­γάν­δα απ’ τους Γκέ­μπελς και Ρίμπε­ντροπ για να δημιουρ­γή­σουν ρίγ­μα στις σχέ­σεις Ρωσί­ας-δυτι­κών συμ­μά­χων ανα­φέ­ρει το ρεπορ­τάζ. Ένας κοντι­νός συνερ­γά­της του Χίμ­λερ, ο αρχη­γός ταξιαρ­χί­ας των SS Σέλεν­μπεργκ, ανα­κοι­νώ­θη­κε πως έδω­σε αυτήν την πλη­ρο­φο­ρία κατά τη διάρ­κεια κατά­θε­σης στις συμ­μα­χι­κές δυνά­μεις στη Γερ­μα­νία την περα­σμέ­νη Τρί­τη. Ο Σέλεν­μπεργκ φέρε­ται να είπε πως 12.000 πτώ­μα­τα συλ­λέ­κτη­καν από γερ­μα­νι­κά στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης και τα έντυ­σαν με παρα­δο­σια­κές πολω­νι­κές στρα­τιω­τι­κές στο­λές ώστε να φαί­νο­νται ως πολω­νοί αξιω­μα­τι­κοί. Από­ψε μια άλλη πλη­ρο­φο­ρία εστά­λη από το Όσλο, όπου ο Έρικ Γιό­χαν­σεν- πρό­σφα­τα επα­να­πα­τρι­σμέ­νος έγκλει­στος του γερ­μα­νι­κού στρα­το­πέ­δου Sachsenhausen- ανα­φέ­ρει μια ενδια­φέ­ρου­σα πλη­ρο­φο­ρία για τη γερ­μα­νι­κή παρα­γω­γή ψεύ­τι­κων εγγρά­φων που προ­ο­ρί­ζο­νταν για τα πτώ­μα­τα των μαζι­κών τάφων του Κατίν».

Η σφα­γή του Κατίν, λοι­πόν, ήταν ένα ναζι­στι­κό έγκλη­μα που σκό­πι­μα και μεθο­δι­κά απο­δό­θη­κε στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. «Εδω­σα οδη­γί­ες να γίνει η ευρύ­τε­ρη δυνα­τή εκμε­τάλ­λευ­ση αυτού του προ­πα­γαν­δι­στι­κού υλι­κού. Θα μπο­ρέ­σου­με να επι­ζή­σου­με με αυτό για μια – δυο βδο­μά­δες» έγρα­φε ο αρχι­να­ζί Γκέ­μπελς στο προ­σω­πι­κό του ημε­ρο­λό­γιο και προ­σέ­θε­τε: «Δυστυ­χώς στους τάφους του Κατίν βρέ­θη­καν γερ­μα­νι­κές σφαί­ρες… Είναι απα­ραί­τη­το αυτή η πλη­ρο­φο­ρία να παρα­μεί­νει άκρως απόρ­ρη­τη. Αν ποτέ ερχό­ταν εν γνώ­σει του εχθρού, η όλη υπό­θε­ση του Κατίν θα κατέρ­ρεε» («The Goebbels Diaries (1942–1943)», New York: Doubleday & Company 14/4/1943 και 8/5/1943).

Σημεί­ω­ση:  Ένας εκπρό­σω­πος της αμε­ρι­κα­νι­κής διπλω­μα­τί­ας, ο πρέ­σβης των ΗΠΑ στη Μόσχα το διά­στη­μα 1943–1946, Άβε­ρελ Χάρι­μαν, παρα­δέ­χο­νταν γρα­πτώς το 1944 πως «σε κάθε περί­πτω­ση η σφα­γή πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε από τους Γερ­μα­νούς». Την ίδια θέση είχε υπο­στη­ρί­ξει ένα χρό­νο πριν, το 1943 ο διευ­θυ­ντής του Γρα­φεί­ου Πολε­μι­κών Πλη­ρο­φο­ριών της κυβέρ­νη­σης των ΗΠΑ Έλμερ Ντέιβις.

 

Η... τριανδρία της αντισταλινικής προπαγάνδας: Κόνκουεστ, Σολζενίτσιν, Μεντβέντεφ

Η… τριαν­δρία της αντι­στα­λι­νι­κής προ­πα­γάν­δας: Κόν­κου­εστ, Σολ­ζε­νί­τσιν, Μεντβέντεφ

Ψέμα 4ο: Αρχι­πέ­λα­γος από…γκούλαγκ.

Αγα­πη­μέ­νο θέμα της αστι­κής, αντι­κομ­μου­νι­στι­κής-αντι­στα­λι­νι­κής, προ­πα­γάν­δας είναι η ύπαρ­ξη των λεγό­με­νων «γκού­λαγκ», ή αλλιώς στρα­το­πέ­δων εργα­σί­ας. Μια πρό­χει­ρη έρευ­να του όρου “soviet gulag” στη μηχα­νή ανα­ζή­τη­σης Google βγά­ζει 497 χιλιά­δες απο­τε­λέ­σμα­τα. Σημα­ντι­κή συνει­σφο­ρά στην αστι­κή προ­πα­γαν­δι­στι­κή μυθο­λο­γία για τα γκού­λαγκ είχε το περί­φη­μο βιβλίο «Αρχι­πέ­λα­γος Γκού­λαγκ» (Archipelago Gulag, 1973) του, κατα­δι­κα­σμέ­νου για φιλο­να­ζι­στι­κή δρά­ση και αργό­τε­ρα υπο­στη­ρι­κτή του φασί­στα δικτά­το­ρα Φράν­κο, Αλε­ξα­ντρ Σολ­ζε­νί­τσιν. Αν όμως ο Σολ­ζε­νί­τσιν έδω­σε μια μυθι­στο­ρη­μα­τι­κή διά­στα­ση στα γκού­λαγκ, οι- γνω­στοί και μη εξαι­ρε­ταί­οι- αντι­κομ­μου­νι­στές ιστο­ρι­κοί όπως οι Κόν­κου­εστ και Μεντ­βέ­ντεφ επι­χεί­ρη­σαν να δώσουν στην όλη υπό­θε­ση μια επί­φα­ση επι­στη­μο­νι­κό­τη­τας, μέσω των ανα­λύ­σε­ων τους για τα… εκα­τομ­μύ­ρια νεκρούς των «στα­λι­νι­κών στρατοπέδων».

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πως στρα­τό­πε­δα εργα­σί­ας στην ΕΣΣΔ υπήρ­ξαν. Ωστό­σο, η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή-αντι­στα­λι­νι­κή ιστο­ριο­γρα­φία απο­κρύ­πτει σκό­πι­μα δύο πράγ­μα­τα: Πρώ­τον, τι είδους άτο­μα εργά­ζο­νταν στα γκού­λαγκ και δεύ­τε­ρον, ποιός ήταν ο αλη­θι­νός αριθ­μός των κατά­δι­κων. Τα κρα­τι­κά σοβιε­τι­κά αρχεία που είδαν το φως της δημο­σιό­τη­τας στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90 διέ­ψευ­σαν τις τερα­το­λο­γί­ες των Κόν­κου­εστ, Μεντ­βέ­ντεφ και των λοι­πών σταλινολόγων. 

Γρά­φει σχε­τι­κά ο Λού­ντο Μάρ­τενς: «Το 1934, ο Κόν­κου­εστ υπο­λό­γι­σε σε 5 εκα­τομ­μύ­ρια τους πολι­τι­κούς κρα­τού­με­νους. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ήταν μετα­ξύ 127.000 και 170.000 […] Στο σύνο­λο των κρα­του­μέ­νων, οι πολι­τι­κοί δεν ήταν παρά το 25% με 33%. Ο Κόν­κου­εστ απα­ρίθ­μη­σε κατά μέσο όρο 8 εκα­τομ­μύ­ρια κρα­τού­με­νους στα στρα­τό­πε­δα το χρό­νο. Και ο Μεντ­βέ­ντεφ (σ.σ: ρώσος αντι­στα­λι­νι­κός ιστο­ρι­κός, διε­τέ­λε­σε σύμ­βου­λος του Γκορ­μπα­τσόφ) 12 με 13 εκα­τομ­μύ­ρια. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο αριθ­μός των πολι­τι­κών κρα­του­μέ­νων δια­κυ­μάν­θη­κε ανά­με­σα σε ένα ελά­χι­στο 127.000 το 1934 και ένα μέγι­στο 500.000 στη διάρ­κεια των δύο χρό­νων του πολέ­μου, το 1941 και 1942». 

Οι «επι­στή­μο­νες» του αντι­κομ­μου­νι­σμού σκό­πι­μα παρα­γνώ­ρι­σαν τα ιστο­ρι­κά δεδο­μέ­να της επο­χής, τις αντε­πα­να­στα­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες κύκλων εντός της ΕΣΣΔ και τη ναζι­στι­κή-φασι­στι­κή προ­πα­γάν­δα, «μαγει­ρεύ­ο­ντας» κατά το δοκούν τους αριθ­μούς των θυμά­των στα γκού­λαγκ. Σημειώ­νει ο Μάρ­τενς: «Τον και­ρό του Στά­λιν, το 1951- τη χρο­νιά που υπήρ­χε ο μεγα­λύ­τε­ρος αριθ­μός κρα­του­μέ­νων στο Γκού­λαγκ- υπήρ­χαν 1.948.158 εγκλη­μα­τί­ες του κοι­νού ποι­νι­κού δικαί­ου, όσοι ακρι­βώς και επι Χρου­στσώφ. Ο πραγ­μα­τι­κός αριθ­μός των πολι­τι­κών κρα­του­μέ­νων ήταν τότε 579.878. Οι περισ­σό­τε­ροι από τους “πολι­τι­κούς” ήταν άτο­μα που είχαν συνερ­γα­στεί με τους ναζί: 334.538 είχαν κατα­δι­κα­στεί για προ­δο­σία» (σελ. 286).

Τις ψευ­δο­λο­γί­ες των Σολ­ζε­νί­τσιν, Κόν­κου­εστ, Μεντ­βέ­ντεφ και σια, απο­κα­λύ­πτει σε εκτε­νή του έρευ­να και ο Μάριο Σόου­ζα, μέλος του Μαρ­ξι­στι­κου Επα­να­στα­τι­κου Κομ­μου­νι­στι­κου Κομ­μα­τος Σου­η­διας (KPML‑r). Γρά­φει σχε­τι­κά ο Σόου­ζα, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας στα­τι­στι­κά στοι­χεία από το American Historical Review:

«Στις «αποι­κί­ες εργα­σί­ας» (gulag), στα στρα­τό­πε­δα, στέλ­νο­νταν εκεί­νοι που είχαν δια­πρά­ξει σοβα­ρές παρα­τυ­πί­ες (ανθρω­πο­κτο­νία, ληστεία, βια­σμός, οικο­νο­μι­κά αδι­κή­μα­τα, κ.λπ.…) καθώς επί­σης και ένα μεγά­λο ποσο­στό εκεί­νων που κατα­δι­κά­ζο­νται λόγω αντε­πα­να­στα­τι­κών δρα­στη­ριο­τή­των» […] Ο Κόν­κου­εστ υπο­στη­ρί­ζει ότι το 1939 υπήρ­ξαν 9 εκα­τομ­μύ­ρια πολι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι στα στρα­τό­πε­δα εργα­σί­ας και ότι άλλα 3 εκα­τομ­μύ­ρια είχαν πεθά­νει στην περί­ο­δο 1937–1939. Ας μην ξεχνά ο ανα­γνώ­στης ότι ο Κόν­κου­εστ μιλά εδώ μόνο για πολι­τι­κούς κρα­του­μέ­νους! Εκτός από αυτούς, λέει ο Κόν­κου­εστ, υπήρ­ξαν επί­σης κοι­νοί εγκλη­μα­τί­ες που, ήταν πολύ περισ­σό­τε­ροι σε αριθ­μό από τους πολι­τι­κούς κρα­του­μέ­νους! Το 1950 υπήρ­ξαν, σύμ­φω­να με τον Κόν­κου­εστ, 12 εκα­τομ­μύ­ρια πολι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι. Οπλι­σμέ­νοι με τα αλη­θι­νά γεγο­νό­τα, μπο­ρού­με εύκο­λα να δού­με τι απα­τε­ώ­νας ειναι ο Κόν­κου­εστ. Ούτε ένας από τους αριθ­μούς του αντα­πο­κρί­νε­ται ακό­μα και μακρι­νά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Το 1939 υπήρ­χαν συνο­λι­κά σε όλα τα στρα­τό­πε­δα, τις αποι­κί­ες και τις φυλα­κές κοντά σε 2 εκα­τομ­μύ­ρια φυλα­κι­σμέ­νους. Από αυτά τα 454.000 είχαν δια­πρά­ξει τα πολι­τι­κά εγκλή­μα­τα, όχι 9 εκα­τομ­μύ­ρια όπως ο Conquest βεβαιώ­νει. Εκεί­νοι που πέθα­ναν στην στρα­τό­πε­δα εργα­σί­ας μετα­ξύ 1937 και 1939 αριθ­μού­σαν περί­που 160.000, όχι 3 εκα­τομ­μύ­ρια. Το 1950 υπήρ­ξαν 578.000 πολι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι στα στρα­τό­πε­δα εργα­σί­ας, όχι 12 εκα­τομ­μύ­ρια. Ας μην ξεχνά ο ανα­γνώ­στης ότι ο Ρόμπερτ Κόν­κου­εστ, μέχρι και σήμε­ρα, παρα­μέ­νει μια από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες πηγές για τη δεξιά προ­πα­γάν­δα ενά­ντια στον κομ­μου­νι­σμό. Μετα­ξύ των δεξιών ψευ­το-δια­νο­ού­με­νων, ο Κόν­κου­εστ είναι σχε­δόν «θεός». Όσον αφο­ρά στους αριθ­μούς που ανα­φέ­ρο­νται από τον Σολ­ζε­νί­τσιν (ότι 60 εκα­τομ­μύ­ρια έχουν πεθά­νει στα στρα­τό­πε­δα εργα­σί­ας) δεν υπάρ­χει καμία ανά­γκη για σχό­λια. Η γελειό­τη­τα ενός τέτοιου ισχυ­ρι­σμού είναι προ­φα­νής. Μόνο ένα άρρω­στο μυα­λό θα μπο­ρού­σε να δια­νοη­θεί τετοια πράγ­μα­τα» [5].

Αντί επιλόγου

Η αντι­δρα­στι­κή-οπορ­του­νι­στι­κή προ­πα­γάν­δα του αντι­στα­λι­νι­σμού γίνε­ται πέρα και έξω από τις κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κές και πολι­τι­κές συν­θή­κες στις οποί­ες έδρα­σε ο Στά­λιν. Παρα­γνω­ρί­ζο­ντας και απο­σιω­πώ­ντας αυτές τις συν­θή­κες, η αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία  δια­στρε­βλώ­νει χυδαία τα γεγο­νό­τα γύρω από τον Ι.Β.Στάλιν και την περί­ο­δο της παρου­σί­ας του στην ηγε­σία της ΕΣΣΔ, δημιουρ­γώ­ντας αντε­πι­στη­μο­νι­κές τερα­το­γε­νέ­σεις που ουδε­μία σχέ­ση έχουν με την ιστο­ρι­κή πραγματικότητα.

Βέβαια, όπως ανα­φέρ­θη­κε και στην εισα­γω­γή, μέσω της επί­θε­σης στον Στά­λιν επι­χει­ρεί­ται το χτύ­πη­μα ενά­ντια στον σοσια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό, ενά­ντια στο εργα­τι­κό κίνη­μα και την προ­ο­πτι­κή της εργα­τι­κής-λαϊ­κής εξου­σί­ας. Γι΄αυτό δια­στρε­βλώ­νουν την Ιστο­ρία και προ­ά­γουν την απα­ρά­δε­κτη θεω­ρία των δύο άκρων και της εξί­σω­σης κομμουνισμού-ναζισμού.

Κάθε επί­θε­ση στον Στά­λιν και την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση κρύ­βει τον βαθύ­τε­ρο φόβο της άρχου­σας τάξης, του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και των πραι­τω­ρια­νών του, για το νομο­τε­λεια­κό και ανα­πό­φευ­κτο χαρα­κτή­ρα της ιστο­ρι­κής αλλα­γής. Φοβού­νται την Ιστο­ρία και γι΄αυτό τη δια­στρε­βλώ­νουν. Μάταια όμως. Όση λάσπη κι’ αν ρίξουν, δε θα μπο­ρέ­σουν να εμπο­δί­σουν την «έφο­δο στον ουρα­νό» τον 21ο αιώνα.

Σημειώ­σεις:

[1] Getty, Ritterspom, and Zemskov, “Victims of the Soviet Penal System in the Pre-War Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence”. 

[2] Andics Helmut. Rule of Terror: Russia under Lenin and Stalin. New York: Holt, Rinehart and Winston, 1969.

[3] http://www.globalresearch.ca/us-has-killed-more-than-20-million-people-in-37-victim-nations-since-world-war-ii/5492051.

[4] Douglas Tottle, Fraud, Famine, and Fascism: the Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard , Progress Books, Toronto 1987: http://www.rationalrevolution.net/special/library/tottlefraud.pdf.

[5] Mario Sousa- Lies concerning the history of the Soviet Union. From Hitler to Hearst, from Conquest to Solzhenitsyn: http://www.mariosousa.se/LiesconcerningthehistoryoftheSovietUnion.html.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο