Να δει κανείς ή να μη δει;

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Ιδού η απο­ρία. Ο λόγος για το Φάι­ναλ-Φορ της Ευρω­λί­γκα που γίνε­ται στη Μαδρί­τη στο τέλος της βδο­μά­δας, με τον Ολυ­μπια­κό να στο­χεύ­ει στην 4η ευρω­παϊ­κή του κού­πα. Το Ατέ­χνως επι­χει­ρεί μια σύντο­μη (τρό­πον τινά) ανά­λυ­ση με τα υπέρ και τα κατά των δύο ενδε­χο­μέ­νων, ξεκι­νώ­ντας από τα πρώτα.

ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ:

-Για να απο­τί­σεις φόρο τιμής στις ανα­μνή­σεις του από τις πρώ­τες διορ­γα­νώ­σεις και τη φρε­νί­τι­δα με τα ελλη­νι­κά καρα­βά­νια των πιστών, που ταξί­δευαν μεγά­λη βδο­μά­δα, για να δουν τα είδω­λά τους να απο­τυγ­χά­νουν και τον προ­πο­νη­τή να γίνε­ται απο­διο­πο­μπαί­ος τρά­γος. Σταύ­ρω­σον αυτόν!

-Για να δεις αν θα συνε­χί­σουν οι έλλη­νες την παρά­δο­ση να παίρ­νουν τις μισές κού­πες στην Ευρω­λί­γκα, από το 96’, που έσπα­σε το ρόδι ο ΠΑΟ στο Παρί­σι (πάμε για τη δέκα­τη στις 20). Ή το ίδιο για τις εγκυ­μο­σύ­νες της Χοψο­νί­δου και το γού­ρι του Σπα­νού­λη (δια­λε­κτι­κός υλι­σμός, σου λέει ο άλλος). Αν και οι παρα­δό­σεις είναι για να σπά­νε, όπως τα νερά.

-Για να δεις αν θα συνε­χί­σει τα μαγι­κά ο γητευ­τής των Φάι­ναλ Φορ, Ομπράντοβιτς.
‑Και για­τί ελπί­ζεις σε μία ακό­μα απο­τυ­χία των Ισπα­νών και του Ρού­ντι Φερ­νά­ντεθ στο σπί­τι τους, που λατρεύ­ου­με να τους μισού­με, ως ελλη­νι­κό, μπα­σκε­τι­κό έθνος. Κάντο, όπως ο Χόλντεν…

-Για να δεις τον τελι­κό που περι­μέ­νουν να δουν (σχε­δόν) όλοι: Ρεάλ-Τσσκα· και πώς τα θεω­ρη­τι­κά αου­τσάι­ντερ θα δια­ψεύ­σουν τα προ­γνω­στι­κά, στέλ­νο­ντας κάποιο φαβο­ρί στο μικρό τελι­κό της παρηγοριάς.

-Για­τί το ευρω­παϊ­κό μπά­σκετ έχει ποιό­τη­τα, τακτι­κή, συστή­μα­τα και πολύ λιγό­τε­ρες δια­κο­πές από τα play-off του ΝΒΑ, με τα πέντε δια­φο­ρε­τι­κά είδη τάιμ-άουτ. Άσε που απο­κλεί­στη­κε νωρίς φέτος η πιο ευρω­παϊ­κή ομά­δα: οι Σαν Αντό­νιο Σπερς. Οπό­τε σχό­λα­σε το γλέ­ντι για τους μερακλήδες.

-Για­τί είναι απεί­ρως προ­τι­μό­τε­ρο από άλλα «ψυχα­γω­γι­κά» θεά­μα­τα-πανη­γυ­ρά­κια σαν τη Eurovision και τον τελι­κό του ελλη­νι­κού κυπέλ­λου στο ποδό­σφαι­ρο, που δίνουν πια μόνο αφορ­μές για γέλιο και χαβαλέ.

-Για­τί πάντα χρειά­ζε­σαι μια καλή αφορ­μή, για να παραγ­γεί­λεις απέ­ξω και να βρε­θείς με παρέα. Κι αγώ­να να μη δεί­τε στην τελι­κή, σου μένουν όλα τα άλλα.

-Για­τί για μια καζού­ρα ζού­με. Κι από Δευ­τέ­ρα, είτε έτσι είτε αλλιώς, κάποιοι θα γελά­νε και κάποιοι θα κρύ­βο­νται, για να μην παί­ξουν το ρόλο που τους αναλογεί.

-Για­τί την τελευ­ταία δεκα­ε­τία το σηκώ­νει κάθε φορά δια­φο­ρε­τι­κή ομά­δα (με εξαί­ρε­ση το back to back του Ολυ­μπια­κού, που είχε πάει και τις δύο φορές ως αου­τσάι­ντερ). Κι ας είναι κάπως κλει­στό το κλαμπ των ομά­δων, που φτά­νουν στο Φάι­ναλ Φορ τα τελευ­ταία χρόνια.

-Για­τί το μπά­σκετ είναι από τα πιο πνευ­μα­τι­κά παι­χνί­δια κι απαι­τεί δια­φο­ρε­τι­κό επί­πε­δο από όσους συμ­με­τέ­χουν, το οποίο φαί­νε­ται ακό­μα και στις δηλώ­σεις των παι­κτών (παρά τις λιγο­στές εξαι­ρέ­σεις, μια σύγκρι­ση με τους ποδο­σφαι­ρι­στές θα σας πείσει).

-Για­τί… Devotion, devotion λέμε. Σου έχει κολ­λή­σει ο ύμνος της διορ­γά­νω­σης και τον τρα­γου­δά το πικάπ του μυα­λού σου.

ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΕΙΣ:

-Για­τί το μπά­σκετ έχει πέσει στην υπό­λη­ψή σου κι αντι­κει­με­νι­κά, μετά το σχί­σμα του 2010, με τις δύο Ευρω­λί­γκες, όταν λει­τούρ­γη­σε σαν πει­ρα­μα­τό­ζωο (και παρα­λί­γο να τα τινά­ξει) για το ποδό­σφαι­ρο και την κλει­στή λίγκα, σαν εναλ­λα­κτι­κό Τσά­μπιονς Λιγκ, που ήθε­λε να φτιά­ξει η G14 (το κλει­στό κλαμπ των ισχυ­ρών). Και για­τί ακό­μα δεν έχεις κατα­λά­βει πολύ καλά τι εστί πικ εν ρολ. Πού πήγαν τα αθώα χρό­νια μας, που όλα ήταν πιο απλά;

-Για­τί έχεις βαρε­θεί να βλέ­πεις κάθε χρό­νο σχε­δόν τις ίδιες ομά­δες στην τελι­κή τετράδα.
‑Για­τί είναι προ­τι­μό­τε­ρο να πάρεις τους φίλους σου και να φτιά­ξε­τε μια δική σας τετρά­δα, να πάτε για κάνα μονό.

-Για­τί το ευρω­παϊ­κό μπά­σκετ έχει πνι­γεί στη σκο­πι­μό­τη­τα και την άμυ­να ζώνης (κόουτς, μη σφίγ­γεις άλλο το ζωνά­ρι), ενώ το ΝΒΑ σου φαί­νε­ται πιο αθλη­τι­κό και θεα­μα­τι­κό. Και για­τί οι καλύ­τε­ροι παί­κτες φεύ­γουν από την Ευρώ­πη και δοκι­μά­ζουν την τύχη τους στην άλλη πλευ­ρά του Ατλα­ντι­κού, για να επι­στρέ­ψουν στα βαθιά τους, μπα­σκε­τι­κά γερά­μα­τα –και αν…

-Για­τί δεν μπο­ρείς το μαλ­λί της γριάς του Κιρι­λέν­κο και τη φράν­τζα αλά Πανα­γιώ­της Γιαν­νά­κης του Τεό­ντο­σιτς, που μπαί­νει στα μάτια. Τη φαλά­κρα και τον εγω­ι­σμό του Σπα­νού­λη ή την καγκου­ριά και τα τατουάζ του Πρί­ντε­ζη. Το τσου­λού­φι του προ­κλη­τι­κού Ρού­ντι Φερ­νά­ντεθ, τη γενειά­δα του Τσά­τσο Ροντρί­γκεθ, το όνο­μα του Γιουγ, που κανείς δεν μπο­ρεί να πετύ­χει. Το μελι­τζα­νί χρώ­μα του Ομπρά­ντο­βιτς και το καλο­σι­δε­ρω­μέ­νο προ­φίλ του Ζήση. Το γιά­πη τεχνο­κρά­τη Μπερ­το­μέ­ου, τους γκρί­ζους που ντύ­θη­καν με μαυ­ρο-πορ­το­κα­λί προ­βιά. Και όλες αυτές τις μικρές λεπτο­μέ­ρειες, που κάνουν τη δια­φο­ρά και την ευτυχία.

-Για­τί είσαι πρά­σι­νος και δεν αντέ­χεις να βλέπεις.
‑Για­τί είσαι κόκ­κι­νος, αλλά το θέμα φίλε είναι τι μετα­γρα­φές θα κάνει ο πρό­ε­δρας και να μην πάμε σε Grexit, που θα πλή­ξει την ομαδάρα.
‑Για­τί είσαι άλλου είδους κόκ­κι­νος και έχεις πάψει, και­ρό τώρα, να καί­γε­σαι για την πορεία και τα απο­τε­λέ­σμα­τα αθλη­τι­κών ανώ­νυ­μων εταιριών.

-Για­τί μέχρι να συνέλ­θεις από την ντρί­πλα του Μέσι στον Μπό­α­τενγκ, δεν μπο­ρείς να ασχο­λη­θείς με άλλο άθλημα.

-Για­τί… έχεις δει πόσο γλυ­κές είναι αυτές οι βρα­διές του Μάη, για να κλει­στείς κάπου ή να φας την ώρα σου μπρο­στά σε μια οθόνη;

Σε κάθε περί­πτω­ση, εσύ αποφασίζεις…