Νεοφιλελεύθερος τζιχαντισμός και κλασικός ναζισμός

Γρά­φει ο 2310net //

Όλη η ιστο­ρία με τη δια­πραγ­μά­τευ­ση, τους θεσμούς, τη Συμ­φω­νία και τα υπό­λοι­πα έχει κου­ρά­σει απί­στευ­τα. Ας μην αφιε­ρώ­σου­με άλλο ένα κεί­με­νο σε αυτή. Ας μιλή­σου­με για ένα πιο μόνι­μο φαι­νό­με­νο της επο­χής μας, την σύγκρι­ση φασι­σμού και νεοφιλελευθερισμού.

Αν μπει κάποιος στη δια­δι­κα­σία να συγκρί­νει τους νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρους με τους φασί­στες θα βρει πολ­λά κοι­νά. Θα βρει για παρά­δειγ­μα στους πρώ­τους έναν κοι­νω­νι­κό δαρ­βι­νι­σμό ο οποί­ος θα μπο­ρού­σε να απο­τε­λεί μια άλλη περι­γρα­φή της έννοιας της Άριας φυλής. Θα μπο­ρού­σε να εντο­πί­σει κοι­νές πρα­κτι­κές επι­βο­λής μιας πολι­τι­κής που εκφρά­ζει και καθο­δη­γεί­ται από τα συμ­φέ­ρο­ντα των πιο ισχυ­ρών μονο­πω­λια­κών ομί­λων, του κυρί­αρ­χου κάθε φορά μέρους του κεφα­λαί­ου. Ο Χίτλερ στη­ρί­χθη­κε και στή­ρι­ξε τους βιο­μή­χα­νους της επο­χής, οι νεο­φι­λε­λεύ­θε­ροι κάνουν το ίδιο για τους τρα­πε­ζί­τες. Θα έβρι­σκε κανείς το ίδιο μίσος για τους «άλλους», τους εργά­τες, τους ξένους, τους φτωχούς.

Υπάρ­χει όμως μια θεμε­λιώ­δης δια­φο­ρά: ο νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρος τζι­χα­ντι­σμός της επο­χής μας ορθώ­νε­ται σε δια­φο­ρε­τι­κά θεμέ­λια πολι­τι­κού λόγου από ότι ο Ναζι­σμός. Οι Ναζί είναι οπα­δοί ενός συστή­μα­τος ιδε­ών, κατά­πτυ­στου και εγκλη­μα­τι­κού από την ίδια του τη φύση. Θεω­ρούν τους εαυ­τούς τους φορείς μιας ιδέ­ας την οποία θέλουν να επι­βά­λουν, μιας ιδε­ο­λο­γί­ας την οποία παλεύ­ουν να κάνουν κυρί­αρ­χη. Οι σύγ­χρο­νοι ακραί­οι νεο­φι­λε­λεύ­θε­ροι στη­ρί­ζουν την πολι­τι­κή τους σε μια δήθεν κοι­νή λογι­κή. Ξεπερ­νώ­ντας ακό­μα και τους Ναζί, δεν θεω­ρούν εαυ­τούς φορείς μιας ιδε­ο­λο­γί­ας αλλά φορείς της κοι­νής λογικής.

Έτσι, ενώ για τον Κασι­διά­ρη ο κομ­μου­νι­στής, ο Αρι­στε­ρός ή ο προ­ο­δευ­τι­κός είναι ένας πολι­τι­κός αντί­πα­λος – θανά­σι­μος εχθρός που πρέ­πει να εκτε­λε­στεί, να βασα­νι­στεί και να καεί σε φούρ­νο για να ξεμπερ­δεύ­ου­με από αυτόν, για τον Τζή­με­ρο όλοι αυτοί απο­τε­λούν «βλά­κες», «ηλί­θιους», ανθρώ­πους χωρίς εγκέ­φα­λο, «επι­κίν­δυ­νους λόγω βλα­κεί­ας», «πνευ­μα­τι­κά καθυ­στε­ρη­μέ­νους γορίλ­λες». Στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση «γελοί­ος». Το πρό­βλη­μα βέβαια με τον Τζή­με­ρο είναι ότι ενώ δια­τεί­νε­ται ότι είναι ο καλύ­τε­ρος χρή­στης της ελλη­νι­κής γλώσ­σας παρου­σιά­ζει μια τρο­με­ρή ανι­κα­νό­τη­τα να σκά­ψει στο πλού­σιο ελλη­νι­κό λεξι­λό­γιο για να βρει κάτι πιο πρω­τό­τυ­πο. Για να μη μιλή­σου­με για τον Σταύ­ρο. Εκεί­νος παρό­τι δημο­σιο­γρά­φος τα κατα­φέρ­νει ακό­μα χει­ρό­τε­ρα στα λόγια και αρκεί­ται σε ανέ­μπνευ­στες, άχρω­μες ναζι­φι­λε­λεύ­θε­ρες φανφάρες.

Η εγκα­τά­στα­ση στο συλ­λο­γι­κό υπο­συ­νεί­δη­το της αντί­λη­ψης ότι η ελευ­θε­ρία της αγο­ράς είναι κάτι καλό εξ’ορισμού έχει από και­ρό και στα­δια­κά πραγ­μα­το­ποι­η­θεί και επι­τρέ­πει στους θια­σώ­τες του συστή­μα­τος να παρου­σιά­ζο­νται πραγ­μα­τι­στές, ρεα­λι­στές και αλη­θι­νοί, την ώρα που όσοι αντι­τί­θε­νται στις αντι­λή­ψεις τους εμφα­νί­ζο­νται σαν σαλε­μέ­νοι θρη­σκό­λη­πτοι που φωνά­ζουν ακα­τα­νό­η­τα. Το επί­πε­δο προ­πα­γάν­δας του νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού θα το ζήλευε ο Γκέμπελς.

Φτά­σα­με στην επο­χή που ένας Τζή­με­ρος μπο­ρεί να μιλά­ει για οικο­νο­μία χλευά­ζο­ντας τον ίδιο τον Μαρξ και δεν σηκώ­νο­νται από μόνα τους τα τού­βλα να πέσουν στα κεφά­λια μας. Φτά­σα­με στην επο­χή που η ίδια η εργα­τι­κή τάξη αντι­λαμ­βά­νε­ται ως δικό της συμ­φέ­ρον ό,τι συμ­φέ­ρει τον εργο­δό­τη. Φτά­σα­με στην επο­χή που η όποια αντί­στα­ση στις αλλε­πάλ­λη­λες ταξι­κές επι­θέ­σεις συν­θλί­βε­ται από την αδια­φο­ρία της μεγά­λης μάζας της εργα­τι­κής τάξης που δεν μπο­ρεί ή δεν θέλει ούτε καν να φαντα­στεί την απε­λευ­θέ­ρω­σή της. Φτά­σα­με στην επο­χή που σχε­δόν οι μόνοι που δια­μαρ­τύ­ρο­νται ενά­ντια στην ελεύ­θε­ρη οικο­νο­μία είναι οι ίδιοι που απαι­τούν ακό­μα πιο ελεύ­θε­ρη οικονομία.

Ας μην ξεφεύ­γου­με όμως από το θέμα μας. Οι τζι­χα­ντι­στές του νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού είναι πιο ύπου­λοι από τους φασί­στες. Όχι πιο επι­κίν­δυ­νοι. Πιο ύπου­λοι. Με τον φασί­στα ξέρεις τι να περι­μέ­νεις. Για να υπο­στη­ρί­ξεις τον φασί­στα πρέ­πει να είσαι και λίγο ψιλο­λού­μπεν. Ο νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρος σε μετα­τρέ­πει σε λού­μπεν και του λες και ευχα­ρι­στώ. Από την πίσω πόρ­τα σου περ­νά­ει και έναν φυλε­τι­σμό που όταν δεν έχει τα εθνι­κι­στι­κά ρατσι­στι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά του κλα­σι­κού ναζι­σμού, έχει μια άλλη, πιο παλιά από τα έθνη διά­κρι­ση. Την ταξι­κή. Σαν να ανή­κου­με σε δύο φυλές και αυτό το «ανή­κειν» να είναι παγιω­μέ­νο από κάποια ακα­τα­νό­η­τη φύση του ανθρώ­που. Την ώρα που οι εθνι­κι­στές μιλούν για ελλη­νι­κό dna και γελά­νε τα κόκ­κα­λα του Δαρ­βί­νου, οι νεο­φι­λε­λεύ­θε­ροι εγγρά­φουν στην ανθρώ­πι­νη φύση ταξι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά. Είσαι εργά­της; Τότε είσαι ανί­κα­νος να σκε­φτείς, είσαι απλά μια ανθρώ­πι­νη μηχα­νή οπό­τε μη ζητάς πολ­λά. Και ακό­μα παρα­πέ­ρα, τα προ­χω­ρούν και σε ιδε­ο­λο­γι­κά: Είσαι Κομ­μου­νι­στής ή Αρι­στε­ρός; Τότε είσαι βλά­κας, ηλί­θιος και πνευ­μα­τι­κά καθυστερημένος.

Πάντως ο Μπρεχτ, όταν έγρα­φε για το πως «συνο­μι­λείς» με έναν φασί­στα δεν είχε την τύχη να γνω­ρί­ζει τους Τζήμερους.