Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι «άνθρωποι του πολιτισμού» και οι εκλογές

Γρά­φει ο 2310net //

Η συμ­με­το­χή στις εκλο­γές ανθρώ­πων προ­ερ­χό­με­νων από τις τέχνες και τον πολι­τι­σμό, “ανθρώ­πων του πολι­τι­σμού” ή “λαμπε­ρών προ­σώ­πων” σύμ­φω­να με την ξύλι­νη μιντια­κή διά­λε­κτο, μας δίνει την ευκαι­ρία να ανα­λο­γι­στού­με πολ­λά πράγ­μα­τα: τι πολι­τι­σμό έχου­με, τι πολι­τι­σμό θέλου­με, ποιοί τον υπη­ρε­τούν, πως τον υπη­ρε­τούν, τι σχέ­ση έχουν οι “άνθρω­ποι του πολι­τι­σμού” με τον λαό και άλλα πολ­λά. Ας αρκε­στού­με για τώρα σε μια γενι­κή κατα­γρα­φή του φαι­νο­μέ­νου. Για τα υπό­λοι­πα έχου­με καιρό.

Έχου­με δει κατά και­ρούς να πολι­τεύ­ο­νται πολ­λά “τέρα­τα” του πολι­τι­σμού, άνθρω­ποι των γραμ­μά­των, των τεχνών, άνθρω­ποι με ταλέ­ντο, άνθρω­ποι τσα­κω­μέ­νοι με το ταλέ­ντο, άνθρω­ποι με υπό­λη­ψη και σοβα­ρό­τη­τα, άνθρω­ποι γρα­φι­κοί. Είχα­με πάρα πολ­λά παρα­δείγ­μα­τα ανθρώ­πων για τους οποί­ους η ενα­σχό­λη­ση με την πολι­τι­κή συν­δυά­στη­κε με την υιο­θέ­τη­ση και υπο­στή­ρι­ξη αντι­λαϊ­κών πολι­τι­κών. Μάλι­στα αυτοί έγι­ναν η προ­σω­πο­ποί­η­ση της αντί­λη­ψης του λαού είτε να πεί­θε­ται για κάποια αντι­λαϊ­κή εξέ­λι­ξη (αφού το λέει ο τάδε καλ­λι­τέ­χνης τότε δίκιο θα έχει) είτε να απορ­ρί­πτει συλ­λή­βδην τον πολι­τι­σμό καθώς στο πρό­σω­πο του “ανθρώ­που του πολι­τι­σμού” βλέ­πει άλλον έναν κυνη­γό καρέ­κλας σε μια λει­ψή εξουσία.

Σε κάθε περί­πτω­ση η πολι­τι­κο­ποί­η­ση των “ανθρώ­πων του πολι­τι­σμού” αντη­χεί και την αισθη­τι­κή των κομ­μά­των με τα οποία κατε­βαί­νουν. Πάρ­τε για παρά­δειγ­μα την ΝΔ. Μετά την καθιέ­ρω­ση του ηθο­ποιού Καρ­ρά σε βου­λευ­τή που κατα­λάμ­βα­νε πάντα το παρα­δί­πλα από τον Καρα­μαν­λή έδρα­νο ώστε από την πανο­ρα­μι­κή λήψη να φαί­νε­ται με λεπτο­μέ­ρειες η επι­τυ­χία στην βαφή, έχει ανα­γά­γει σε άτυ­πο πολι­τι­σμι­κό της εκπρό­σω­πο τον Ρένο Χαρα­λα­μπί­δη. Ο τελευ­ταί­ος, ο οποί­ος για αδιευ­κρί­νι­στους λόγους θεω­ρεί­ται καλός ηθο­ποιός, βλέ­πει στο πρό­σω­πο του Σαμα­ρά μια σημα­ντι­κή πολι­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα και κατα­λή­γει να του πλέ­κει το εγκώ­μιο όπου στα­θεί κι όπου βρε­θεί. Φυσι­κά απέ­τυ­χε να εκλε­γεί βου­λευ­τής στις προη­γού­με­νες εκλο­γές, όμως για τους απο­τυ­χη­μέ­νους υπάρ­χει πάντα μια θέση σε κάποιο δημο­τι­κό συμ­βού­λιο ή σε κάποια δημό­σια τηλε­ό­ρα­ση. Πάντως η πολι­τι­στι­κή παρέμ­βα­ση της ΝΔ θα είχε ενι­σχυ­θεί αν είχε υλο­ποι­η­θεί η σκέ­ψη να κατέ­βει υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής ο τρα­γου­δι­στής Βαλά­ντης. Άλλω­στε το κενό που έχει αφή­σει ο Αστυ­νό­μος Θεο­χά­ρης είναι δυσαναπλήρωτο.

Στο ΠΑΣΟΚ, αυτό με τον ήλιο, τα πράγ­μα­τα είναι λίγο πιο τρα­γι­κά. Υπεύ­θυ­νος για θέμα­τα πολι­τι­σμού είναι ένας τύπος ο οποί­ος δηλώ­νει συγ­γρα­φέ­ας και όταν δεν είναι καλε­σμέ­νος σε πάνελ της Αννί­τας Πάνια, συνευ­ρί­σκε­ται ερω­τι­κά με τις μητέ­ρες των δια­δι­κτυα­κών του φίλων. Στο ίδιο κόμ­μα κάτι είναι — κανείς δεν ξέρει τι- και η πάλαι ποτέ ηθο­ποιός Αλ Σάλεχ, η οποία περι­φέ­ρει την υστε­ρία της από κανά­λι σε κανά­λι συζη­τώ­ντας σαν να παί­ζει σε δια­γω­νι­σμό ανά­δει­ξης αντι­πα­θέ­στε­ρου του Αδώ­νι­δος πολι­τι­κού. Καριέ­ρα πολι­τι­κού, και μάλι­στα με υπουρ­γι­κές θέσεις έκα­ναν στο παρελ­θόν η Ελέ­νη Κούρ­κου­λα αλλά και η Άντζε­λα Γκε­ρέ­κου, η οποία τώρα πήρε μετα­γρα­φή στον θία­σο της ΝΔ.

2310cΌμως και στις εξω­κυ­βερ­νη­τι­κές-φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κές δυνά­μεις του τόπου η παρου­σία των “ανθρώ­πων του πολι­τι­σμού” είναι σημα­ντι­κή. Είδα­με πριν 2 χρό­νια τον Γιάν­νη Μπέ­ζο να δια­φη­μί­ζει τον Κου­βέ­λη σαν να ήταν η έξυ­πνη σίτα. Ακού­σα­με προ­ε­κλο­γι­κό τρα­γού­δι από την Έφη Σαρ­ρή, θαυ­μά­σα­με τον λαϊ­κορ­θό­δο­ξο πατριω­τι­σμό της Βάνας Μπάρ­μπα και του Κώστα Μπί­γα­λη, εκπλα­γή­κα­με από τις σεξουα­λι­κές επι­δό­σεις του Πέτρου Τατσό­που­λου και χάσα­με το μέτρη­μα από τις αλλα­γές κομ­μά­των του Καφε­τζό­που­λου. Επί­σης προ­λά­βα­με να αντι­πα­θή­σου­με κάποιον ηθο­ποιό Ορφα­νό που σε μια δύσκο­λη περί­ο­δο κατόρ­θω­σε να πλειο­δο­τή­σει σε σκα­το­ψυ­χιά και κωλοτούμπα.

Πολι­τι­σμός και πολι­τι­κή συμπλέ­κο­νται σε κάθε τους βήμα, ωστό­σο το ερώ­τη­μα αφο­ρά τους “ανθρώ­πους του πολι­τι­σμού” που εμπλέ­κο­νται στα κυβερ­νη­τι­κά κόμ­μα­τα και ψηφί­ζουν εξο­ντώ­νο­ντας τον λαό: Ποιός σοβα­ρός καλ­λι­τέ­χνης θα άφη­νε τη δου­λειά του για να πάει να ψηφί­ζει μνη­μό­νια, περι­κο­πές μισθών, κόψι­μο συντά­ξε­ων, πλει­στη­ρια­σμούς κατοι­κιών και άλλα τέτοια ωραία πράγματα;

Τα κόμ­μα­τα που ασκού­σαν κυβερ­νη­τι­κή εξου­σία προ­σέλ­κυαν πάντα στα ψηφο­δέλ­τιά τους, τους τελειω­μέ­νους ή ξεχα­σμέ­νους “ανθρώ­πους του πολι­τι­σμού”. Εκεί­νους που δεν είχαν να χάσουν τίπο­τα παρά μόνο την αξιο­πρέ­πειά τους. Δεν θα κατέ­βαι­νε ποτέ ένας Ντα­λά­ρας ή ένας Σαβ­βό­που­λος με το ΠΑΣΟΚ. Ούτε καν ο ‑πιο γρα­φι­κός κι από γαλά­ζια ξύλι­νη καρέ­κλα σε παρα­θα­λάσ­σιο ταβερ­νά­κι τον Αύγου­στο- Σπα­νου­δά­κης με τη ΝΔ. Αυτοί θα στή­ρι­ζαν όσο χρεια­ζό­ταν για να μην ταυ­τι­στούν και από­λυ­τα με την μαυ­ρί­λα των κυβερ­νή­σε­ων τους, έχο­ντας παράλ­λη­λα τη δυνα­τό­τη­τα να κρα­τή­σουν και απο­στά­σεις. Το ίδιο και οι εξ Αρι­στε­ρών: Ένας Λαζό­που­λος που κάνει νού­με­ρα κι έχει δου­λειά δεν έχει καμία θέση στο ψηφο­δέλ­τιο του ΣΥΡΙΖΑ. Μπο­ρεί κάλ­λι­στα να τον στη­ρί­ζει από την εκπο­μπή του. Αν ποτέ ξεπέ­σει εμπο­ρι­κά και καλ­λι­τε­χνι­κά τότε μπο­ρεί ‑σαν άλλος… παρα­λί­γο Χάρ­ρυ Κλυν- να εμφα­νι­στεί πολιτευόμενος.

2310bΕίναι εύκο­λο να κατα­νο­ή­σει κανείς ότι ο πολι­τι­σμός που επαγ­γέ­λο­νται συγκε­κρι­μέ­να κόμ­μα­τα δεν μπο­ρεί να εκφρα­στεί παρά με ένα λού­μπεν πολι­τι­στι­κό προ­σω­πι­κό που θα έκα­νε τα πάντα για λίγα προ­νό­μια με ημε­ρο­μη­νία λήξης. Η επι­λο­γή όμως των συγκε­κρι­μέ­νων ανθρώ­πων που στε­λε­χώ­νουν συγκε­κρι­μέ­να ψηφο­δέλ­τια είναι ενδει­κτι­κή και της αντί­λη­ψής αυτών των κομ­μά­των για τις εκλο­γές: βάλε δυο-τρεις ηθο­ποιούς, πιά­σε ένα-δυο τρα­γου­δι­στές, πρό­σθε­σε και τρεις παλιούς αθλη­τές να πλαι­σιώ­σουν τους επαγ­γελ­μα­τί­ες πολι­τι­κούς και τα έχου­με όλα καλυμ­μέ­να. Είναι δύσκο­λο να πιστέ­ψει κανείς ότι αυτό τους εξα­σφα­λί­ζει ψήφους. Πόσοι να ψήφι­σαν ΠΑΣΟΚ απο­κλει­στι­κά για τα μάτια του Γιάν­νη Βού­ρου; Πόσοι να στή­ρι­ξαν ΝΔ μόνο και μόνο επει­δή ήθε­λαν να σταυ­ρώ­σουν τον Ρένο Χαρα­λα­μπί­δη ή τώρα τη Νόνη Δού­νια; Τα πρό­σω­πα αυτά δεν χρη­σι­μο­ποιού­νται τόσο για να τρα­βή­ξουν ψήφους όσο για να δημιουρ­γή­σουν την ιδέα της ευρεί­ας συστρά­τευ­σης με αυτό το κόμ­μα. Το ότι εκλέ­γο­νται μάλ­λον οφεί­λε­ται στο γεγο­νός ότι κάποιος που έτσι κι αλλιώς θα ψήφι­ζε το συγκε­κρι­μέ­νο κόμ­μα μπαί­νο­ντας στο παρα­βάν και δια­βά­ζο­ντας τα ονό­μα­τα των υπο­ψη­φί­ων δεν γνω­ρί­ζει πολ­λούς άλλους οπό­τε σταυ­ρώ­νει όποιον γνω­ρί­ζει και όποιον του είναι οικείος.

Συνή­θως οι συγκε­κρι­μέ­νοι “άνθρω­ποι του πολι­τι­σμού” είναι τόσο απαί­δευ­τοι πολι­τι­κά που δεν μπο­ρούν να τοπο­θε­τη­θούν ούτε για τα πιο απλά ζητή­μα­τα. Απο­φεύ­γουν την έκθε­ση σε πολι­τι­κές συζη­τή­σεις και κάνουν προ­ε­κλο­γι­κό αγώ­να από τα σκα­μπό των μεση­με­ρια­νών εκπο­μπών. Η πολι­τι­κή τους ανε­πάρ­κεια είναι βού­τυ­ρο στο ψωμί των κομ­μά­των, καθώς άνθρω­πος πολι­τι­κά απαί­δευ­τος είναι πιο εύκο­λα δια­χει­ρί­σι­μος. Γι’αυ­τό δεν θα δού­με ποτέ κάποιον από αυτούς να κατα­ψη­φί­ζει κάποιο αντι­λαϊ­κό μέτρο ή να τοπο­θε­τεί­ται κόντρα σε κάτι που επι­βάλ­λει το κόμ­μα του όσο βάρ­βα­ρο κι αν είναι. Περ­νά­ει και κρί­ση ο πολι­τι­σμός οπό­τε ποιός θα ρίσκα­ρε τα εύκο­λα 7000 της βου­λευ­τι­κής αποζημίωσης;

Το ερώ­τη­μα που πρέ­πει να θέσου­με είναι τι ξεχω­ρί­ζει τους “ανθρώ­πους του πολι­τι­σμού” που κατε­βαί­νουν στις εκλο­γές από τους ανθρώ­πους του πολι­τι­σμού που κατε­βαί­νουν στις εκλο­γές. Αυτά τα εισα­γω­γι­κά είναι όλη η ουσία. Και η ουσία της πολι­τι­κο­ποί­η­σης των ανθρώ­πων του πολι­τι­σμού είναι ακρι­βώς ότι για αυτούς η κάθο­δος στην πολι­τι­κή δεν είναι κάτι ευκαι­ρια­κό και παρά­ται­ρο. Υπάρ­χουν ηθο­ποιοί, τρα­γου­δι­στές, συν­θέ­τες, ποι­η­τές, λογο­τέ­χνες που συμ­με­τέ­χουν στην πολι­τι­κή με κάθε τρό­πο. Καλ­λι­τέ­χνες που το έργο τους είναι πολι­τι­κό και παίρ­νουν θέση μέσα απο αυτό. Καλ­λι­τέ­χνες που ξημε­ρο­βρα­διά­ζο­νται αγω­νι­ζό­με­νοι για τα πιο μικρά και πιο μεγά­λα ζητή­μα­τα. Αυτοί που αν κάποια στιγ­μή έρθει η ώρα της εκλο­γής τους ως βου­λευ­τές δεν θα παί­ζουν ρόλο κομπάρ­σου και δεν θα απο­τε­λούν την δια­κο­σμη­τι­κή γλά­στρα ενός κακό­γου­στου κομ­μα­τι­κού θιά­σου. Αυτοί που θα δεχτούν ως προ­σβο­λή και όχι ως φιλο­φρό­νη­ση τον χαρα­κτη­ρι­σμό “λαμπε­ρά πρό­σω­πα”. Αυτοί για τους οποί­ους η συμ­με­το­χή στα πολι­τι­κά πράγ­μα­τα δεν είναι ένα επάγ­γελ­μα που τους απο­φέ­ρει κάποιο έξτρα εισό­δη­μα, αλλά έκφρα­ση της ανά­γκης ότι η πολι­τι­κή, όπως και ο πολι­τι­σμός, είναι υπό­θε­ση του λαού.

ΥΓ. Καλή αρχή και καλή δύνα­μη σε όλους τους συντε­λε­στές του ΑΤΕΧΝΩΣ.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο